Κόμμα Αντικαπιταλιστικής Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης

Άρθρο Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου

Σήφης Καυκαλάς, ΟΒ Κέντρου 2 οργ. Αττικής ΝΑΡ

KOMMA ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Οι συνολικές προγραμματικές διεκδικήσεις του νέου κόμματος τόσο πριν όσο και μετά την επανάσταση προτείνεται να περιέχουν σε τελευταίο Κεφάλαιό τους, κωδικοποιημένα την βασική θεωρητική, πολιτική και ιδεολογική τεκμηρίωση του τρόπου λειτουργίας αυτής της νέας οργάνωσης που πρέπει κατ’ αρχήν να αντιστοιχηθεί στις ανάγκες της ταξικής πάλης στο νέο στάδιο του καπιταλισμού (Η ιστορική αυτή αντιστοίχιση αφορά όλα τα πεδία της ταξικής πάλης π.χ. πως τίθεται το ζήτημα του πολέμου σήμερα σε σχέση με το ιμπεριαλιστικό στάδιο ή πως εκφράζεται σήμερα στον νεότατο καπιταλισμό ο οικονομισμός σε σχέση με τον «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό» που έλεγε ο Λένιν).

Επίσης, ο τρόπος λειτουργίας της, ανεξάρτητα ότι δρα σε συνθήκες ολοκληρωτικού καπιταλισμού, θα πρέπει από τώρα να συνάδει και με τις προγραμματικές στοχεύσεις/διεκδικήσεις για την λειτουργία του πολιτικού συστήματος της μετεπαναστατικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στην πρώτη φάση της μεταβατικής περιόδου, που ονομάζουμε Συμβουλιακή Λαοκρατία (χρησιμοποιούμε την ονομασία Συμβουλιακή σε αντιπαράθεση με το «κοινοβουλευτική» & θέλοντας επίσης να υπογραμμίσουμε ότι η μόνη μορφή εξουσίας θα είναι τα Συμβούλια και την ονομασία Λαοκρατία για να υπογραμμίσουμε ότι η εξουσία θα είναι αυτών που έκαναν και την αντικαπιταλιστική κομμουνιστική επανάσταση δηλ. της εργατικής τάξης με όλη την διαστρωμάτωση της εκτός της εργατικής αριστοκρατίας και των συμμάχων της που είναι κατά βάση οι βιοπαλαιστές αγρότες και τα κατώτερα μεσοστρώματα της πόλης και του χωριού, ενώ πολύ σημαντικό ειδικό βάρος σε αυτή την κοινωνική συμμαχία έχουν οι γυναίκες, η νεολαία και οι μετανάστες) και στην συνέχεια, αυτής καθαυτής της εργατικής εξουσίας με την μορφή της Εργατικής Συμβουλιακής Δημοκρατίας.

Για παράδειγμα θα πρέπει να εναρμονίζονται με την προοπτική εφαρμογής δέσμης πολιτικών μέτρων όπως: Η κατάκτηση από τα αμεσοδημοκρατικά όργανα των εργαζομένων, όλων των αποφασιστικών αρμοδιοτήτων και εξουσιών στα καθοριστικά ζητήματα που έχουν σχέση με την οργάνωση, τη διεύθυνση, τον προσανατολισμό και τον επαναστατικό μετασχηματισμό της παραγωγής, της ανταλλαγής, της διανομής, της κατανάλωσης, της κατοικίας, της επικοινωνίας, της συγκρότησης των πόλεων, του χώρου και του περιβάλλοντος. Η άσκηση από αυτά, της εργατικής, επαναστατικής, λαϊκής κυριαρχίας συνενώνοντας στις αρμοδιότητές τους όλες τις νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές εξουσίες, καταργώντας τον "κοινοβουλευτισμό" και τους άλλους αποξενωτικούς αστικούς θεσμούς εξαπάτησης των εργαζομένων και παράλληλης δεσποτικής επιβολής της αστικής εξουσίας . Η καθιέρωση της “αιρετότητας”, της “ανακλητότητας”, του “εργαζόμενου χαρακτήρα”, της “μισθοδοσίας με χαμηλό εργατικό μισθό” και της “υποχρεωτικής εναλλακτικότητας” των εργατικών αντιπροσωπευτικών σωμάτων. Η αδιάλλακτη στάση απέναντι σε κάθε περίπτωση δίωξης οποιουδήποτε που προέρχεται απ΄ την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα της πόλης και του χωριού, για λόγους που έχουν σχέση με την άσκηση του δικαιώματός του να συμμετέχει όπως αυτός κρίνει στην ελευθερία του Τύπου, των συγκεντρώσεων, σε οργανώσεις , συνδικάτα και κόμματα, στην πολιτιστική και κοινωνική δράση. Κάθε εργάτης/τρια έχει το δικαίωμα της κριτικής και της πολεμικής απέναντι στην εργατική εξουσία, απέναντι στα άμεσα και τα αντιπροσωπευτικά όργανά της, ιδιαίτερα αν βρίσκεται στη μειοψηφία, ακόμα και αν είναι ενάντια στην επανάσταση, με την προϋπόθεση ότι δεν εκπροσωπεί ένοπλη απειλή απέναντί της και δεν διαδίδει φασιστικές και κάθε είδους παρόμοιες απόψεις μίσους ενάντια στους συνανθρώπους του. Και όλα αυτά πάντα στην απώτερη προοπτική της κατάργησης του κράτους, όλων των τάξεων και των Κομμάτων .

