Επαναθεμελίωση κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος στην εποχή μας

Ομιλία του Δημήτρη Δεσύλλα, μέλος της ΟΒ Βορειοδυτικών συνοικιών της Οργάνωσης Αττικής του ΝΑΡ στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την Προγραμματική Διακήρυξη, 15/12/2018

Ως ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση είμαστε οπαδοί του συγκεκριμένου, συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Γι’ αυτό δεν μιλάμε γενικά και αόριστα για Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση. Μιλάμε και παλεύουμε συγκεκριμένα για Επαναθεμελίωση του Κομμουνιστικού Προγράμματος – Κόμματος – Κινήματος στην εποχή μας.

Από την άποψη αυτή αναπτύσσουμε δημιουργικά τον επαναστατικό Μαρξισμό. Τον βαθαίνουμε, τον εμπλουτίζουμε, τον ανανεώνουμε, τον κατακτάμε, τον διαδίδουμε πλατιά, τον σεβόμαστε, δεν τον αποστεώνουμε. Ο Μαρξισμός δεν είναι δόγμα, αλλά καθοδήγηση για δράση. Όχι όμως για οποιαδήποτε δράση, αλλά για επαναστατική – κομμουνιστική δράση.

Η Επαναθεμελίωση του Κομμουνιστικού Προγράμματος – Κόμματος – Κινήματος στην εποχή μας, επιβάλλεται από τους εξής παράγοντες και ανάγκες:

1. Να ερμηνεύσουμε βαθύτερα και ακριβέστερα το σημερινό κόσμο, για να τον αλλάξουμε επαναστατικά – κομμουνιστικά. Αντιμετωπίζουμε λενινιστικά τον Λένιν, όπως εκείνος αντιμετώπισε μαρξιστικά τον Μαρξ. Με τα 10 κριτήρια του σχεδίου Προγραμματικής Διακήρυξής μας, προκύπτει πειστικά, ότι ο Ολοκληρωτικός Καπιταλισμός της εποχής μας είναι συνολική νέα ποιότητα, νέο στάδιο (όχι φάση, όχι περίοδος, όχι ποσοτικές ή επιμέρους ποιοτικές αλλαγές) σε σχέση με τον Κρατικομονοπωλιακό Καπιταλισμό. Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει ακόμα και με βάση τα 5 κριτήρια του Λένιν (μονοπώλιο, χρηματιστική ολιγαρχία, εξαγωγή κεφαλαίων, διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις, τέλος εδαφικού μοιράσματος της γης και επιπλέον αντίδραση σε όλη τη γραμμή του μετώπου).

2. Από την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης της σύγχρονης Εργατικής Τάξης. Δεν είμαστε στην εποχή του μαζικού εργασιακού «φορντικού μοντέλου» και των μαζικών εργατικών συνδικάτων. Είμαστε στη νέα εποχή της εργασιακής πολυδιάσπασης και περιπλάνησης, του κατακερματισμού, του ενδοεργασιακού «ταξικού εμφυλίου», του συντεχνιακού συνδικαλισμού, του «κοινωνικού αυτοματισμού».

Επομένως η καθοριστική και πολύ δύσκολη ενοποίηση της Εργατικής Τάξης μπορεί να γίνει σήμερα μόνο στα συνολικά – στρατηγικά της συμφέροντα. Από εδώ προκύπτει η άμεση ανάγκη  της ταξικής ανασυγκρότησης και του νέου εργατικού κινήματος, σε ανεξαρτησία από τον κρατικό, κυβερνητικό, εργοδοτικό, υποταγμένο και αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Από εδώ προκύπτει η ανάγκη για το νέο Σικάγο της εποχής μας με βάση τις σημερινές υλικές δυνατότητες. Για παράδειγμα: 4 ώρες δουλειά, 4 ώρες μόρφωση, 8 ώρες ανάπαυση – ύπνο, 4 ώρες άθληση και πολιτιστική δημιουργία, 4 ώρες ενασχόληση με τις δημόσιες υποθέσεις. Για να βρει ελεύθερο χρόνο να ασχοληθεί με την πολιτική ο ίδιος ο εργάτης, ο γιός και η κόρη του εργάτη. Για να μην είναι η πολιτική προνόμιο των επαγγελματιών – γραφειοκρατών ή κληρονομικό δικαίωμα του γιού του Μητσοτάκη, της κόρης του Γεννηματά, του ανιψιού του Καραμανλή, του γιού και του εγγονού του Παπανδρέου!   

3. Από την επαναστατική αποτίμηση της διπλής εμπειρίας της νίκης και της ήττας της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης. Από την ανάλυση και αποκάλυψη των βαθύτερων αιτιών της μακρόχρονης κρίσης, κατάρρευσης, εκφυλισμού και ήττας του παλιού – ρεφορμιστικού κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, σε Ανατολή και Δύση. Στο ζήτημα αυτό έχουμε συμβάλλει επαρκώς με το 1^ο Συνέδριο του ΝΑΡ το 1998, αλλά πρέπει να επανέλθουμε. Στο σημείο αυτό σπεύδω να υπογραμμίσω ότι η προσπάθεια μας για νέο πρόγραμμα και κόμμα της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης θα δεχθεί τεράστια επίθεση από τις δυνάμεις της αδράνειας και της αυτάρκειας, της δογματικής ακινησίας και της κομμουνιστικής «ιδιοκτησίας», όχι μόνον από το ΚΚΕ.

