1η Νοέμβρη, μια απεργία διαφορετική

Αυθεντικός μάχιμος πειραματισμός, για την αποτίναξη των δεσμών του υποταγμένου συνδικαλισμού, η απεργία σωματείων συντονισμένων από τα κάτω. 

Ζητούμενο πραγματικοί αγώνες, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και όχι επετειακές ντουφεκιές

Δεν θα είναι απεργιακός σεισμός, αλλά προσεισμική δόνηση για μια διαφορετική, ταξική, πορεία του εργατικού κινήματος, με τα συνδικάτα και τους αγώνες στα χέρια των εργαζομένων. Ένα μικρό βήμα μπροστά, σε μια μεγάλη πορεία ανασυγκρότησης του συνδικαλισμού και της εργατικής πάλης σε ρήξη με το κεφάλαιο και την εργοδοσία, την κυβέρνηση και το κράτος, τον αστικοποιημένο και γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό. Ο λόγος για τη διακλαδική απεργία που έχουν προκηρύξει συντονισμένα οκτώ πρωτοβάθμια σωματεία του ιδιωτικού τομέα την Πέμπτη 1η Νοέμβρη και η οποία συγκεντρώνει ήδη την μάχιμη αλληλεγγύη και συμπαράταξη με στάσεις εργασίας και άλλων ταξικών σωματείων και δυνάμεων. Η απεργιακή συγκέντρωση που θα γίνει στα Χαυτεία στις 12 μ.μ. στηρίζεται από ένα ευρύτερο δυναμικό εργατικών κινήσεων, εργατικών λεσχών και της νέας εργατικής βάρδιας

Πολλές φορές οι αριστεροί συζητούν και πολύ περισσότερο αντιπαρατίθενται με έτοιμα σχήματα και ακόμα πιο έτοιμες κατηγορίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να μελετηθεί η συγκεκριμένη απεργιακή κίνηση και σε κάθε περίπτωση να υποστηριχθεί ως ένας αυθεντικός μάχιμος πειραματισμός, για την αποτίναξη των δεσμών του υποταγμένου συνδικαλισμού. Μια πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων, που δρουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, που έχει ξεκινήσει από τον Ιούνιο κιόλας, για να έρθουν τα εργατικά συμφέροντα μπροστά με την διεκδίκηση κρίσιμων αιτημάτων: αυξήσεις στους μισθούς και συλλογικές συμβάσεις, κόντρα στην κυβερνητική προσπάθεια να αποκοιμηθεί ο κόσμος της δουλειάς αναμένοντας κάποια ψίχουλα στον κατώτατο μισθό μέσω του μνημονιακού νόμου Αχτσιόγλου-Βούρτση ή συλλογικές συμβάσεις όταν και εάν συναινέσουν οι εργοδότες.

Μέσα από διαδικασίες που ξεκίνησαν «από τα κάτω», με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων, τα συγκεκριμένα σωματεία ανοίγουν έναν άλλο δρόμο με το τιμόνι στα χέρια της εργατικής βάσης. Ειδικά μετά την «κοινωνική συμμαχία» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με τους εργοδότες και την 30η Μάη, ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν την ανάγκη το κίνημα να αφαιρέσει την πρωτοβουλία των κινήσεων από τη γραφειοκρατία, να πετύχει εργατικούς αγώνες και απεργίες χωρίς την άδεια, το καπέλο και την πυρόσβεση της ΓΣΕΕ (όπως στις 12 Γενάρη), οι μόνοι εξάλλου που μπορεί να είναι αυθεντικοί και γι’ αυτό νικηφόροι.

