Προφανώς και δεν θα υπακούσουμε!

 

Να περάσουμε τις συμπληγάδες των εκκλήσεων υπευθυνότητας και της φετιχοποίησης της βίας, με οδηγό μια ανατρεπτική πολιτική γραμμή

 Χιλιάδες κόσμου, με βροντερό το «παρών» της νεολαίας, διαδήλωσαν μαζικά σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, τόσο την προηγούμενη εβδομάδα όσο και την περασμένη Πέμπτη, δίνοντας μαζικό μήνυμα ανυπακοής. Ενώ έξω όμως το πεζοδρόμιο έβραζε, στην Βουλή το θέατρο του παραλόγου συνεχιζόταν. To χουντικής έμπνευσης νομοσχέδιο ψηφίστηκε από το νέο μαύρο μέτωπο ΝΔ-ΚΙΝΑΛ – Ελληνικής Λύσης, σε μια νέα αντιδραστική συμμαχία με το κόμμα του Βελόπουλου να πιέζει για ακόμη σκληρότερα μέτρα. Θυμηδία προκαλεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επί της ουσίας αναρωτιόταν σε τι χρειαζόταν αυτό το νομοσχέδιο, αφού όπως είχε δείξει η διακυβέρνησή του, υπάρχει και… εναλλακτικός δρόμος για τον περιορισμό της δυνατότητας διεκδίκησης (απεργιοκτόνο νομοσχέδιο, επιλεκτική απαγόρευση πορειών κ.α.).

Από την άλλη, η άχρωμη άοσμη και τελικά ακίνδυνη αντιπολίτευση του ΜΕΡΑ25 δεν μπορεί να βάλει δύσκολα στην κυβέρνηση της ΝΔ. Το ΚΚΕ, παρά τη μαζική του παρουσία στους δρόμους, φαίνεται να βολεύεται από τα κολακευτικά σχόλια που αποσπά εντός της Βουλής, αλλά και τη συγκρότησή υγειονομικών ζωνών στα αριστερά του. Ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ διαπιστώνει την ανάγκη έγκαιρου και σε βάθος πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου, ώστε να βρεθούν λύσεις που θα παρέχουν προς όλους τους εμπλεκόμενους εγγυήσεις δικαιωμάτων-
ελευθεριών-ασφάλειας (sic), μακριά από αφοριστικές απαντήσεις του τύπου ναι-όχι! Με τέτοια αντιπολίτευση, τύφλα να έχει η συμπολίτευση…

Η απουσία μαχητικής αντιπολίτευσης αποχαλινώνει την κυβέρνηση της ΝΔ που συνεχίζει ακάθεκτη το προσφιλές σίριαλ «νόμος και τάξη» που έχει θέσει σε ισχύ από την έναρξη της διακυβέρνησής της. Δεν είναι μόνο μια αίσθηση χωροφυλακίστικης νοσταλγίας για την εποχή όπου οι γειτονιές της Αθήνας μύριζαν γιασεμί, οι κομμουνιστές ήταν στη φυλακή και τα στελέχη της δεξιάς παράταξης έκαναν βαρύγδουπες δηλώσεις ότι «πρέπει να δαμάσωμεν» τις απεργίες, όπως ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος. Είναι πολύ περισσότερο αυτά που έρχονται που ωθούν την κυβέρνηση της ΝΔ στην ποιοτική αναβάθμιση της καταστολής. Γνωρίζουν πολύ καλά πως θα αναγκαστούν να πάρουν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που θα σηκώσουν αντιδράσεις, καθώς η ταξική πάλη δεν… «καταργήθηκε», παρά τη σχετική διαπίστωση του Λάσκαρη το 1975. Για αυτό και επιδιώκουν να βάλουν προληπτικά τα δικαιώματα λαού και νεολαίας στον γύψο και μέσα από μια πρακτική «σοκ και δέος» να εμπεδώσουν ένα καθεστώς φόβου στον κόσμο.

