Να αλλάξει το κίνημα ρότα και ρυθμό

To 2018 δεν θα είναι μια «κανονική» χρονιά. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχοντας ολο­κληρώσει τρία χρόνια «βρόμικης δουλειάς», αρχίζει και εξα­ντλεί τα αποθέματα πολιτικής ανοχής από τους εργαζόμενους και τη φτωχο­λογιά. Όσο κι αν προσπαθεί η Αχτσιό­γλου να (ξανα)τάξει αύξηση του μισθού πείνας, ο Πολάκης να (ξανα)απειλήσει για την αντιδεξιά του πρόθεση με σκάν­δαλα τύπου ΚΕΕΛΠΝΟ κι ο Τσίπρας να (ξανα)φέρει το σαπισμένο πρότυπο του «σφάξε με αγά μου να πάρω το κοινωνικό μέρισμα». Με ψίχουλα δεν φτιάχνεις ψωμί! Από την άλλη μεριά, τα πράγματα δεν περιμένουνε. Οι καπι­ταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη μνημο­νιακή (ή «μεταμνημονιακή» κατά ΣΥ­ΡΙΖΑ) Ελλάδα δεν έχουν τελειώσει, το «ματωμένο» αντεργατικό σύμφωνο κυβέρνησης - Ε.Ε. - δανειστών ισχύ­ει μέχρι το 2060. Όπως ο Μεφιστοφε­λής απέναντι στον Φάουστ, η ελληνική αστική τάξη και το καθεστώς επιτροπεί­ας ζητούν όλο και περισσότερα «προ­απαιτούμενα». Μέχρι την άνοιξη πρέ­πει να έχει ολοκληρωθεί η 4η αξιολό­γηση (με 82 εξίσου σκληρές νομοθε­τικές ρυθμίσεις). Και μέχρι τον Ιούνιο πρέπει να έχει αποσαφηνιστεί (με «πρό­γραμμα» = νέο σφαγείο) η στρατηγική της βιώσιμης ανάκαμψης, το πως δη­λαδή θα πληρώσει ακόμα πιο άγρια ο λαός την ανάπτυξη και τον επενδυτικό «μεσαίωνα» που προσδοκούν.

Το «σήμα» στην κυβέρνηση και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα έχει δοθεί: «Καμιά άλλη καθυστέρηση, προχωρή­στε σε ότι έχει συμφωνηθεί, ανεξάρτη­τα από αντιδράσεις ή κόστος». Γι αυ­τό κλιμακώνουν πολύμορφα την αντι­λαϊκή επίθεση: Τροπολογία - ιδιώνυμο για όποιον αγωνίζεται ενάντια στους πλειστηριασμούς, ψήφιση προϋπολο­γισμού ληστείας του εργατικού εισοδή­ματος, πλεόνασμα (αλίμονο!) 4,6 δισ. ευρώ, αρκετά πά­νω από το στόχο. Και, το κυριότερο, η ψήφιση του πακέ­του της 3ης αξιολό­γησης (μαζί με τον αντιαπεργιακό διά­ταγμα), αμέσως μετά τα Φώτα (για να μας τα αλλάξουνε!).

Το εργατικό κίνημα, όμως, δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Πρωτοπό­ρες δυνάμεις και ταξικά σωματεία, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κράτησαν τα πανό του αγώνα, όλη την προηγούμενη βασα­νιστική περίοδο της προσμονής, των αυταπατών, της απογοήτευσης. Τώρα όμως είναι η ώρα το κίνημα να αλλάξει ρότα, ρυθμό και ταχύτητα. Ο αντίπαλος συσπειρώνεται και κινητοποιεί όλες τις εφεδρείες του γιατί ανησυχεί. Σε ΑΔΕ­ΔΥ και ΓΣΕΕ οι παρατάξεις ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν την πρόταση για απεργία ενάντια στα νέα μέτρα.

Σε ποια κατεύθυνση πρέπει να ανα­συγκροτηθεί το μαζικό κίνημα;

Καταρχήν πολιτική: Το μέτωπο απέ­ναντι σε κυβέρνηση - καθεστώς επι­τροπείας (Ε.Ε. κλπ) πρέπει να είναι πιο ισχυρό και καθαρό. Γιατί τα μνη­μόνια και οι αξιολογήσεις δεν έχουν τέλος. Ανατροπή αυτής της πολιτικής, της επιτροπείας ΕΕ-ΔΝΤ, διαγραφή χρέους, ρήξη με κεφάλαιο και κέρ­δη. Ήττα, ανατροπή της κυβερνητι­κής πολιτικής και όσων τη στηρίζουν. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις - εθνικοποι­ήσεις τραπεζών και κλάδων στρατη­γικής σημασίας. Με έντονη ανάδει­ξη της εργατικής, δημοκρατικής πά­λης, του δίκιου που είναι «ο νόμος του εργάτη» και που πάει να καταργηθεί πλήρως (απαγόρευση-ποινικοποίη­ση απεργιών, ληστείες μισθών, συντά­ξεων, σπιτιών, τροπολογία για φυλακί­σεις). Ιδιαίτερη όμως ανάδειξη απαι­τούν και ορισμένα βασικά και ενοποι­ητικά για όλη την τάξη αιτήματα: μόνιμη δουλειά για όλους, απαγόρευση απο­λύσεων, παράταση και μετατροπή σε αορίστου χρόνου όλων των συμβά­σεων, μείωση χρόνου εργασίας, αυ­ξήσεις μισθών και συντάξεων - κάλυ­ψη όλων των απωλειών των μνημονί­ων, ΣΣΕ εργασίας παντού, ρήξη με τα κέρδη, όχι στους νέους μποναμάδες - πρόκληση στο κεφάλαιο.

Οι μάχες αυτές απαιτούν και άλ­λο πολιτικό πνεύμα. Πιο μαχητικό, πιο φρέσκο. Η πρότα­ση για «απεργία όταν .... η κυβέρ­νηση φέρει το πο­λυνομοσχέδιο για ψήφιση» δεν πεί­θει, δεν κλιμακώ­νει, δεν εξεγείρει. Τι θα πει όταν; Η ερ­γατική τάξη έχει πειστεί ότι εντός της Βουλής δεν αλλάζουν τα πράγματα, ζη­τά ένα σχέδιο προοπτικής, όχι απεργί­ες με το κοινοβουλευτικό ημερολόγιο και τον αμυντισμό της «διαμαρτυρίας, όταν ψηφίζονται». Η λογική αυτή φέρ­νει μεγαλύτερη απογοήτευση και τρο­φοδοτεί τον φαύλο κύκλο. Η απάντη­ση πρέπει να είναι άμεση (οργανωμένη φυσικά) και με επιθετικό πλαίσιο αιτη­μάτων. Που συνοψίζεται στα: Συσπεί­ρωση και ανεξάρτητο αγωνιστικό σχέ­διο των ταξικών δυνάμεων, με μπλοκ πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα, συλλογικοτήτων, συντονισμών κλπ. και όχι εξάρτηση από ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ κλπ σε μορφές, περιεχόμενο, προ­οπτική. 48ωρη λαϊκή δράση και κινητο­ποίηση (π.χ. στις 10-11 Γενάρη), όπου η πρώτη μέρα θα περιλαμβάνει αγωνιστι­κές δραστηριότητες για τα λαϊκά αγαθά (ιδιωτικοποιήσεις πχ ΔΕΗ, υγεία, παι­δεία, λαϊκή κατοικία - πλειστηριασμοί) και η δεύτερη απεργία, περικύκλωση της Βουλής κλπ.

Απαιτείται τέλος μεγαλύτερη δου­λειά, προσανατολισμός και λογική κοι­νής δράσης με όλες τις ταξικές δυνά­μεις, κυρίως στα πρωτοβάθμια σωμα­τεία. Με συνελεύσεις, πρωτοβουλί­ες, δράση να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να σπάσουν την τρο­μοκρατία και την απεργοσπασία, να συντονιστούν στο κίνημα και σε τα­ξικά κέντρα αγώνα. Με ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ, βασικές ομοσπονδίες δεν υπάρχει μέλλον. ΠΑΜΕ και ΜΕΤΑ πρέπει να υπερβούν τις «αυταπάτες» της «πίε­σης-αποκάλυψης» στις συμβιβασμέ­νες ηγεσίες για να ξεδιπλωθούν αγώ­νες. Η εργατική βάση και οι οργανώσεις της πρέπει τώρα να μιλήσουν. Εκεί να συμβάλλουμε όλοι!

Μιχάλης Ρίζος, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 30/12/2017