Το πρόγραμμα/κόμμα που δρα σε συνθήκες καπιταλισμού διαπερνιέται και αυτό από μια σημαντική αντίφαση που έχει τις ρίζες της στον κοινωνικό πολιτικό διαχωρισμό των δύο αντίθετων τάσεων (ενσωμάτωσης-χειραφέτησης) μέσα στην εργατική τάξη. Γιατί η κυριαρχία της «αντιπροσωπευτικής», «αποξενωτικής» μορφής επεξεργασίας & άσκησης πολιτικής, αποτελεί ιδιαίτερο τρόπο οργάνωσης και ενίσχυσης της ηγεμονίας της τάσης ενσωμάτωσης απέναντι στην τάση της χειραφέτησης των εργαζομένων. Ενώ αντίθετα, η κυριαρχία της «άμεσα συμμετοχικής αγωνιστικής» μορφής , αποτελεί ειδικό τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, οργανώνεται και ενισχύεται η ηγεμονία της εργατικής χειραφέτησης μέσα στην εργατική τάξη, Με άλλα λόγια εκεί που η πρώτη κυρίως αναθέτει, αντιπροσωπεύεται, ψηφίζει, κυβερνιέται ή «κυβερνάει» και τελικά ενσωματώνεται, η άλλη κυρίως συμμετέχει, αγωνίζεται, ελέγχει και πάνω απ’ όλα επαναστατεί ως την κατάργηση κάθε διάκρισης ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους.

Άρα στη λειτουργία και εσωτερική ζωή του Προγράμματος/κόμματος χρειάζεται η σχεδόν καθολική επικράτηση της άμεσης συμμετοχής σε όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές διεργασίες και αποφάσεις του. Και όταν αναγκαστικά επιλέγεται η μέθοδος της αντιπροσώπευσης θα πρέπει πάλι κι αυτή να ηγεμονεύεται πολιτικά από την λογική της άμεσης συμμετοχής. Άρα όχι πλέον απλή ενημέρωση των μελών για άνωθεν αποφάσεις σοβαρών ζητημάτων αλλά ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΗ γι αυτά. Μόνο έτσι θ’ αρχίσει να σπάει η αποξένωση των σ. από την πολιτική και την θεωρία. Μόνο έτσι θα αποφευχθεί και ο κίνδυνος ιδιότυπης ομοσπονδοποίησης της οργάνωσης στη βάση αντιφατικών επιλογών συγκεκριμενοποίησης κατά το δοκούν, μιας γενικά διατυπωμένης και ίσως αμφίσημης κατεύθυνσης ( Βλέπε πρόσφατες τοπικοκρατικές εκλογές).

Βάσει όλων των προηγουμένων, ενδεικτικά ορισμένα ζητήματα της λειτουργίας για «ψάξιμο» και που πιθανά θα ενσωματωθούν αργότερα σε ένα ΣΥΜΦΩΝΟ (καταστατικό) ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ μπορεί να είναι:

• Η σαφήνεια των κριτηρίων και διαδικασιών ένταξης στην Οργάνωση. Η εθελοντική συν – διαμόρφωση, αποδοχή και πρακτική προώθηση του Προγράμματος από τους αγωνιστές -μέλη. Η επίτευξη ιδεολογικής συνεκτικότητας χωρίς την οποία δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Άρα η θεωρητική προπαρασκευή, στην βάση μιας απλής, κατανοητής και κατ’ ελάχιστον κεντρικής βιβλιογραφίας πριν την ένταξη για το είναι Φιλοσοφικός υλισμός, Διαλεκτική, Υλιστική αντίληψης της Ιστορίας, Ταξική πάλη, Υπεραξία, Κράτος επαναστατικός δρόμος και τομή, μεταβατική περίοδος και σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Η ένταξη κάθε μέλους σε μια μόνο οργάνωση/Συνελευσιακή Οργάνωση Βάσης (ΣΟΒ) όπου ασκεί όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Σε κάθε περίπτωση η ιδιότητα του μέλους είναι ασυμβίβαστη με κρυπτορατσιστικές απόψεις, με την άσκηση βίας σε εργάτη & κάθε κατατρεγμένο, με την άσκηση κάθε είδους έμφυλης βίας και οποιασδήποτε κακοποίησης παιδιού. Κάθε μέλος λογοδοτεί πρώτα απ’ όλα για την δράση του στον τόπο όπου εργάζεται και κατόπιν για την δράση του στον τόπο κατοικίας. Η όποια στάση του π.χ. σε απεργία δεν είναι ατομική του υπόθεση αλλά μόνο συλλογική.
• Κάθε συνέλευση αντιπροσώπων στην διαδικασία της οποίας συμμετέχουν όλα τα μέλη καλείται Συνέδριο ενώ κάθε συνέλευση αντιπροσώπων στην οποία δεν συμμετέχουν όλα τα μέλη καλείται Συνδιάσκεψη. Το αργότερο κάθε 3 χρόνια σε ένα από τα Συνέδρια θα ορίζονται ως θέματα ημερήσιας διάταξης: Επικαιροποίηση-αναθεώρηση του ενιαίου τακτικοστρατηγικού προγράμματος και εκλογή νέας Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής. Σε άλλα Συνέδρια θέμα ημερήσιας διάταξης μπορεί να είναι και μόνο ένα π.χ. για το εργατικό κίνημα.
•  Η δόμηση της Οργάνωσης γίνεται πρώτα και κύρια σε παραγωγικό επίπεδο και κατόπιν στον τόπο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Είναι επείγουσα ανάγκη η δημιουργία Συνελευσιακής Οργάνωσης Βάσης (ΣΟΒ) στις μεγάλες παραγωγικές, μεταποιητικές και παροχής υπηρεσιών επιχειρήσεις. Όποιο μέλος εργάζεται εκεί, συμμετέχει υποχρεωτικά σε αυτές τις ΣΟΒ. Γενικά όλοι μας, καλό θα είναι, να λογοδοτούμε για το τι πράττουμε και γιατί στον τόπο δουλειάς μας και όχι μόνο στην εξωπαραγωγική δραστηριότητά μας. Η συμμετοχή π.χ. σε απεργία δεν είναι ατομική υπόθεση. Μόνο η πρωτοβάθμια συνέλευση μπορεί να κρίνει συντροφικά την μη συμμετοχή και με κριτήρια την εξυπηρέτηση των συμφερόντων, των αναγκών της οργάνωσης για συνέχεια της επαναστατικής δουλειάς σε ένα πολύ ζόρικο τόπο εργασίας και για λόγους προστασίας του σ. στην περίπτωση απόλυσης από την απόλυτη εξαθλίωση Σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται πια η δημιουργία Ταμείου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας: Ο καθένας/μια για όλους/ες και όλοι/ες για τον/ην καθένα/μια. Κανείς/μια σ. ποτέ μόνος/η για οτιδήποτε!!!
• Κάθε οργάνωση βάσης ορίζει υποχρεωτικά Υπεύθυνο και από ένα ορισμένο αριθμό μελών και πάνω, υποχρεωτικά τουλάχιστον 3μελη Γραμματεία. Επίσης η ΣΟΒ ορίζει 2 μέλη ως συνδέσμους με 2 καίριες Πανελλαδικές Επιτροπές: Θεωρίας και Οικονομικών αντίστοιχα και 1 ακόμα μέλος ως σύνδεσμο με την αντίστοιχη ΟΒ της Νκα αν υπάρχει.
• Επιθυμητή είναι παράλληλα με τις ΣΟΒ η θεσμοθέτηση σύγκλισης κλαδικών πολιτικών Συνδιασκέψεων αποφασιστικού χαρακτήρα χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς, αξιοποιώντας όσο γίνεται με ταξική επαγρύπνηση, την σύγχρονη τεχνολογία (Πχ Συνδιάσκεψη εκπαιδευτικών μελών του Κόμματος από όλη την χώρα). Το Συνέδριο/ Συνδιάσκεψη οργανώνει την εκλογή όπως θα πούμε παρακάτω της αντίστοιχης Πολιτικής Επιτροπής (όπου σε αυτή την φάση τουλάχιστον το 1/3 είναι μέλη των ΣΟΒ των ως άνω μεγάλων επιχειρήσεων και κάθε μέλος ψηφίζει για το σύνολο του προβλεπόμενου αριθμού μελών της και όχι μόνο για τα 2/3 όπως γίνεται σήμερα), αυτή εκλέγει την Γραμματεία της και αυτή υποχρεωτικά τον Υπεύθυνό της. Κανένα μέλος δεν μπορεί να συμμετέχει πάνω από 2 συνεχόμενες θητείες σε θέσεις ευθύνης. Οι αντιπρόσωποι του Συνέδριου πέραν της επιτροπής διαχείρισης & ελέγχου των οικονομικών της οργάνωσης εκλέγουν Ταμείο Οικονομικής Αλληλεγγύης των μελών του Κόμματος.
• Η εξασφάλιση με οποιοδήποτε πρόσφορο, ασφαλές μέσο της ίσης πληροφόρησης των μελών. Αυτό πρακτικά και άμεσα σημαίνει ότι οποιοδήποτε έγγραφο, έκθεση, αναφορά, κείμενο γνώμης σ. κ.λ.π. φτάνει σε Πολιτική Επιτροπή οποιουδήποτε επιπέδου, αυτόματα κοινοποιείται στις ΣΟΒ και φυσικά ισχύει και το αντίστροφο.
• Η θέσπιση του κανόνα της αποτελεσματικής εργατικής δημοκρατίας (ΑΕΔ) στην λειτουργία. Η εμπέδωση της ενότητας θεωρίας- δημοκρατικών, κατά απόλυτη πλειοψηφία, αποφάσεων – πράξης και του αποφασιστικού χαρακτήρα όλων των συλλογικών διαδικασιών στην βάση της δημοκρατικής πλειοψηφίας των παρόντων και όχι σε μετατροπή τους σε συναντήσεις καταγραφής ψήφων. Αποφάσεις που παίρνονται με σχετική πλειοψηφία θεωρούνται προσωρινά πραγματοποιούμενες για όλο το πολύ σύντομο διάστημα μέχρι την σύγκλιση νέας όμοιας διαδικασίας όπου θα ξαναεπιχειρηθεί η λήψη απόφασης κατ’ απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων
• Η προαγωγή μιας συνεχούς πολιτιστικής επανάστασης στις γραμμές της οργάνωσης με την προσπάθεια κατάκτησης της επαναστατικής θεωρίας. Με την προσπάθεια επίσης κατάκτησης της γνώσης κορυφαίων επιστημονικών επιτευγμάτων που θα επιτρέπουν την χάραξη μιας πραγματικά επιστημονικής/επαναστατικής προσέγγισης σ’ όλα τα ζητήματα και πλευρές της ταξικής πάλης. Εξ άλλου οι κομμουνιστές έχουν μια τεράστια ιστορική ευθύνη να μπαίνουν με κάθε τρόπο εμπόδιο στην ολοκληρωτικού τύπου, αντι- ανθρώπινη αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της επιστήμης από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και το κράτος του.

