Παρέμβαση του Θ. Ανδρίτσου στην 2ηεκδήλωση διαλόγου για το 3ο Συνέδριο του ΝΑΡ

Παρέμβαση του Θάνου Ανδρίτσου, μέλους του Κ.Σ. της ν.Κ.Α, στην 2η θεματική εκδήλωση διαλόγου για το 3ο Συνέδριο του ΝΑΡ, που πραγματοποιήθηκε στην ΑΣΟΕΕ στις 9 Νοέμβρη 2013

Καλό απόγευμα συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες.

Είναι πάντα δύσκολο να μιλήσεις μετά από μια τόσο ευρεία, συνολική και συνεκτική εισήγηση, σαν αυτή που προηγήθηκε από το σύντροφο Μηνακάκη, όπως και μετά από τόσο ενδιαφέρουσες και βαθιές συντροφικές τοποθετήσεις. Γνωρίζοντας από πριν, τη θέση που θα βρισκόμουν, επέλεξα να καταθέσω κάποιες προσωπικές σκέψεις, αν και ελπίζω ότι δεν είναι μόνο προσωπικές, κάποια ερωτήματα και φόβους, αλλά και κάποιες βεβαιότητες, αν και σε μια αβέβαιη εποχή. Κάποιες σκέψεις που σπάνια τις αφήνω να βρουν το δρόμο τους σε εισηγητικές τοποθετήσεις, αν και με συντροφεύουν πάντα.

Και δε γίνεται αλλιώς. Η αναγκαία κάθε φορά απόσταση μεταξύ μιας αυθόρμητης σκέψης, ενός απρόσεχτου εντυπωσιασμού ή μιας αποκαρδιωτικής απογοήτευσης και μιας εκλογικευμένης και ψύχραιμης πολιτικής παρέμβασης κινδυνεύει σήμερα να γιγαντωθεί, εξοβελιζόμενη μεταξύ τρομακτικών σκέψεων και απελπισμένων κραυγών που μας κρατούν ξάγρυπνους τα βράδια και ξέπνοων πολιτικών διεργασιών, ανούσιων διαπληκτισμών ή νεκρών ομοφωνιών.

Δεν είναι ψυχαναλυτική η επιλογή μου να μιλήσω έτσι, προσωπικά και ίσως φλύαρα. Δεν η αδυναμία μου να συγκρατήσω την πίεση που όλοι αισθανόμαστε. Όμως το πρώτο πράγμα που σηματοδοτεί η στράτευση για όσους επιλέγουμε εθελοντικά τη συμμετοχή μας σε μια συλλογικότητα – πόσο μάλιστα όταν είναι κομμουνιστές και στοχεύουν στο επαναστατικό κόμμα, στο κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης- είναι η απόφαση σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς να ενώσουμε τα αδιέξοδα, τις ελπίδες, τους φόβους και τις αδυναμίες μας αναζητώντας συλλογικά δρόμους, απαντήσεις και σιγουριές. Δεν είναι υποταγή άκριτη σε απόλυτες αλήθειες, αλλά δεν είναι και αποδοχή της μηδαμινότητας, της απροσδιοριστίας και της ανημπόριας μπροστά στις τρομερές δυνάμεις που καταστρέφουν τη ζωή μας. Πάνω από όλα, η συζήτηση για το επαναστατικό υποκείμενο και ειδικά για το επαναστατικό κόμμα, σημαίνει μια επιλογή να δεις πέρα από τον καιρό, να δεις πέρα από τη μιζέρια της καθημερινής καταστροφής, να αμφισβητήσεις τα ιερά και τα όσια του κόσμου που ζεις, να τολμήσεις σήμερα να ψάξεις δρόμους ανατροπής, δρόμους για αυτό που ονειρευόμαστε και όχι για αυτό μόνο που νομίζουμε ότι μπορούμε σήμερα να επιτύχουμε. 

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές, φίλοι και φίλες.

