Όχι στον «πόλεμο των πολιτισμών» - Ναι στην ταξική διεθνιστική απάντηση

4.11.20

Ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Τις σημαίες ενός «πολέμου πολιτισμών» και μιας αντι-ισλαμικής εκστρατείας σηκώνουν κράτη μέλη της ΕΕ, με πρωτοπόρα τη Γαλλία του Μακρόν, στρεφόμενα συλλήβδην κατά του Ισλάμ, στοχοποιώντας πολίτες των χωρών τους και μετανάστες. Αξιοποιούν τη στυγερή δολοφονία του γάλλου καθηγητή Σαμουέλ Πατύ από έναν 18χρονο τσετσενικής καταγωγής, αλλά και την τρομοκρατική επίθεση στη Βιέννη από ακροδεξιές ισλαμιστικές ομάδες. Στο έδαφος αυτό αναπτύσσεται και η αντιπαράθεση δηλώσεων μεταξύ Εμμανουέλ Μακρόν και Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και η προσπάθεια να στηθεί μια γενικότερη διαμάχη μεταξύ Γαλλίας και Δύσης από την μια και μουσουλμανικού κόσμου-Ανατολής από την άλλη.

Ο «πόλεμος των πολιτισμών» ανάμεσα σε Γαλλία και Τουρκία και γενικότερα δεν είναι παρά πόλεμος αστικών συμφερόντων. Είναι έκφραση του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων στα πεδία της Ανατ. Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής. Και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούν τη θρησκεία, ως σκιάχτρο ή ως λάβαρο, στην προσπάθειά τους να σύρουν τους λαούς με το μέρος τους και να συγκροτήσουν συμμαχίες και άξονες.

Είναι αυτονόητη η απερίφραστη καταδίκη από το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ευρύτερα την αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα, των δολοφονιών και επιθέσεων, των προερχόμενων από το ρεύμα του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού. Αυτό το πολιτικό ρεύμα θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, ακροδεξιό στην ουσία του, είναι εχθρικό στα συμφέροντα των φτωχών μουσουλμάνων είτε στη Μέση Ανατολή και στον αραβικό κόσμο, είτε στα άθλια προάστια των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Όπως κάθε ακροδεξιό ή φασιστικό ρεύμα προκρίνει τον εμφύλιο μεταξύ των εργαζομένων και των φτωχών, είτε διαφορετικών χωρών είτε στο εσωτερικό κάθε χώρας ενώ ταυτόχρονα προσδένεται σε αστικά συμφέροντα εγχώρια ή ξένα.

Για την ανάπτυξη του ισλαμιστικού φονταμελισμού υπάρχουν όμως τεράστιες ευθύνες των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Η αντιδραστική και επικίνδυνη πολιτική εργαλειοποίηση της θρησκευτικής πίστης και των πολιτισμικών διαφορών ξεκίνησε με την ολόπλευρη στήριξη των Ταλιμπάν στον πόλεμο του Αφγανιστάν, συνεχίστηκε με τον πρώτο πόλεμο εισβολής των ΗΠΑ, αλλά και άλλων «προθύμων» -μεταξύ των οποίων η Γαλλία και η Ελλάδα- στο Ιράκ (ένα από τα λίγα τότε κοσμικά κράτη στην περιοχή) και τον Περσικό Κόλπο (1991). Συνεχίστηκε με την επίθεση ακραίων ισλαμιστών φονταμενταλιστών, πρώην συμμάχων των ΗΠΑ, στους Δίδυμους Πύργους (2001) όπως εξάλλου, και με τον δεύτερο πόλεμο στον Περσικό Κόλπο (2003) με πρόσχημα τα χημικά όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν (που δεν υπήρχαν). Ακολούθησαν οι διαδοχικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανατροπής κυβερνήσεων, όπως στη Λιβύη, αλλά και η στήριξη του ISIS από κράτη της περιοχής-στρατηγικούς συμμάχους των ΗΠΑ ή μέλη του ΝΑΤΟ (Τουρκία), καθώς και η επέκταση της δράσης τζιχαντιστικών ακροδεξιών οργανώσεων σε πλήθος χωρών έκτοτε, σε Μέση Ανατολή, Αφρική, αλλά και με πυρήνες μέσα στην ίδια την Ευρώπη.