4. Από την ανάγκη σύγχρονης επαναστατικής τακτικής. Δηλαδή έμπρακτης συγκέντρωσης πρωτοπόρων συνειδητών δυνάμεων, αλλαγής – αντιστροφής των αρνητικών πολιτικών συσχετισμών και προσέγγισης του άλματος της εργατικής – αντικαπιταλιστικής – κομμουνιστικής επανάστασης. Ανάγκη που προκύπτει από νέα δεδομένα: από τη βαρβαρότητα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, τη δομική και ιστορικών διαστάσεων κρίση του, τη νέα πολεμική απειλή, την κατάργηση του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας», την παταγώδη χρεωκοπία και κατάρρευση όλων των ενδιάμεσων διαχειριστικών και δήθεν «αριστερών» κυβερνητικών λύσεων (τύπου Τσίπρα στην Ελλάδα, Λούλα στη Βραζιλία, κ.α.).

5. Από την ανάγκη σύγχρονης επαναστατικής – κομμουνιστικής στρατηγικής. Που καθοδηγεί την επαναστατική τακτική (η στρατηγική στο τιμόνι). Που εμπνέει και οδηγεί στην πραγματοποίηση του άλματος της επανάστασης και των άμεσων καθηκόντων της (κατάληψη εξουσίας, τσάκισμα της παλιάς κρατικής μηχανής, εξοπλισμός του λαού κ.α.). Που οδηγεί στην ανάδειξη της Εργατικής Τάξης σε πολιτικά και κοινωνικά κυρίαρχη τάξη με την πλήρη έννοια, στη μεταβατική περίοδο ταξικής πάλης προς τον κομμουνισμό. Που οδηγεί τελικά στην Κομμουνιστική Απελευθέρωση: Στην ολοκληρωτική κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, του συστήματος της μισθωτής δουλειάς, του ανθρώπου «εμπόρευμα». Στην ουσιαστική και πλήρη κατάργηση του κράτους, όλων των εκμεταλλευτικών σχέσεων και τάξεων, κάθε διάκρισης ανάμεσα σε διευθυντές – διευθυνόμενους, καθοδηγητές – εκτελεστές, εκπροσώπους – εκπροσωπούμενους, κάθε αλλοτρίωσης και αποξένωσης. Με δύο λόγια, στην πλήρη απελευθέρωση και αυτοανάπτυξη του κοινωνικού ανθρώπου.

6. Από την ανάγκη συγκρότησης μαζικού και σύγχρονου κόμματος Κομμουνιστών – Ομοϊδεατών – Επαναστατών, έμπρακτης ισοτιμίας και βαθειάς ενότητας, υψηλής συντροφικότητας και ανώτατης αλληλεγγύης. Που θα δώσουν και θα κερδίσουν τη μάχη του εργατικού πολιτισμού, των ιδεών και των αξιών, με όπλο τους τον κομμουνισμό ως μαχητική σημαία όλων των σύγχρονων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ας θυμηθούμε εδώ τις υπογραμμίσεις και την επικαιρότητα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Μαρξ – Έγκελς για τις βασικές ποιοτικές διαφορές των κομμουνιστών από τα άλλα εργατικά κόμματα: α)  στους εθνικούς αγώνες της Εργατικής Τάξης, προβάλλουν – τονίζουν – επιβάλουν τα διεθνικά συμφέροντά της. Αυτό έχει τεράστια πολιτική σημασία στη σημερινή εποχή της επέλασης της πατριδοκαπηλίας και του εθνικισμού, του ρατσισμού, του σεξισμού και του φασισμού των Σαλβίνι – Λεπέν – Όρμπαν – AfD – Χρυσής Αυγής. β) στην καθημερινή πάλη για τα εργατικά δικαιώματα, εκπροσωπούν – προωθούν τα συνολικά και στρατηγικά συμφέροντα της Εργατικής Τάξης, δηλαδή τη βάση της ενοποίησής της και γ) στο σημερινό κίνημα, υπερασπίζονται το μέλλον του κινήματος, την κομμουνιστική απελευθέρωση, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και τις υλικές δυνατότητες της εποχής μας.

7. Τέλος, από την ανάγκη να ξεπεραστεί η διαχρονική και συλλογική υποτίμηση του ΝΑΡ στην προτεραιότητα συγκρότησης νέου προγράμματος και κόμματος της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης, σε σχέση με το πολιτικό μέτωπο και το κίνημα, αντί για την απλή παράθεσή τους ή την επιλεκτική αντιμετώπισή τους. Προτεραιότητα στρατηγική και ποιοτική του κόμματος, που δρα πολλαπλασιαστικά στην αναβάθμιση του πολιτικού μετώπου και την αποτελεσματικότητα του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε τη βαθύτερη ωρίμανση του σημερινού δυναμικού του ΝΑΡ, για τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό του και για τη συσπείρωση των ευρύτερων πρωτοπόρων δυνάμεων που θα συγκροτήσουν το σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης.

Δημήτρης Δεσύλλας, ΟΒ ΒορειοΔυτικών Συνοικιών Αττικής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση