Οι αποχαιρετισμοί του ΝΑΡ και της νΚΑ στην πολιτική κηδεία του Νίκου Αδαμόπουλου

Δημοσιεύονται παρακάτω ολόκληρες οι αποχαιρετιστήριες ομιλίες του ΝΑΡ και της νεολαίας κομμουνιστική Απελευθέρωση στην πολιτική κηδεία του σύντροφου Νίκου Αδαμόπουλου, το Σάββατο 30/3/2024 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθήνας.

Εκ μέρους του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση τον σ. Νίκο αποχαιρέτησε η Γιώτα Ιωαννίδου, μέλος της ΠΕ. Εκ μέρους της ν.Κ.Α. τον σ. Νίκο αποχαιρέτησε ο Φοίβος Λιναρδάτος, μέλος του Κ.Σ.

_________________

Αποχαιρετισμός του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, από τη σ. Γιώτα Ιωαννίδου:

Στο ραντεβού του αποχαιρετισμού σου σύντροφε Νίκο είμαστε όλοι και όλες εδώ

Ο Δημήτρης και ο Γιώργος, η Κική και η Εύη, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοί σου, συναγωνιστές, συντρόφισσες και σύντροφοι από το οργανωτικό σου σπίτι το ΝΑΡ και τη νεολαία Κομμουνιστική απελευθέρωση, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις, σημερινοί και παλιότεροι σύντροφοι που συνάντησες σε όλη την πολιτική σου διαδρομή.

Ο χρόνος έκανε πάλι την παρουσία του αμείλικτη. Το πρώτο Σάββατο του Μάρτη συζητούσαμε πολλοί από όλους εμάς μαζί στο Συνέδριο του ΝΑΡ. Το τελευταίο Σάββατο σε αποχαιρετάμε… Απίστευτες ρωγμές ανοίγουν στη συνέχεια του χρόνου. Άλλες ανοίγουν και χάσκουν μπροστά μας σαν πρόκληση γελαστής ελπίδας κι άλλες σαν έρεβος σκοτεινιάς. Έτσι αποδεικνύει την ύπαρξη του ο ρέων χρόνος κι όχι με τη διαδοχή των εποχών που έρχονται και φεύγουν αδιάλειπτα.

Έφυγες σύντροφέ μας ξαφνικά, όρθιος, σε δημόσια θέα όπως ήταν όλη σου η ζωή. Αφήνοντας στη μέση υποθέσεις και συζητήσεις… δεν προλάβαμε να τα πούμε όλα Νίκο

Και τώρα; Τι λέμε τώρα; Λίγο είναι για σένα να εξαίρουμε τις αρετές του αποθανόντος όπως συνηθίζεται σε τέτοιες στιγμές. Εσένα θα σε τσάντιζε και εμάς δε μας ταιριάζει. Δε μας ταιριάζει ο καθωσπρεπισμός μιας συμπεριφοράς που διευκολύνει τη λήθη. Εμείς να ξέρεις από προχθές το βράδυ τα ξαναθυμηθήκαμε όλα, μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα, όμορφα και άσχημα, στενάχωρα και ανακουφιστικά, γλεντζέδικα και λυπητερά. Και τα μοιραστήκαμε μεταξύ μας ανάμεσα σε ποτά και καπνούς από τσιγάρα ανασυνθέτοντας κομμάτι - κομμάτι την εικόνα σου όπως θέλουμε να την κρατήσουμε πάνω μας για πάντα. Σαν τη μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός αγαπημένου προσώπου που φύλαγαν στη φόδρα του σακακιού τους οι εξόριστοι

Ξέφυγα όμως.. ακολουθώ τη συμβουλή σου. Γράφω όσο μπορώ πιο απλά, όπως πάντα μου έλεγες ότι σου αρέσει.. Άκου λοιπόν τα κομματάκια της εικόνας μας για σένα που θέλουμε σήμερα να μοιραστούμε. Με την ουσία τους κι όχι ως τίτλους βιογραφικού.

Ο Νίκος ήταν σύντροφος στην επαναστατική υπόθεση. Σύντροφος χωρίς επίθετα και προσδιοριστικά. Χωρίς ευκολίες και σιωπές. Είχε στράτευση αλλά ως δέσμευση εσωτερική, συλλογική για αυτό που αισθανόταν ότι ήρθε να αφήσει σαν αποτύπωμα στον κόσμο. Σε δύσκολες εποχές. Χωρίς αβάντα καμιά. Την εποχή του χυδαίου ατομισμού ανέπνεε συλλογικότητα. Την εποχή του δεν υπάρχει εναλλακτική, ορκιζόταν πώς η ζωή φωνάζει ότι η επαναστατική δυνατότητα της εργατικής τάξης έρχεται πιο κοντά.