Χρειάζεται ένας πολύ βαθύς αναστοχασμός για τον τρόπο προσέγγισης των απόψεων των λεγόμενων κλασσικών, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν. Υπάρχει ο εύκολος μεταφυσικός τρόπος της εγχειριδιακής, τσιτατολογικής, αποσπασματικής, υπερταξικής και εξω-ιστορικης προσέγγισης. Αλλά υπάρχει και ο διαλεκτικός τρόπος που απαιτεί κοπιώδη, επιστημονική και γι΄ αυτό αμερόληπτη μελέτη, σε μεγάλη έκταση και βάθος, πρώτα απ’ όλα, των απόψεων των ίδιων, μέσα από τα δικά τους κείμενα και όχι μέσω τρίτων που γράφουν γι αυτούς. Η μελέτη αυτή απαιτεί κάθαρση από τις αμέτρητες διαστρεβλώσεις των απόψεων τους, αναζήτηση και γνώση του ιστορικού πλαισίου τους, του πριν και του μετά, και συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης στιγμής της ταξικής πάλης, κατά την οποία διατυπώθηκε η κάθε άποψή τους .

• Η καθιέρωση της συζήτησης από όλα τα μέλη προτεινόμενου, από την αντίστοιχη πολιτική επιτροπή, περιεκτικού και ολιγοσέλιδου Σχεδίου Απόφασης Συνδιασκέψεων/Συνεδρίων αντί για τις γνωστές μακροσκελείς «Θέσεις». Είναι κρίμα να αφιερώνεται στο κορυφαίο αποκρυστάλλωμα ενός Συνεδρίου/Συνδιάσκεψης που είναι η απόφασή του, το πολύ 4 ώρες και μόνο από τους αντιπροσώπους μακριά από το σύνολο των μελών.

