Πώς θα επιτευχθεί η ταξική αντεπίθεση;

Τι ακριβώς κρίση βιώνουμε; Είναι αυτό που προσπαθεί να πείσει τις λαϊκές μάζες η αστική εξουσία, πως δηλαδή για όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα φταίει το σπάταλο κράτος, ο τεμπέλης εργάτης, οι –δήθεν- τεράστιες κοινωνικές δαπάνες με συνενόχους τα γκόλντεν μπόις και γενικά φταίει ο τυχοδιωκτικός καπιταλισμός;

Όλοι συμφωνούμε πως βρισκόμαστε σε μια τοπική έκφραση μιας ιστορικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ένα πολύ απλό παράδειγμα μας το επιβεβαιώνει αυτό: Η Ελλάδα το 2013 θα χάσει το 30% του ΑΕΠ σε σχέση με το 2008 κι όμως εμμένουν στην πολιτική της λιτότητας. Γιατί άραγε; Είναι τόσο άσχετοι; Έχουν τόσο μεγάλες εμμονές; Θέλουν τον ήλιο και τις παραδόσεις του τόπου μας;

Η απάντηση είναι όχι… Όλοι ξέρουμε πως αυτοσκοπός του καπιταλισμού είναι η κερδοφορία. Εξαιτίας όμως των τεράστιων συσσωρευμένων κεφαλαίων μέσω της αύξησης ενεργούς ζήτησης και εφόσον για την ώρα, δεν έχουν επιλέξει τον πόλεμο για την καταστροφή του πλεονάζοντος κεφαλαίου, η σκληρή λιτότητα είναι το μόνο μέσον για αύξηση της κερδοφορίας τους. Αυτή η κερδοφορία επιτυγχάνεται με τρόπους που βλέπουμε να εφαρμόζονται στην παγκόσμια εργατική τάξη, όπως μείωση μισθών με ταυτόχρονο τσάκισμα όλου του πλέγματος των εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις κάθε δημόσιας περιουσίας και κοινωνικής παροχής, προλεταριοποίηση μικρής ιδιοκτησίας, πλήρης διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.

Εδώ, λοιπόν, μπαίνει το σοβαρό ζήτημα της αντεπίθεσης των εργατών. Το ζήτημα δηλαδή Αριστεράς και εξουσίας. Με δεδομένο ότι δύο είναι οι παραδόσεις του επαναστατικού εργατικού κινήματος, η μαρξιστική και η ελευθεριακή, τα ερωτήματα είναι επίκαιρα και πρέπει να απαντηθούν: Μπορεί η Αριστερά με τη σημερινή της μορφή, να βγάλει την χώρα από το σκοτάδι που την έριξαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, ο καπιταλισμός; Ναι, μπορεί!

Ο λαός όμως έχει να επιλέξει ανάμεσα σε διάφορα κομμάτια της Αριστεράς. Από τη μια, τη ρεφορμιστική αριστερά της διαχείρισης που την εκφράζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και που θεωρεί πως μέσα από διαπραγματεύσεις και μερικό κρατικό έλεγχο θα κάνει πιο ανθρώπινο τον καπιταλισμό. Από την άλλη, τη γραφειοκρατική Αριστερά των αποκλεισμών και του μοναχικού δρόμου, επίσης ρεφορμιστική, που την εκφράζει η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού τον επαναστατικό χαρακτήρα της σαν κομμουνιστική οργάνωση.

Και οι δυο αυτές τάσεις θεωρούν ότι «δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις» στην εργατική τάξη που θα οδηγήσουν στον παλλαϊκό ξεσηκωμό με στόχο τον σοσιαλισμό και την κομμουνιστική απελευθέρωση. Ταυτόχρονα με την τακτική που ακολουθούν στο εργατικό κίνημα, αποδεικνύουν ότι οι ίδιοι καταπνίγουν τους όρους και τις προϋποθέσεις που δήθεν θέτουν.

Υπάρχει και ο τρίτος πόλος, η συνεπής αντικαπιταλιστική αριστερά, η αριστερά της επανάστασης και της ταξικής σύγκρουσης. Σε καμία περίπτωση για μας δεν ταυτίζεται το θέμα κυβέρνησης με το θέμα της εξουσίας. Το πρώτο μάς αφήνει παγερά αδιάφορους.

Εμείς παλεύουμε για κάποια άλλη εξουσία, την εξουσία των εργατών. Για να την πετύχουμε χρειάζονται πολλά: Αναμέτρηση με το κεφάλαιο μέσα από πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής, για έξοδο από ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, εθνικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων οργανισμών χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο. Δημιουργία οργάνων από τον ίδιο το λαό για να διαχειρίζεται τους αγώνες του. Συγκρουσιακή αναμέτρηση με τις δυνάμεις καταστολής αλλά και την παρακρατική ναζιστική συμμορία της ΧΑ.

Επομένως η πορεία για μας δεν περνάει μέσα από τους διαδρόμους και τα έδρανα της βουλής. Η δική μας πορεία για την λαϊκή εξουσία, την εξουσία των εργατών περνάει μέσα από τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και είναι πορεία κλιμάκωσης της σύγκρουσης μεταξύ των δύο πλευρών:

Πρέπει να δοθούν μάχες για να αλλάξει η αγωνιστική διάθεση του λαού. Να μιλάνε κάθε μέρα και περισσότεροι κατά της ΕΕ, του ευρώ, να δημιουργήσουμε χιλιάδες, μαζικές αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές συνειδήσεις. Αν δεν θέλουμε να χάσουμε την ευκαιρία της ταξικής αντεπίθεσης, εκεί πρέπει να στοχεύσουμε: Στην δημιουργία και εξάπλωση ενός παλλαϊκού ταξικού αντικαπιταλιστικού μετώπου. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως μόνο ένα μαζικό μέτωπο από τα κάτω μπορεί να επιτεθεί, να ανατρέψει και να νικήσει.

Ένα μέτωπο, όχι προϊόν συμφωνίας με τις ηγεσίες των δυο κοινοβουλευτικών ρεφορμιστικών τάσεων της Αριστεράς, αλλά ένα μέτωπο βγαλμένο από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, με την συμμετοχή της βάσης όλης της Αριστεράς, του ελευθεριακού χώρου και των ανέντακτων αγωνιστών....

Έχουμε χρέος να σφυρηλατήσουμε αντικαπιταλιστικές, ταξικές, αγωνιστικές συνειδήσεις αν θέλουμε να φτάσουμε στον λαϊκό ξεσηκωμό.

Σταύρος Μανίκας, οδηγός ΕΘΕΛ, ΟΒ Μεταφορών-Τραπεζών ΝΑΡ Αθήνας