Ο Νίκος ήταν ταξικά αδιάλλακτος, ξεροκέφαλος για ορισμένους αλλά για μας με μια ταξική αδιαλλαξία που είναι ζητούμενο σε μια εποχή ρευστότητας, μπερδεμένης με φόβο και αγνωστικισμό. Που είναι της μοδός το φλου και το περίπου και ότι τοποθετείται καθαρά βαφτίζεται ξύλινο. Που όλα τα κόκκινα πολιτικά χρώματα ενοχλούν ενώ το αντιδραστικά καπιταλιστικό μαύρο επικρατεί. Που μοντέρνο θεωρείται το περίπου, έξυπνο το ασαφές και καινοτόμο το θολό. Που βαφτίζονται η υποταγή μονόδρομος, η εντός ορίων διαχείριση ρεαλισμός και ο ατομισμός ανθρώπινη φύση.

Ο Νίκος ήταν αγωνιστής διαρκείας. Για την ακρίβεια δύσκολα μπορείς να θυμηθείς αγώνα, διαδήλωση και σύγκρουση που δεν τον εμπεριείχε. Στον κλάδο του, στις άγριες απεργίες των εργαζόμενων στους ΟΤΑ, στα χρόνια της συναίνεσης, στη γειτονιά, στη νεολαία της ελαστικής εργασίας, τους φοιτητές, στους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στα πολιτικά κινήματα, στην αλληλεγγύη, στους δρόμους του 2008, στις πλατείες του 2010-12… Πάντα με τους κατατρεγμένους. Με επιμονή για αγώνες σκληρούς, αποφασιστικούς και αποφασισμένους να νικήσουν. Σε αδιάλλακτη σύγκρουση με τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό της υποταγής ώστε να πάρουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι τον αγώνα, στήνοντας το δικό τους συντονισμό. Σε άφοβη σύγκρουση με τους κρατικούς, κατασταλτικούς μηχανισμούς σε αντιπαράθεση με τη λογική της ηττοπάθειας πάντα στοχεύοντας σε μια αποτελεσματική σύγκρουση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, του ολοκληρωτισμού, του πολέμου.

Ο Νίκος ήταν ταξικός συνδικαλιστής. Όχι συνδικαλιστής για τα πάνελ και τα τραπέζια του κοινωνικού εταιρισμού και του εργατικού ξεπουλήματος. Αλλά η φωνή όσων δεν έχουν φωνή. Για να αντισταθούν, να διεκδικήσουν, να παλέψουν, για την εργατική χειραφέτηση από την καπιταλιστική εκμετάλλευση κι όχι τη λελογισμένη υποχώρηση και υποταγή.

Δεν του άρεσαν του Νίκου τα πολιτικά κομπρεμί. Γι αυτό εξ άλλου αποχώρησε από το ΚΚΕ μετά τη συγκυβέρνηση με ΝΔ και Πασοκ το 1989 και έγινε ιδρυτικό μέλος του ΝΑΡ,. Δεν είχε να κάνει αυτό με παραξενιές ή σεχταριστικές τάσεις. Μας έκρινε όλους αυστηρά εντός κι εκτός οργάνωσης, στο αριστεροχώρι, γιατί είχε διαφορετική επαφή και πεποίθηση για την εργατική τάξη. στη δουλειά του, στη γειτονιά, στον αγώνα, στην ταβέρνα, στην περιφρούρηση έβρισκε δυνάμεις πρωτοπόρες, ανθρώπους που ήξερε και τον ήξεραν με το μικρό του όνομα. Από εκεί αντλούσε ζωή, αγάπη, εμπιστοσύνη, ελπίδα και πεποίθηση. Πίστευε ότι με αυτούς τους ανθρώπους που ανακαλύπτουν στο μαρξισμό στις ανάγκες τους και τον κομμουνισμό στην προοπτική ικανοποίησης τους, μπορούμε να ορίσουμε το μέλλον του κόσμου και να παρασύρουμε σε δημιουργική τροχιά και το ηττημένο αριστεροχώρι κι όχι κολλημένοι στο μικρόκοσμό του.