Από την πλευρά των ΗΠΑ ειδικά, δια στόματος των εκάστοτε προέδρων, οι πολεμικές εκστρατείες ξεκίνησαν με το «God, bless America!». Στο πλαίσιο αυτό ο συσχετισμός εντός των αραβικών κρατών (τόσο στις αστικές ηγεσίες, όσο και σε λαϊκά στρώματα), άλλαξε ριζικά με ενίσχυση του λεγόμενου «ακραίου, ριζοσπαστικού Ισλάμ», σε βάρος των περισσότερο μετριοπαθών εκδοχών και της κοσμικότητας των κρατών. Είναι λοιπόν απόλυτα ψεύτικο και προσχηματικό το δήθεν «ανεκτικό» πρόσωπο της Δύσης.

Προσχηματική είναι επίσης η χρήση της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου από τη γαλλική κυβέρνηση και την ΕΕ. Η ΕΕ του κεφαλαίου είναι αντιδημοκρατική απέναντι στους λαούς της, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκεύματος και επιπλέον ρατσιστική απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Η γαλλική κυβέρνηση εμφανίζεται ως ο πρόμαχος του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και τη ανεκτικότητας, παρ’ ότι η συμπεριφορά της αστυνομίας προς τα «κίτρινα γιλέκα» δεν ήταν καθόλου ανεκτική, αλλά αντίθετα ανοιχτά τρομοκρατική, μιας και οδήγησε σε θανάτους και σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών.

Η καταδίκη των δολοφονιών και του ακροδεξιού ισλαμιστικού ρεύματος δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την προβολή σε δημόσια κτίρια, με κυβερνητική απόφαση, σκίτσων κατά της μουσουλμανικής θρησκείας. Οι «ασκήσεις» ελευθερίας της έκφρασης γίνονται έτσι πλευρά της θρησκευτικής καταπίεσης που υφίστανται τα εκατομμύρια ευρωπαίων μουσουλμάνων, μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς καθώς και οι πρόσφυγες. Η σάτιρα έχει απελευθερωτικό πρόσημο και προάγει την ελεύθερη σκέψη όταν λειτουργεί ενάντια στα κοινώς αποδεκτά, στις κυρίαρχες αντιλήψεις. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την άμεση ή έμμεση κρατική υποστήριξη σε χυδαίες προσβολές της οποιασδήποτε θρησκευτικής πίστης. Σ’ αυτή την περίπτωση η σάτιρα γίνεται όπλο της «επικρατούσας θρησκείας», σε αντίθεση με την υποτιθέμενη κοσμικότητα του κράτους.

Η κυβέρνηση Μακρόν απαντάει με μία ακόμα αντιισλαμική εκστρατεία με εφόδους σε τζαμιά και συλλόγους, με δηλώσεις του υπουργού Παιδείας για «ισλαμοαριστερούς» στα Πανεπιστήμια και με την ανάπτυξη του στρατού στους δρόμους. Δείχνει έτσι στην πράξη το πώς εννοεί τη δημοκρατία, την ανεξιθρησκία και την ελευθερία της έκφρασης.

ΝΑΙ στον εργατικό διεθνισμό-ΟΧΙ στον «πόλεμο των πολιτισμών»
ΝΑΙ στην ταξική ενότητα-ΟΧΙ στον πόλεμο των εθνοθρησκευτικών «ταυτοτήτων»
ΝΑΙ σε έναν εργατικό διαφωτισμό-ΟΧΙ στον θρησκευτικό φανατισμό
ΝΑΙ στην ανεξιθρησκία-ΟΧΙ στις κρατικά «επιβαλλόμενες» θρησκείες
ΝΑΙ στην κοινωνική ένταξη και στην αξιοπρέπεια για όλους-ΟΧΙ στον ρατσισμό
ΝΑΙ στο δικαίωμα των λαών να καθορίζουν την τύχη τους - ΟΧΙ στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
ΝΑΙ σε μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, σκοταδισμό - ΟΧΙ στους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, τον πόλεμο, τον φασισμό, τον καπιταλισμό.