Για την επαναστατική αναγέννηση της Αριστεράς

Στο σημερινό τεύχος του Πριν (15/7/2012), υπάρχει άρθρο του Γιάννη Ελαφρού που επισημαίνει μια σειρά ουσιαστικών διαφορών ανάμεσα στις κατά καιρούς τοποθετήσεις μου και την πολιτική του ΝΑΡ. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συννενοηθούμε, ξεκαθαρίζοντας ορισμένα ζητήματα.

Επιδίωξη και επιθυμία μας, αυτονόητα κοινή, είναι η ανάπτυξη μιας μαρξιστικής Αριστεράς, με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Με σταθερή προσήλωση σ’ αυτόν τόν στόχο, πώς αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα των άμεσων και των μεσοπρόθεσμων στόχων;

Ο Γ.Ε. αναλύει σύντομα και ουσιαστικά τον χαρακτήρα της σημερινής κρίσης και επιχειρεί να σκιαγραφήσει μια σχέση στρατηγικής και τακτικής. Χρειάζεται λοιπόν γράφει, «ένα ενιαίο και άμεσο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης», και σημειώνει τα κύρια σημεία του «Πρόγραμμα λοιπόν, και όχι 2-3 άμεσα σημεία και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στην πορεία». Εδω φαίνεται να διαφωνούμε.

Τί λεω εγώ; Άμεσος στόχος: Μέτρα για να μην πεθάνουν τα θύματα της κρίσης. Άρνηση πληρωμής του χρέους. Εκδίωξη της τρόϊκας. Αυτές οι τρείς προτάσεις αποτελούν συμπληρωμένες με επί μέρους αιτήματα, τον άμεσο τακτικό ουσιαστικό στόχο. «Τα άλλα τα βρίσκουμε στην πορεία; Χωρίς προορισμό και καύσιμα, όπως σημειώνει ο Γ.Ε; Τί λεω όμως εγώ; Κοινός αγώνας γι’ αυτόν τον άμεσο, αλλά δύσκολα επιτεύξιμο σήμερα στόχο. Μετά; «Δεν τα βρίσκουμε στον πορεία». Ταυτόχρονα επεξεργαζόμαστε τους μεσοπρόθεσμους στόχους και οργανώνουμε τις πολιτικές συμμαχίες για την επίτευξή τους. Μεσοπρόθεσμος στόχος, «στιγμή» μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας με στόχο τον σοσιαλισμό. Ποιός είναι ο μεσοπρόθεσμος στόχος; Το πρόβλημα μέσα ή εξω απο Ευρώ και ΕΕ. Υποστηρίζω ότι και οι οπαδοί και οι αντίπαλοι της ΕΕ, δεν έχουν επεξεργαστεί μια συγκεκριμένη πολιτική. Θέτω λοιπόν το ερώτημα: Μήπως ακολουθώντας τον Λένιν πρέπει σε συνεργασία με το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα της Ευρώπης να θέσουμε ως στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης; Εδω θέτω ένα ερώτημα. Η θέση του Γ.Ε., δηλαδή του ΝΑΡ είναι, ότι « η στάση απέναντι στο Ευρώ και την ΕΕ δεν είναι για αύριο αλλά για σήμερα; Γι’ αυτό αποτελεί λυδία λίθο για την αριστερά, κριτήριο για μια αριστερή πολιτική». Τί λεω εγώ; Ο στόχος αυτός δεν είναι επιτεύξιμος σήμερα, λόγω του υπαρκτού συσχετισμού δυνάμεων. Εντάσσοντάς τον όμω ς στην προοπτική της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, οφείλουμε να θεμελιώσουμε την ορθότητά του. Η θέση του ΝΑΡ είναι γενική και αθεμελίωτη. Η δικιά μου τίθεται ως ερώτημα. Και η αντίρρησή μου στη θέση του ΝΑΡ δεν σημαίνει –όπως αφίνει να φανεί ο Γ.Ε.- ότι το ΝΑΡ θέλει την επιστροφή στο έθνος-κράτος του 19^ου αιώνα. Υποστηρίζω ότι με τη διάλυση «της Ευρώπης των πολυεθνικών» χωρίς ηγεμονία της Αριστεράς, θα προκύψουν νέες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και κίνδυνοι.

Έστω! Ποιές δυνάμεις θα μας βγάλουν εξω απο την ΕΕ και το Ευρώ; Συμβάλλουμε στην κοινή δράση της Αριστεράς. Οργανώνουμε δημόσιο διάλογο για το θέμα, με βάση τη μαρξιστική θέση ότι υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Συνεργαζόμαστε με το ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες οργανώσεις όπου συμφωνούμε. Οργανώνουμε, θεωρητικά, το πρόγραμμα της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας. Δουλεύουμε σαν τον ασπάλακα του Μάρξ κάτω από τα θεμέλια της αστικής κοινωνίας. Είναι απόψεις  αυτές  που μας οδηγούν να γίνουμε «δορυφόρος του ΣΥΡΙΖΑ», «δωρητές σώματος», μια ακόμα συνιστώσα; Τόσο φοβερός λοιπόν, γράφω στο κείμενό μου, είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ και τόση λίγη εμπιστοσύνη έχουμε εμείς στις δυνάμεις μας και στη δύναμη της στρατηγικής μας; Λεω ακόμα! Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ακινητοποιημένη πραγματικότητα που οδεύει πρός ένα νέο ΠΑΣΟΚ; Γιατί αγνοούμε τις διαθέσεις της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ; Την προωθητική δύναμη του 27% που τον ψήφισαν; Τη δυνατότητα επιρροής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι την απορρόφησή της.

Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν δέχτηκε να συνεργαστεί ούτε με το μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής, ούτε με το ΕΕΚ. Δηλαδή τους έθεσε τέτοιους όρους ώστε η συνεργασία να είναι αδύνατη.

Ώστε: Την επανάσταση, αντίθετα με ότι λέει ο Λένιν και όχι μόνο ο Λένιν, θα την κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χωρίς συμμάχους; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε φτάσει να αποτελεί αξιοπρόσεκτη πολιτική δύναμη. Τώρα κατακρημνίστηκε στο 0,33%. Απ’ ότι λεν αποφάσεις και προσωπικά κείμενα, βασικά φταίνε οι άλλοι (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ) και οι δικές μας αδυναμίες. Η θέση του ΚΚΕ είναι τραγικά εσφαλμένη, αλλά πιο καθαρή: Ο λαός δεν καταλαβαίνει. Να διορθώσει την ψήφο του (ή να αλλάξουμε λαό, κατά Μπρέχτ). Θα κατανοήσει το ΝΑΡ ότι η συντριβή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλεται στη σεκταριστική της γραμμή; Και θα επεξεργαστεί, επι τέλους, μια συγκεκριμένη διαλεκτική της στρατηγικής με την τακτική; Της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, ξεπερνώντας τις καταγωγικές του αγκυλώσεις;

Πολλές Κασάνδρες του ΝΑΡ, παραγνωρίζοντας τις διαθέσεις της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, και διογκώνοντας, απολυτοποιώντας υπαρκτούς κινδύνους, προβλέπουν ότι το πολυτασικό αυτό μόρφωμα οδεύει πρός τη σοσιαλδημοκρατία. Πρός την ενσωμάτωση. Τέτοιος κίνδυνος υπάρχει. Εγω δεν θα κάνω προφητείες. Φοβάμαι όμως ότι αν συνεχιστεί ο σεκταρισμός του ΝΑΡ, ο εμπειρισμός, η οργανωτική χαλαρότητα και η έλλειψη θεωρητικών επεξεργασιών, το ΝΑΡ κινδυνεύει να συρρικνωθεί σε «γκρουπούσκουλο» (όπως λέγαμε το Μαη του 68). Κάτι τέτοιο θα ήταν μία ακόμα τραγική στιγμή της κρίσης της Αριστεράς μας. Η διάσπαση του 89 ήταν η πρώτη μεγάλη, από τα Αριστερά διάσπαση του ΚΚΕ. Θα ήταν κρίμα να καταλήξει γκρουπούσκουλο.  Το ΝΑΡ, μαζί και οί άλλες οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει, επί τέλους, μετά από γόνιμο διάλογο, να αυτοδιαλυθούν και να συγκροτήσουν  ένα κομμουνιστικό κόμμα, δηλαδή ένα κόμμα επαναστατικό και δημοκρατικό. Αυτό το προτείνω χρόνια τώρα. Και το ΠΡΙΝ, έγραψε το αντίθετο: ότι προτείνω το ΝΑΡ να μη γίνει κομμουνιστικό κόμμα. Μια αριστερή θέση, την κατανόησε δεξια!

Όταν δεν δημιουργούμε θετικά,  μας φταίνε άλλοι και τότε το ρίχνουμε στο μουρμούρισμα. Στο ΝΑΡ λοιπόν υπάρχει πολλή μουρμούρα για δεξιούς και δεξιά τάση. Ανάμεσα στους «δεξιούς» είμαι και εγω, μετά από 69 χρόνια οργανωμένης αριστερής προσπάθειας, από τα οποία, από το 1960 τουλάχιστον, τοποθετημένος γραπτά και προφορικά εναντίον του πλέγματος σεκταρισμού-οπορτουνισμού που κυριαρχούσε και τώρα κυριαρχεί ακόμα σε μέρος της Αριστεράς.

Και ένα ερώτημα: Γιατί ο φίλος Γιάννης έβαλε τίτλο στο άρθρο του, τον τίτλο του βιβλίου μου του 1989, Ρήξη ή ενσωμάτωση; Ελπίζω να μην ενσωματωθώ τώρα στα 85 μου. Άλλωστε αντίθετη πρόβλεψη από άλλο φίλο της Αριστεράς, δεν έχει ακόμα επαληθευτεί.

Ευτύχης Μπιτσάκης