Αυτό το μεγάλο, το τεράστιο θέμα έθεσαν αυτές οι λίγες πρώτες εργατικές δυνάμεις που συσπειρώθηκαν για τη διακλαδική απεργία. Και γι’ αυτό σαν την πέτρα που πέφτει μέσα στη λίμνη, τάραξαν την ακινησία της επιβαλλόμενης από κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΕΕ «κοινωνικής ειρήνης» και προκάλεσαν κύματα αντιδράσεων. Ταξικές δυνάμεις και αντικαπιταλιστική Αριστερά πρότειναν την γενίκευση της απεργίας της 1ης Νοέμβρη, με τα χαρακτηριστικά που είχε αναδείξει. Το ΠΑΜΕ πιεσμένο από την πρόταση, αποφάσισε από τα πάνω απεργία στις 8 Νοέμβρη, καταγγέλλοντας την 1η Νοέμβρη με κάθε μέσο. Ο φόβος μπροστά σε ό,τι δεν ελέγχει σε όλο του το μεγαλείο. Η ταξική πτέρυγα έδωσε την μάχη για την 1η Νοέμβρη προτείνοντας και στάση εργασίας στις 8/11 και όπου δεν περνούσε η δική της πρόταση, υποστήριζε την απεργία στις 8/11 με την λογική να ξεκινήσει εργατικός αγώνας για τα δίκαια αιτήματα, χωρίς το καπέλο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και με λογική κλιμάκωσης. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ έκανε μια ντρίπλα, βάζοντας απεργία στις 14 Νοέμβρη, στην οποία προσχώρησε και το ΕΚΑ, μετά από στροφή του ΠΑΜΕ και στήριξη και του ΜΕΤΑ, που κι αυτό δεν στήριξε τη γενίκευση της απεργίας της 1ης Νοέμβρη.

Η στάση του ΚΚΕ κοντεύει να γίνει ανέκδοτο, καθώς πάει να γίνει «κανονικότητα» το ΠΑΜΕ να εξαγγέλλει μια απεργία, για να την αναβάλει στη συνέχεια, μπαίνοντας υπό το σχεδιασμό της ΑΔΕΔΥ και της… YES-EE. Έτσι, αποφάσεις δεκάδων και εκατοντάδων σωματείων, με τις ψήφους χιλιάδων εργαζομένων, αλλάζουν σε μια νύκτα, με απόφαση του Περισσού! Αποτέλεσμα, η τέλεια σύγχυση: ο Ριζοσπάστης του προηγούμενου Σαββατοκύριακου αφιέρωνε σελίδες για να καλέσει σε μια απεργία χωρίς… ημερομηνία! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο Δ. Κουτσούμπας κάλεσε από την Πάτρα την ΓΣΕΕ να πάρει απόφαση για τις 14 Νοέμβρη! «Θα μπορούσε να στηρίξει και η ΓΣΕΕ αυτόν τον αγώνα και να καλύψει μια σειρά εργαζόμενους που θέλουν να απεργήσουν», είπε στη συνάντηση με το ΕΚ Πάτρας.

«Μόνο ένα κίνημα χειραφέτησης, ανεξάρτητο από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, με ταξική ενότητα, σε ρήξη με τα κέρδη της εργοδοσίας, τους νόμους της κυβέρνησης και της ΕΕ, που θα βασίζεται στον αγωνιστικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, πραγματικούς αγώνες και όχι επετειακές ντουφεκιές, μπορεί να νικήσει και να φέρει κατακτήσεις», υπογραμμίζει το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση στην ανακοίνωσή του (ολόκληρη στο www.narnet.gr). «Οι υποχωρήσεις στους ελιγμούς της γραφειοκρατίας δεν συγκροτούν, αλλά αποσυγκροτούν μάχιμες δυνάμεις. Δεν χτίζουν προοπτική, αλλά γκρεμίζουν δυνατότητες. Δεν απομονώνουν την γραφειοκρατία, αλλά την ξανακάνουν ‘’ρυθμιστή των αγώνων’’».

Με βάση όλα αυτά έχει μεγάλη σημασία η ολόπλευρη συμμετοχή και στήριξη στη διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη. Μέσα στις σημερινές συνθήκες η απεργία στις 14/11 πρέπει να γίνει (και όχι να αναβληθεί πάλι!), να εκφραστεί από τα πρωτοβάθμια σωματεία το αναγκαίο διεκδικητικό περιεχόμενο, να πάρει πανελλαδικό χαρακτήρα. Σε ρήξη με την πυροσβεστική γραμμή του υποταγμένου συνδικαλισμού, με ανεξάρτητες ταξικές απεργιακές συγκεντρώσεις κόντρα στη γραμμή ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΑ.

Αλλά το σπουδαιότερο ζήτημα είναι ο σχεδιασμός του επόμενου βήματος. Απαιτείται πολιτική απόφαση όλων των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων για μια οριζόντια συνάντηση πρωτοβάθμιων σωματείων που θα σχεδιάσει ενωτικά και με σχέδιο κλιμάκωσης μια γενική πανελλαδική πανεργατική απεργία, καλά προετοιμασμένη και στηριγμένη σε διαδικασίες βάσης.

Γιάννης Ελαφρός, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 27/10/2018