Ξέρουμε καλά ότι αυτά που έχουμε δεν αρκούν, όσο πολύτιμα, όσο ανεκτίμητα και αν είναι. Ούτε το κίνημα, οι ηρωικές μάχες της εργατικής τάξης και της νεολαίας, ούτε οι τεράστιες κατακτήσεις κάθε έκφρασης του αντικαπικαλιστικού μετώπου, ούτε τα μεγάλα βήματα της σχεδόν 25χρονης πια διαδρομής της κομμουνιστικής μας οργάνωσης. Είμαστε οι πρώτοι που το λέμε: Χρειάζονται πολλά βήματα, πολλά άλματα, χρειάζεται να αλλάξει η κατάσταση για να ανοίξει ένα διαφορετικός δρόμος. Για αυτό και καταθέτουμε μια συνολική λογική, για το σύνολο του επαναστατικού υποκειμένου, που προσπαθεί να υπερβεί τα στενά όρια των δοσμένων συνθηκών, των δοσμένων συσχετισμών και των περιορισμένων αποφάσεων. Επιλέγουμε να συνδιαλέγουμε με το αύριο, έχοντας όμως τα πόδια μας βαθιά στο σήμερα. Στο σκοτεινό σήμερα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι της νέας γενιάς.

Μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της γενιάς μου βρίσκονται εδώ μέσα σήμερα, βρεθήκαμε δίπλα στους δρόμους της φωτιάς της τελευταίας δεκαετίας. Συχνά δεν απομακρύνονται στιγμή από την πιο δύσκολη και σημαντική τέχνη, την τέχνη της οργάνωσης, της καθημερινής πάλης, των διαρκών ιστορικών μικροαποφάσεων, των παρεών που γράφουν ιστορία. Ανάβουν κεριά που τρεμοσβήνουν ή και σταθερούς φάρους μέχρι να γυρίσει ο ήλιος. Είναι πολλές αυτές οι παρέες και είναι ζηλευτή η δουλειά τους, που συχνά δεν ακούγεται από τα μικρόφωνα μεγάλων αμφιθεάτρων. Είναι οι παρέες που γεμίζουν τις πλατείες και τους δρόμους, τις πύλες των εργοστασίων, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Πολλές από τις παρέες αυτές βρίσκονται δίπλα μας, μέσα μας. Γωνιά της Ελλάδας δεν υπάρχει που σε μια απεργία, σε μια αντιφασιστική διαδήλωση, σε μια σύγκρουση με την αστυνομία, να μη σηκώθηκε μια κόκκινη σημαία, ένα πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένα πλακάτ.    

Όμως θα μιλήσω ειλικρινά και προσωπικά

Και οι παρέες σπάνε, και οι ελπίδες συντρίβονται, και οι ακλόνητες στρατεύσεις τσαλακώνονται.. Δεν πάει άλλο έτσι σύντροφοι μου. Τέσσερα χρόνια ασφυξία, τέσσερα χρόνια σε μια βουτιά που κρατάμε την ανάσα μας ενώ η επιφάνεια όλο ξεμακραίνει. Ξεκλέβουμε αναπνοές σε ανοιχτούς ουρανούς, σε γεμάτες πλατείες, σε συλλογικές μάχες, σε εκδηλώσεις, γλέντια, βιβλία. Όμως η αναπνοή κόβεται. Πολλοί δίπλα μας πνίγονται. Πνίγονται. Χάνονται. Μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της γενιάς μου χάνονται.

Μη χάνεσαι φίλε, στα καταδικασμένα ατομικά μονοπάτια, στα κρύα βράδια θανατηφόρων αναζητήσεων. Μη χάνεσαι φίλη, σε αποστολές βιογραφικών, σε συνεχή deadline, σε δουλειές του ποδαριού. Μη χάνεσαι φίλε και φίλη, σε διαρκείς μικροαπασχολήσεις, καθημερινά τρεχάματα, γυμναστήρια, αθλητικές δραστηριότητες, προσωπικά ενδιαφέροντα, έτσι για να περνά η ώρα. Δεν περνά.

Πρέπει βέβαια να ζήσεις, έστω κι έτσι, όπως λάχει. Πρέπει κάπως να επιβιώσεις, να χτίσεις κάτι μες τα ερείπια του καιρού. Πρέπει να πατήσουμε και στα πόδια μας. Βέβαια, φίλοι μου, όλα πρέπει να τα κάνουμε. Αλλά μη χανόμαστε άλλο ρε σύντροφοι. Μη σκορπίζουμε στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, σε φιλίες μέσα facebook, σε συνομιλίες μέσω skype. Σε μια απαντητική επιστολή που περιμένουμε. Σε μελαγχολικούς ρομαντισμούς σε μια εποχή που δε φυτρώνουν λουλούδια παρά μόνο αγκάθια που σε ματώνουν

Κι εσύ αγαπημένε μου σύντροφε και συντρόφισσα. Όπου και αν βρίσκεσαι, μην αδειάζεις σε καθημερινές γεμάτες καπνό διαδικασίες, σε μια αέναη επανάληψη του “business as usual”, σε συνηθισμένα μονοπάτια συζήτησης, ακόμα και στην ασφάλεια του διαρκούς τρεξίματος. Όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε, και ακόμα περισσότερο. Όμως δεν αρκούν, έχουμε μια ολόκληρη γενιά, μια ολόκληρη κοινωνία να σώσουμε από την καταστροφή.