Μπορεί το κάθε Σχέδιο να συνοδεύεται από, μη τιθέμενα σε ψηφοφορία, Παραρτήματα Τεκμηρίωσης για 1 ή περισσότερα βασικά θέματα. Στις Συνελεύσεις Βάσης υπάρχει πολιτική και δημοκρατική υποχρέωση κατάθεσης και άλλων σχεδίων από τους σ. που θεωρούν ότι το προτεινόμενο δεν αποτελεί βάση συζήτησης. Μπορεί να κατατεθούν επίσης προσθήκες, εξαλείψεις και αντικαταστάσεις στο προτεινόμενο Σχέδιο Απόφασης που κατά την γνώμη σ. το καθιστούν πλέον βάση για συζήτηση. Διασφαλίζεται η ισότιμη συζήτηση όλων των Σχεδίων στις σχετικές συλλογικές διαδικασίες και η εξασφάλιση όλων των μέσων και χώρων ζύμωσης των απόψεων μπροστά σε όλα τα μέλη χωρίς κρυφές συναντήσεις και άλλα παρόμοια. Όποιο σχέδιο απόφασης συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων μελών στις συνελεύσεις βάσης θα τίθεται υποχρεωτικά σαν βάση συζήτησης στα Συνέδρια/Συνδιασκέψεις. Επ’ αυτού θα γίνεται η σχετική συζήτηση για τροποποιήσεις ενώ η τελική απόφαση θα παίρνεται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους από τις ΣΟΒ οι οποίοι και θα λογοδοτούν μετά εκεί, για τις όποιες τοποθετήσεις τους. Στην εκλεγμένη από την συνέλευση βάσης αντιπροσωπεία υπάρχει αναλογικότητα βάσει των ψήφων που έλαβε εκεί κάθε σχέδιο απόφασης. Ακόμα και αν 1 μόνο σ. μέλος της συνέλευσης έχει υποστηρίξει ένα δοσμένο, διαφορετικό από το προτεινόμενο, σχέδιο εκλέγεται.

• Θεσπίζεται η μυστική εκλογή από όλα τα μέλη με την φυσική παρουσία τους, των Πολιτικών Επιτροπών Συνεδρίων/Συνδιασκέψεων μετά από απόφαση-πρόταση ενιαίου ψηφοδελτίου από το σώμα του Συνεδρίου η της Συνδιάσκεψης για την οποία υπάρχει αρχική εισήγηση της απερχόμενης αντίστοιχης Πολιτικής Επιτροπής. Στην εισήγηση αυτή θα υπάρχει πολύ ενισχυμένη η παρουσία του εργατικού στοιχείου και ιδιαίτερα των εργατών/τριων που ζουν μόνο από την πώληση της εργατικής τους δύναμης καθώς και της νεολαίας και των γυναικών (χωρίς ποσοστώσεις και τα τοιαύτα). Θεσπίζεται ακόμα η καθιέρωση αντιπαρασκηνιακής αναλογικής εκπροσώπησης στις αντίστοιχες πολιτικές επιτροπές, υποστηρικτών των σχεδίων απόφασης μέσα από το ενιαίο ψηφοδέλτιο ( Π.χ αν το Σχέδιο Α έλαβε στις συνελεύσεις βάσης, αφαιρουμένων των λευκών & αποχών, το 55% των παρόντων μελών, το Β το 25% και το Γ το 20% τότε στην σύνθεση της δοσμένης πολιτικής επιτροπής θα υπάρχει η ίδια ποσόστωση.) Η εκλογή γίνεται πανελλαδικά δια ζώσης το αργότερο 7 μέρες μετά την λήξη των καθαυτών εργασιών του Συνεδρίου σε συγκεκριμένη μέρα και σε συγκεκριμένα κοινά χρονικά όρια εκείνης της μέρας και το αποτέλεσμά της επικυρώνεται από το εκλεγμένο Προεδρείο του Συνεδρίου το οποίο μέχρι εκείνη την στιγμή έχει και την κεντρική πολιτική ευθύνη όλου του κόμματος . Το γεγονός ότι με αυτή την πρόταση ψηφίζουν όλα τα μέλη προσδίδει στις εκάστοτε πολιτικές επιτροπές την ισχυρότερη νομιμοποιητική βάση των αποφάσεών τους που θα μπορούσε να υπάρξει. Αυτό δίνει μια ευχέρεια πιθανής εκλογής από τους αντιπροσώπους στο Συνέδριο και μόνο, δηλ από ένα μέρος των μελών του κόμματος, 2 κομβικών επιτροπών όπως είναι η εργατική και της θεωρίας αφού αυτές διαθέτοντας μικρότερη νομιμοποιητική βάση αντικειμενικά θα εργάζονται, μελετούν και πράττουν στο πλαίσιο των αποφάσεων της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής.