Ο Νίκος ήταν μόνιμος έφηβος, ερωτευμένος με τη ζωή. Γι αυτό μάλωνε μαζί της. Άκουγε, αφουγκραζόταν, νοιαζόταν, αγαπούσε καθένα και καθεμιά μας ξεχωριστά. Τον υπερασπιζόταν αλλά δεν τον χάιδευε, του μιλούσε αυστηρά αλλά και οικεία, αξεχώριστα πολλές φορές όλα αυτά μαζί. Υπεράσπιζε τη γνώμη του με πάθος, δεν υποχωρούσε εύκολα. Απεχθανόταν τα μισόλογα. Δεν ήθελε να γίνει αρεστός αλλά να είναι χρήσιμος. Γι αυτό δε φοβόταν να τσακωθεί αλλά και να φιλιώσει, να υψώσει φωνή αλλά και να πάει για κρασί μετά, να μπει και να δουλέψει στην πιο απαιτητική θέση στην οργάνωση αλλά και την άλλη στιγμή σαν απλό μέλος. Ήταν με άλλα λόγια άδολα ανθρώπινος και πραγματικός όχι με συμβάσεις αλλά με προκλητική ειλικρίνεια και επιμονή. Για αυτό τον εκτιμούσαν όχι μόνο όσοι τον γνώριζαν από παλιά αλλά και οι νέοι του σύντροφοι.

Ο Νίκος ασχολιόταν με πολλά. Όχι από καταναγκασμό αλλά με πλούτο. Από τον πολιτισμό μέχρι την περιφρούρηση, από το εργατικό κίνημα μέχρι τα πολιτικά μέτωπα και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από το σωματείο μέχρι όλα τα σωματεία Δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Από τη Ν. Ιωνία μέχρι τον Έβρο...

Πάνω από όλα και για όλα αυτά ήταν κομμουνιστής από τα γεννοφάσκια του. Σημερινός, γήινος όχι εικόνα από μαυσωλεία άλλων εποχών ηττημένα στη ζωή. Κράτησε σε δύσκολες εποχές αυτό τον τίτλο. Υπεράσπισε την κομμουνιστική επαναθεμελίωση Τότε που όλοι αναζητούσαν το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού πάνω στα ερείπια ενός υπαρκτού σοσιαλισμού που κανείς δεν τον υπερασπίστηκε από την κατάρρευση του. Αλλά ήταν κι ένας καθημερινός άνθρωπος με φωνές και γλύκες, κούραση και ανάταση, καθήκοντα και γλέντι, απογοήτευση και ενθάρρυνση αλλά ποτέ απών, αποχωρών από το πολιτικό πεδίο ή με μια ζωή διχασμένη: άλλο η πολιτική άλλο η δουλειά άλλο το σπίτι. Θα μας λείψει η ταξική του ρίζα στην νέα κομμουνιστική προσπάθεια του ΝΑΡ και της νΚΑ, με βάση τις αποφάσεις του τελευταίου του Συνέδριου. Θα είναι όμως και πάντα παρούσα τονίζοντας την ανάγκη γενναίας εργατικής διεύρυνσης του εγχειρήματός μας.

Δεν ξέρω Νίκο αν θυμηθήκαμε όλα τα κομμάτια που σε έκαναν αυτό που ήσουν. Ένας ξεχωριστός σύντροφος…

Όταν φεύγει ένας άνθρωπος από κοντά μας η απώλεια είναι πάντα μεγάλη. Όταν φεύγει ένας σύντροφος είναι πολλοί θάνατοι μαζί … το αιφνίδιο υπογραμμίζει την ένταση της οδύνης. Πρόκειται για μια οδύνη ανάμεικτη με πείσμα και ευθύνη απέναντί σου Νίκο.

Να γίνουμε ψηλότεροι στο μπόι των καιρών και των ανθρώπων.

 να τα καταφέρουμε με συνείδηση και πίστη στην οικοδόμηση της νέας κομμουνιστικής προσπάθειας που άφησες στη μέση. Να μη μείνει μετέωρο το ερώτημά σου στο τέλος τους Συνεδρίου «Και τώρα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά;»

να γίνουμε πιο συντροφικοί με τους συντρόφους μας και πιο αδιάλλακτοι με τους δυνάστες μας.