Όλοι έχουν, άλλοι λιγότερα, άλλοι περισσότερα τιτάνια, προσωπικά προβλήματα. Όμως δεν υπάρχει ατομικός δρόμος προς τη σωτηρία. Μονάχα προς την καταστροφή, σε μια καταστροφή ακόμα χειρότερη και από τους ακόμα μέχρι σήμερα ηττημένους αγώνες μας. Η μόνη ελπίδα είναι στη συλλογικότητα. Στη βαθύτερη και αποφασιστικότερη συλλογικότητα. Μη χανόμαστε σύντροφοι, μη χαζολογάμε, μη μένουμε αμήχανοι.

 Εμάς μας έλαχε, με τις κραυγές, να βάλουμε κάτω μπουρίνια, κανόνια, χιονοθύελλες, έλεγε ο ποιητής.

Ποιος το περίμενε αυτό; Ποιος θεωρεί τον εαυτό του έτοιμο; Κανείς. Και στην πραγματικότητα, κανείς μόνος του δεν κρατά στα χέρια του τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος. Μόνο τότε τους κρατά, όταν ο καθένας βρεθεί πλάι σε όλους τους άλλους.

Είμαστε έτοιμοι; Αναρωτιόμαστε συχνά. Είναι ώριμες οι συνθήκες για να θέτουμε σήμερα το θέμα, όχι γενικά κάποιου μετώπου, όχι γενικά κάποιου κινήματος, όχι γενικά κάποιος κόμματος, αλλά του ανατρεπτικού κινήματος της εργατικής τάξης, του αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου και του κομμουνιστικού επαναστατικού κόμματος; Μήπως, χρειάζεται, αρκεί, κάτι άλλο, κάτι λιγότερο;

Τέσσερα χρόνια ασφυξίας σύντροφοι και συντρόφισσες είναι πάρα πολλά. Ίσως να μην αλλάξει αύριο η κατάσταση. Δεν είμαι πια και τόσο πεισμένος ότι είναι ζήτημα μιας ημέρας. Αλλά από αύριο κιόλας πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Από αύριο πρέπει να σταματήσουμε να βρισκόμαστε σε πορείες αποκαμωμένοι και αμήχανοι, συζητώντας για κάτι που είχαμε κάνει, για κάτι που θα είχαμε κάνει ή για κάτι που θα έπρεπε να είχαμε κάνει.

Ποιος θα το φτιάξει αυτό το κόμμα, αυτό το μέτωπο, αυτό το κίνημα; Πολλοί, αλλά πρώτα εγώ κι εσύ. Όταν θα σταματήσουμε να δίνουμε το 50% του εαυτού μας, όταν θα σταματήσουμε να έχουμε καβάτζες στη στράτευση μας. Οι καβάτζες δυστυχώς σώθηκαν προ πολλού. Όταν –πράγμα βεβαίως δύσκολο και ίσως σκληρό- θα περιορίσουμε όσο γίνεται την επιρροή που μας ασκούν καθημερινά τα προβλήματά μας, προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά, επαγγελματικά. Βέβαια. Υπάρχει και η μοναξιά εκτός από τον καπιταλισμό. Βέβαια. Οι μορφές ατσαλένιων και πάντοτε πεισμένων κομμουνιστών υπάρχουν μόνο σε ασπρόμαυρες σοβιετικές ταινίες. Υπάρχει όμως και  ο καπιταλισμός. Και αυτός μας διέλυσε.

Επαναστατική στράτευση σύντροφοι και συντρόφισσες. Νέος επαναστατικός μπολσεβικισμός. Έτσι πρέπει να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας για το επαναστατικό υποκείμενο σήμερα. Έτσι, ίσως, καταφέρουμε να βρούμε και κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα και τα αδιέξοδά μας.