• Οι ΣΟΒ και τα Συνέδρια έχουν δικαίωμα δημόσιας πολιτικής αποδοκιμασίας μιας πράξης σ., όπως το ίδιο μπορεί να κάνει και ένας μεμονωμένος σ. για αποφάσεις τακτικής της οργάνωσης πριν αυτή αρχίζει να εφαρμόζεται η μετά την εφαρμογή της, όχι πάντως κατά την διάρκεια υλοποίησης της. Επίσης οι ΣΟΒ αποφασίζουν με αυξημένη πλειοψηφία για την αναστολή της ιδιότητας μέλους του Κόμματος και την χρονική διάρκεια αυτής . Οι συνελεύσεις βάσης συγκατανεύουν για την αποδοχή η όχι της θέλησης σ. που για λόγους συνείδησης αδυνατούν να υλοποιήσουν πρακτικά -πολιτικά, αποφάσεις. Και αυτοί όμως , καθ’ όλη την διάρκεια υλοποίησης αυτών των αποφάσεων , δείχνουν έμπρακτα, μέσα κι έξω από το κόμμα, την συντροφική πολιτική αλληλεγγύη τους προς την πλειοψηφία των μελών που μάχεται για την υλοποίησή τους.
• Για τις οργανωτικές σχέσεις, αυτές καθαυτές, μεταξύ νέου κόμματος και νΚΑ ορισμένες ιδέες είναι: Κατ’ αρχήν η νΚΑ δεν είναι ούτε τμήμα του Κόμματος ούτε η οργάνωση νεολαίας του Κόμματος. Είναι κομμουνιστική οργάνωση που δρα στην νεολαία με τα χαρακτηριστικά που αυτή έχει και η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με το νέο κόμμα στην βάση κοινών στοιχείων ιδεολογικής συνεκτικότητας και των κοινών προγραμματικών διεκδικήσεων στρατηγικής και τακτικής. Η νΚΑ έχει δικό της καταστατικό και συμμετέχει σαν τέτοια σε όλες τις πρωτοβουλίες συνεργασιών του νέου κόμματος ( π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ) Στην νΚΑ θα υπάρχουν μέλη του κόμματος αλλά σε χαμηλό σχετικά ποσοστό π.χ. όχι πάνω από 15%. Τα μέλη αυτά θα έχουν ενταχθεί στο κόμμα βάσει της γενικής διαδικασίας που ισχύει για όλα τα μέλη του και συμμετέχουν σ’ αυτό πάντα μέσα από τις συνελεύσεις βάσης όπου ανήκουν. Οι 2 οργανώσεις συμμετέχουν εκατέρωθεν στα αντίστοιχα Συνέδρια με εκλεγμένες αντιπροσωπίες και με δικαίωμα λόγου & ψήφου για όλα τα θέματα ( και μιλώντας για το κόμμα εκτός εκείνου που αφορά την εκλογή της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής του). Ο τρόπος εκλογής των αντιπροσωπειών γίνεται κατά πως θα ορίσει κάθε οργάνωση. Εάν ο αριθμός των μελών της αντιπροσωπείας της Νκα, (στην οποία θα συμμετέχουν μόνο εκείνοι που δεν ανήκουν και στο κόμμα) αντιστοιχεί σε Ψ ποσοστό, π.χ. 20% , επι των συνέδρων του κόμματος τότε ο αντίστοιχος αριθμός για το κόμμα προτείνεται να είναι Ψ/2 προερχόμενοι αποκλειστικά από τις ΣΟΒ των μεγάλων επιχειρήσεων. Η «μεροληψία» όσον αφορά τα ποσοστά εξηγείται λόγω του ισχυρού πολιτικού βάρους που έχει η νΚΑ σήμερα στο εγχείρημα του κόμματος της Αντικαπιταλιστικής Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης.
• Είναι υποχρέωση του Κόμματος να παίρνει οποιοδήποτε μέτρο περιφρούρησης των δυνάμεων και της δράσης του σε συνθήκες ολοκληρωτικού καπιταλισμού, βαθιάς αντεπαναστατικής περιόδου όπως η σημερινή, «υπεραντίδρασης σε όλη την γραμμή» και αντιμετώπισης των μηχανισμών ειδικά του βαθέως αστικού κράτους. Η διασφάλιση της δράσης του σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Ειδικό μέλημα είναι η περιφρούρηση των μεμονωμένων σ. στους μεγάλους τόπους δουλειάς από την εργοδοτική και κρατική δεσποτεία.