να μην αφήσουμε αδειανό το κάθισμά σου στη νέα μας κομμουνιστική οργάνωση σύντροφέ μας.

Όσο ήσουν μαζί μας μπορούσες να φύγεις και μακριά. Τώρα που κίνησες ξαφνικά για το πιο μακρινό σου ταξίδι, θέλουμε να σε αποχαιρετίσουμε με αυτή την υπόσχεση: Θα είσαι πάντα μέσα σε όλα αυτά από τα οποία θα λείψεις γιατί εμείς θα σε κουβαλάμε στη σκέψη μας κι εντός μας.

Θυμάμαι εκείνο το ταξίδι μας στον Έβρο, με την Αιμιλία, για την κινητοποίηση για την προσφυγιά ενάντια στο φράχτη. Τότε που δεν ήξερες προς τα πού να οδηγήσεις για να περάσουμε από τα μπλόκα των αγροτών και να φτάσουμε. Τότε πρωτοανακάλυψες το GPS και μου έλεγες να βάλω την κοπελίτσα που τα λέει ωραία να μας οδηγήσει. Έφυγες ξαφνικά και δεν πρόλαβα να στο χαρίσω…

Μας άφησες εσύ όμως πίσω το GPS της δικής σου ζωής.

Σε ευχαριστούμε πολύ γι αυτό σύντροφε… Καλό σου ταξίδι…

_______________________

Αποχαιρετισμός της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, από το σ. Φοίβο Λιναρδάτο:

Έφυγε από κοντά μας ο σύντροφος Νίκος.

Ένα παράδειγμα κομμουνιστή για όλους μας. Ένας απλός, λαϊκός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος οξυδερκής και επίμονος. Ένας άνθρωπος βαθιά στρατευμένος στην υπόθεση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Πάντα συντροφικός και πρόθυμος να βοηθήσει. Πάντα εκεί. Πάντα δίπλα μας.

Για τη νεολαία, σηματοδοτούσε την ασπίδα του ΝΑΡ όταν τα πράγματα γίνονταν δύσκολα σε μια διαδήλωση.

Η παρουσία του από τα χαράματα πριν τα τριήμερα του Πολυτεχνείου, μας γέμιζε ασφάλεια και αυτοπεποίθηση ότι δεν θα μας ακουμπήσει κανένας. Στις Αναιρέσεις έμενε πάντα φρουρός δίπλα στην πόρτα μέχρι αργά το βράδυ.

Ο Νίκος ήταν το σώμα που θα έμπαινε μπροστά από το γκλοπ όταν ερχόταν κατά πάνω μας, το χέρι που θα μας τραβούσε μακριά από τη σύλληψη.

Σηματοδοτούσε την εμπειρία του ΝΑΡ από την εργατική δουλειά στα πιο ταξικά στρώματα. Η εμπειρία της απεύθυνσης με κατανοητό τρόπο στον λαϊκό κόσμο. Η εξόρμηση μαζί του σου άνοιγε μια άλλη οπτική για το πώς στέκεται ένας κομμουνιστής μπροστά στην εργατική τάξη.

Η δημόσια ομιλία του μπορούσε να μιλήσει στις καρδιές όλων των ηλικιών. Γιατί μίλαγε για την ουσία της εκμετάλλευσης και της ανάγκης του αγώνα. Μίλαγε για αυτό που πραγματικά βίωνε η τάξη, έχοντας ζήσει ως σπλάχνο της τάξης και παλεύοντας για την τάξη.

Την ίδια στιγμή σηματοδοτούσε το ασίγαστο πάθος για ζωή. Ήταν ο άνθρωπος που με το χαμόγελο κάτω από το παχύ μουστάκι, τα λαμπερά του μάτια και το καλαμπούρι φώτιζε τις συνεδριάσεις μας. Ήταν ο άνθρωπος που θα σου γέμιζε το ποτήρι με κρασί ή τσίπουρο στο τραπέζι. Που η κασετίνα με τα Καρέλια είχε μέσα ένα τσιγάρο για όλους μας.

Σύντροφε Νίκο έφυγες από κοντά μας. Αλλά θα είσαι πάντα μαζί μας.

Και εμείς μια υπόσχεση μπορούμε μόνο να δώσουμε. Στο Νίκο και όλους τους συντρόφους που έφυγαν πρόωρα. Ότι θα είμαστε εδώ για να συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Μέχρι τη νίκη.