Παράλληλα, στοχεύουν και πιο μακριά μέσω της προσπάθειας διαχωρισμού των αγωνιστών σε «καλούς» και «υπεύθυνους» από τη μια πλευρά και σε «εξτρεμιστές» και «μπαχαλάκηδες» από την άλλη, με ειδική στόχευση στην προσπάθεια ταύτισης της μαχόμενης, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς με τις τυφλές μορφές βίας και το «μπάχαλο». Στόχος της κυβέρνησης και του συστήματος είναι η απομόνωση των ριζοσπαστικών τάσεων, των αγώνων που βγαίνουν έξω από τα ασφυκτικά όρια μιας όλο και πιο περιορισμένης «νομιμότητας», ώστε να διευκολύνει το χτύπημά τους, αλλά και η ενσωμάτωση της αριστεράς που αγωνίζεται, μέσω των εκκλήσεων περί υπευθυνότητας. Η στόχευση ενάντια στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς φαίνεται, εκτός των άλλων, από τα επιλεγμένα χτυπήματα στα μπλοκ της, από τη σύνθεση των συλληφθέντων, τις σχετικές δηλώσεις Χρυσοχοΐδη στη βουλή αλλά και την στοχοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών χώρων –και ειδικά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ– την περίοδο της καραντίνας.

Η κυβέρνηση ονειρεύεται μια εύκολη επικράτηση, αλλά θα διαψευστεί

Η κυβέρνηση μπορεί να ονειρεύεται μια εύκολη επικράτηση έναντι των δυνάμεων του κινήματος, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά… Οι πρώτες μαζικές και ελπιδοφόρες αγωνιστικές κινητοποιήσεις δείχνουν πως το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα δεν είναι διατεθειμένα να ανεχτούν οποιοδήποτε περιορισμό στο δικαίωμα στην διαδήλωση. Επομένως, η πρώτη προϋπόθεση είναι πάντα ο δρόμος. Με μαζικό και ενωτικό τρόπο χρειάζεται ανώτερη συγκέντρωση δυνάμεων, με ανατρεπτική κοινή δράση όλων των μαχόμενων κομματιών, χωρίς αποκλεισμούς και μικροπολιτικούς ανταγωνισμούς, αλλά και με ποικιλία και ευρηματικότητα στις μορφές πάλης, με τρόπο που θα εμπλέκει ενεργά πλατιές μάζες εργαζομένων και νεολαίας. Με αταλάντευτη μαχητικότητα, ώστε η κρίσιμη μάζα αυτή να αρθρωθεί σε ένα αντίπαλο δέος. Το κίνημα πρέπει να περάσει από τις συμπληγάδες τόσο των εκκλήσεων υπευθυνότητας όσο και της φετιχοποίησης της βίας και με μαχητικό τρόπο να υπερασπιστεί το δικαίωμα στη διαδήλωση δια της ανυπακοής, να περιφρουρήσει τα μπλοκ από τις επιθέσεις της αστυνομίας αλλά και να δώσει πραγματικό περιεχόμενο στην έννοια της σύγκρουσης. Αυτές οι δυο βασικές προϋποθέσεις δεν μπορούν να ολοκληρωθούν χωρίς μια ανατρεπτική πολιτική γραμμή που θα κοιτάζει στα μάτια τον αντίπαλο και θα δίνει προοπτική νίκης, αλλά και μια νέα συλλογική πρωτοπορία που θα αποτελέσει την ατμομηχανή αυτής της προσπάθειας. Δεν υπάρχει κάτι πιο ελπιδοφόρο από την εικόνα ενός νέου αγωνιστή, μόλις 18 χρονών, που μόλις τελείωσε από το βασανιστήριο των πανελλαδικών, αντί να πάει για διακοπές, επέλεξε να κατέβει στη διαδήλωση και μάλιστα να βάλει και το σώμα του μπροστά για να υπερασπιστεί την πορεία από την κρατική καταστολή. Και να πάρει πρόωρα το πρώτο του μάθημα στη Νομική που έμελλε να είναι για το δίκαιο του αγώνα…

Η νεανική ορμή και η λαϊκή οργή που τροφοδοτούνται από την αντιλαϊκή πολιτική και τη βαρβαρότητα του συστήματος μπορούν να γίνουν ρεύμα ανατροπής, μέσα από τη στρατηγική ανασυγκρότηση της αριστεράς και της ανάδυσης μιας νέας κομμουνιστικής ελπίδας. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα για την αντικαπιταλιστική αριστερά.

Κώστας Τριχιάς, μέλος του Κ.Σ. της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 18/7/2020