• Χρήσιμη θα είναι η αναγκαία όσο ποτέ επανιεράρχηση με επαναστατικό τρόπο των ζητημάτων και του περιεχομένου της λειτουργίας του Προγράμματος/Κόμματος που δεν μπορεί να είναι διαρκώς όμηρος των πραγματικών αναγκών της συνδικαλιστικής δράσης και του αναγκαίου οικονομικού αγώνα με όση πολιτική διάσταση και αν αυτός παίρνει . Γιατί στο κάτω -κάτω το ιδεώδες του κομμουνιστή δεν είναι να γίνει ο γραμματέας των συνδικάτων η να παίρνει καλές αποφάσεις από το ΔΣ, αλλά ο λαϊκός ηγέτης, που είναι σε θέση να αντιδρά σε κάθε εκδήλωση της τυραννίας και της καταπίεσης, όπου κι αν εμφανίζεται, όποιο στρώμα ή τάξη ανθρώπων κι αν πλήττει. Που αυτός και το νέο πρόγραμμα/κόμμα απευθύνονται θαρρετά απ’ ευθείας και αυτοτελώς (και όχι «κρυπτόμενοι» πίσω από τις θέσεις π.χ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ευρύτερων συνεργατικών κινήσεων/παρεμβάσεων στις οποίες συμμετέχουν όταν μάλιστα αρκετές απ’ αυτές τις θέσεις είναι προϊόντα επιβεβλημένων, αναγκαίων και θεμιτών συμβιβασμών ) στην εργατική τάξη και σε κάθε στιγμή της ταξικής πάλης, όντας σε θέση να γενικεύουν όλες τις παραπάνω εκδηλώσεις. Να τις συνθέτουν σε μια ενιαία εικόνα την αστυνομική βία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση και που είναι σε θέση να επωφεληθούν από κάθε συμβάν, οσοδήποτε μικρό, για να εκθέτουν άμεσα μπροστά σε όλους, τις πεποιθήσεις και τα απελευθερωτικά τους αιτήματα, προκειμένου να αποσαφηνιστεί σε όλους και στον καθένα η κοσμοϊστορική σημασία της πάλης για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
• Το μέλος του υπό ίδρυση κόμματος εκφράζει στην καθημερινή δράση, στην ολότητά της και με συνέπεια την θεωρία της πάλης των τάξεων. Η εύκολη χρήση για κάθε περίσταση της ονομασίας «ταξικό» (Αυτό σε τελευταία ανάλυση δεν πειράζει, φτάνει να μην κρύβουμε την επιστημονική ανακρίβεια της ονομασίας του, ώστε να μην το εμποδίζει να αναπτύσσεται προς τη σωστή κατεύθυνση) κρύβει, ορισμένες φορές, την επιστημονική ουσία της θεωρίας αυτής που ο Λένιν διατύπωνε συνοπτικά ως εξής: « Τι είναι η ταξική πάλη; Όταν οι εργάτες ενός μόνου εργοστασίου ή ενός μόνου βιομηχανικού κλάδου συμμετέχουν στον αγώνα κατά του εργοδότη ή των εργοδοτών τους, είναι ταξική πάλη; Όχι' είναι μόνο ένα αδύναμο έμβρυο ταξικής πάλης. Ο αγώνας των εργατών γίνεται ταξική πάλη μόνο όταν όλοι οι πιο σημαντικοί εκπρόσωποι ολόκληρης της εργατικής τάξης όλης της χώρας έχουν συνείδηση του εαυτού τους ως μια και μόνη εργατική τάξη και ξεκινούν έναν αγώνα που στρέφεται όχι κατά μεμονωμένων εργοδοτών, αλλά εναντίον ολόκληρης της τάξης των καπιταλιστών και ενάντια στην κυβέρνηση που υποστηρίζει αυτή την τάξη. Μόνο όταν ο ατομικός εργάτης συνειδητοποιεί ότι είναι μέλος του συνόλου της εργατικής τάξης, μόνο όταν ο ίδιος αναγνωρίζει το γεγονός ότι αυτός ο μικρός καθημερινός αγώνας ενάντια σε μεμονωμένους εργοδότες και ατομικούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, είναι αγώνας εναντίον ολόκληρης της αστικής τάξης και ολόκληρης της κυβέρνησης, τότε αυτός του ο αγώνας γίνεται ταξική πάλη».
• Η ασυμφιλίωτη στάση απέναντι σε φαινόμενα σφετερισμού για ίδιον όφελος, της ιδιότητας του μέλους οποιασδήποτε πολιτικής επιτροπής. Σε υποδόριες ρατσιστικές απόψεις που δυστυχώς στις μέρες μας δεν αφήνουν αμόλυντους ακόμα και πρωτοπόρους αγωνιστές. Στην αναπαραγωγή αντισυντροφικών, πατριαρχικών αντιλήψεων και πρακτικών τόσο στο εσωτερικό της οργάνωσης όσο και στις σχέσεις των μελών με την κοινωνία.
• Η απόρριψη δημιουργίας οργάνωσης οποιασδήποτε μορφής μέσα στην οργάνωση. Δεν είναι αποδεκτή εκείνη η στάση μειοψηφικής «παρέας» σ. να συνδιαλέγεται με άλλες οργανώσεις (είτε πρόκειται για τέτοιες που συν-δρούμε στο πλαίσιο μιας οποιασδήποτε συνεργασίας είτε όχι) για την προώθηση άλλου πολιτικού σχεδίου από εκείνο που έχει αποφασιστεί κατά πλειοψηφία από το κόμμα της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης με την συμμετοχή και των ίδιων στην σχετική δημοκρατική διαδικασία άσχετα αν τελικά μειοψήφησαν.

Διεκδικούμε εν τέλει ένα Κόμμα που θ’ αποπειραθεί να διαμορφώσει:

Μια επαρκή θεωρία της κρίσιμης μεταβατικής περιόδου από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό προς την πρώτη σοσιαλιστική βαθμίδα του Κομμουνισμού και που αρχίζει με την επαναστατική, κομμουνιστική ανατροπή του καπιταλισμού, το τσάκισμα και όχι την κατάκτηση του αστικού κράτους, την οικοδόμηση ενός νέου εργατικού, αυτή την φορά, κράτους, την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας (ατομικής & ομαδικής) και με την αδιάκοπη επανάσταση ολοκληρώνεται μέσω ενός άλματος των αλμάτων, με την νίκη της Διεθνικής Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης και πέρασμα στην πρώτη φάση/βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας δηλ. τον σοσιαλισμό. Αυτή, εντελώς συνοπτικά, θα βασίζεται στην κοινή ιδιοκτησία των ισότιμων συνεταιρισμένων παραγωγών όπου δεν υπάρχουν ταξικές διακρίσεις, καθώς οι τάξεις έχουν καταργηθεί, όπου η εργασία γίνεται άμεσα κοινωνική, οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις και ο νόμος της αξίας έχουν καταργηθεί και όπου το πολιτικό κράτος απονεκρώνεται. Μια κοινωνία όπου, οι σύμφυτες με τον καπιταλισμό και άρα σχετικά αυτοτελείς, εξουσιαστικές, καταπιεστικές πατριαρχικές αντιλήψεις, συμπεριφορές, πεποιθήσεις και πρακτικές εξαλείφονται χωρίς ακόμα να έχουν αφανιστεί.

Η πατριαρχία θα συντριβεί σε επόμενη βαθμίδα ωρίμανσης του κομμουνισμού μαζί με κάθε καταπίεση και διάκριση σε βάρος ανθρώπων που ορίζουν όπως αυτοί θέλουν την σεξουαλική τους επιλογή. ( Αυτό το σημείο πρέπει να προστεθεί στα βασικά γνωρίσματα του επιστημονικού κομμουνισμού).

Και που τότε τελικά θα έχουμε την «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα» που έλεγε ο Μαρξ.

Ο επιστημονικός σοσιαλισμός - πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι το νικηφόρο τέλος των συνεχών επαναστατικών μετασχηματισμών και διεκδικήσεων της κρίσιμης μεταβατικής περιόδου που δεν αποτελεί αυτόνομο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό και φυσικά δεν είναι σοσιαλισμός όπως λέει το ΚΚΕ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ότι στην περίοδο αυτή θα ισχύει: «Από τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του για εργασία, στον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του κοινωνικού πλούτου και τη συμβολή σ' αυτόν» όταν στην κομμουνιστική κοινωνία θα είναι: « Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» της αταξικής, ακρατικής κομμουνιστικής κοινωνίας.

Οι επαναστατικές διεκδικήσεις της μεταβατικής περιόδου σε συνθήκες οξύτατης ταξικής πάλης (γι΄ αυτό τις χαρακτηρίζω διεκδικήσεις), θα είναι μέρος του συνόλου των προγραμματικών διεκδικήσεων της τακτικής δηλ. του αντικαπιταλιστικού πλαισίου πάλης και της στρατηγικής που είναι η διαλεκτικά αναπτυσσόμενη διαρκής επανάσταση, η οποία αρχίζει με την αντικαπιταλιστική κομμουνιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία των Συμβουλίων, πραγματοποιεί το άλμα της Συμβουλιακής εργατικής δημοκρατίας και ολοκληρώνεται με τη νίκη της κομμουνιστικής διεθνιστικής απελευθέρωσης.

Οι διεκδικήσεις αυτές θα είναι και η απάντησή μας στο ερώτημα όλων των αριστερών πρωτοποριών, όλων των ριζοσπαστικών τμημάτων των εργαζομένων και της νεολαίας, ιδιαίτερα μετά το «Σοκ και Δέος» της κατάρρευσης των γραφειοκρατικών, εκμεταλλευτικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης που βαραίνει ακόμα στις συνειδήσεις και την εμπειρία και γνώση των δυσμενέστατων σε βάρος της τάσης χειραφέτησης, σημερινών συσχετισμών: Τι θα έπρεπε και τι θα μπορούσε να προτείνει το Κόμμα Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης αν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της έπαιρναν την εξουσία αύριο, όχι στις ιδεατές συνθήκες ενός κόσμου αγγέλων, αλλά στη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της περιόδου μετάβασης με τη βαριά κληρονομιά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και την εχθρική περικύκλωση του διεθνούς καπιταλισμού. Με άλλα λόγια: μετά την Επανάσταση τι για να κάνουμε πιο χειροπιαστό, πιο απτό, πιο λαϊκά κατανοητό το όνειρο?

Σήφης Καυκαλάς, ΟΒ Κέντρου 2 οργ. Αττικής ΝΑΡ

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2024