Άρθρο Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου
Ένα βήμα πίσω για να πάμε μπροστά
Δημήτρης Αργυρός, ΟΒ Ιωαννίνων ΝΑΡ
Συντρόφισσες και σύντροφοι μπορεί κανείς να διαφωνεί στο ένα ή στο άλλο σημείο του κειμένου για το 5ο συνέδριο. Μπορεί να διαφωνεί σε ένα μεγάλο τμήμα του ή να μην διαφωνεί πουθενά. Είναι όμως δύσκολο να διαφωνήσει με την παρακάτω διαπίστωση:
Στο κείμενο για το 5ο συνέδριο απουσιάζει η νεανικότητα, η ζωτικότητα, απουσιάζει η έμπνευση να περιγραφεί και να αναλυθεί η κομμουνιστική «αντίστροφη ιεράρχηση» της εποχής μας. Εννοώ την διαδικασία όπου η επαναστατική στρατηγική μπαίνει στο τιμόνι με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες και αντιθέσεις.
Το γεγονός ότι δεν συμβαίνει ίσως και να είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ωρίμανσης του ΝΑΡ , μια σωστότερη έκφραση της σχέσης στρατηγικής / τακτικής. Μπορεί όμως και να είναι το σύμπτωμα ενός γερασμένου σώματος που έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες να αναστοχάζεται. Ελπίζω να ισχύει το πρώτο αν και φοβούμαι ότι πιθανόν να συμβαίνει το δεύτερο.
Το ΝΑΡ ως ριζοσπαστικός πλουραλιστικός κόμβος
Υπάρχει μεγάλη συζήτηση για το παρελθόν και το παρόν του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Συνεχίζω να πιστεύω πως το ΝΑΡ είχε μεγαλύτερη πολιτική υπεραξία και ακόμη μεγαλύτερη γειωμένη επιδραστικότητα όταν δρούσε ως ένα πλουραλιστικό μέτωπο αριστερών, ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών θέσεων, παρά τώρα.
Αναφέρομαι σε ένα ΝΑΡ που ήταν μαρξιστικά και λενινιστικά ανορθόδοξο, αλλά ταυτόχρονα ήταν ένα ΝΑΡ πλατύ, ανοικτό και μαζικό, ένα πλουραλιστικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο, παρά μια στενή λενινιστική «γκρούπα» που έχει την «μωροφιλοδοξία» να γίνει ένα καλό ΚΚΕ, όπως συμβαίνει σε μια σειρά οργανώσεων της άκρας αριστεράς.
Μιλάμε για ένα ΝΑΡ το οποίο αντικειμενικά κινούνταν ανάμεσα σε ένα μοντέρνο και μεταμοντέρνο θεωρητικό/ πολιτικό πλαίσιο, και αυτή ήταν η δύναμη του.
Η εν λόγω πλουραλιστική ριζοσπαστικότητα είναι που γέννησε το κείμενο του πρώτου συνεδρίου, τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, το «νέο εργατικό κίνημα» και την «αντίστροφη ιεράρχηση» με τον κομμουνισμό στο τιμόνι.
Όλα τα εν λόγω θεωρητικά και πολιτικά στοιχεία μετέτρεψαν το ΝΑΡ σε μια καινοτόμα οργάνωση που διάβαζε με το πλέον παραγωγικό τρόπο τις αντιθέσεις και τις δυνατότητες εκείνης της περιόδου.
Κομμουνιστικό δίκτυο ή Κόμμα;
Για μια σειρά από λόγους ή στο πλαίσιο μιας αντικειμενικής διαδικασίας το ΝΑΡ όπως παραπάνω περιέγραψα δεν υπάρχει πλέον.
Τυπικά το ΝΑΡ έχει μετασχηματιστεί σε ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Φιλοδοξώντας να μετασχηματιστεί σε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα/πρόγραμμα.
Απόλυτα θεμιτό, αλλά να μου επιτραπούν κάποια ερωτήματα.
Καταρχάς είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε μια άλλου τύπου οργανωτική δομή η οποία θα συναντάται, θα έλκεται και θα αναστοχάζεται τις πιο πρωτοποριακές δυναμικές της σύγχρονης εποχής.
Με βάση την παραπάνω τοποθέτηση θαρρώ ότι η πλέον κοντινή οργανωτική δομή σε σχέση με τις σύγχρονες παραγωγικές δομές/ δυναμικές και διεργασίες είναι το δίκτυο/ μέτωπο, παρά το κλασικό λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αν στο μέλλον υπάρχει η δυνατότητα για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα θα έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
Ένα κομμουνιστικό κόμμα θα είναι ένα πολύμορφος παραγωγικός κομμουνιστικός τόπος που θα λειτουργεί με βάση την «κοινωνία των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών» και όχι απλώς η συλλογικότητα της πιο συνειδητοποιημένης πρωτοπορίας.
Ένας πολιτικο/οργανωτικός οργανισμός ολόπλευρης κοινωνικής χειραφέτησης έκφραση και αποτέλεσμα του συνειδητού επαναστατικού αγώνα των μαχόμενων προλεταρίων αρνητών της εργασίας που θα οικοδομούν κομουνιστικές κοινότητες.
Τα 3 επίπεδα του Κομμουνισμού
Εξίσου μεγάλα ερωτήματα τοποθετούνται στο πεδίο της έννοιας του Κομμουνισμού. Για ποιον Κομμουνισμό μπορούμε να μιλάμε;
Σίγουρα για τον Κομμουνισμό που θα είναι η πλήρης-η ολοκληρωτική- άρνηση και υπέρβαση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Για έναν Κομμουνισμό ο οποίος θα κινείται σε 3 επίπεδα: Α) στο επίπεδο της κοινωνικής τάσης ,απόρροια των δυνατοτήτων της εποχής. Αναφέρομαι στο Κομμουνισμό της «Γενικής Διάνοιας». Β) Του κινήματος που καταργεί κάθε υπάρχουσα τάξη πραγμάτων αυτό που ονομάζεται το πραγματικό κίνημα. Γ) Μιας αταξικής κοινωνίας στην ανώριμη και ώριμη φάση της.
Έναν Κομμουνισμό που θα χρωματίζει με την οντολογία του κοινού το δημόσιο, ιδιωτικό και κοινωνικό τομέα και θα λειτουργεί με πραγματική δημοκρατία, πλουραλισμό και αποκέντρωση.
Τον Κομμουνισμό της ελεύθερης δημιουργικότητας, των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών», της ελευθερίας και των ελευθεριών , της καθολικής προσβασιμότητας και της γενικευμένης αυτοδιαχείρισης.
Αυτόν τον κομμουνισμό που από τα σήμερα θα εκδηλώνει την παραγωγική του δύναμη ως κοινωνική, πολιτική και θεωρητική εξουσία και δύναμη.
Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι εύκολο να τα λες και δύσκολα να τα πραγματώνεις. Ειδικότερα μέσα σε αυτό το κλίμα μιας γενικευμένης εξατομικευμένης αλλοτρίωσης. Άραγε το εξατομικευμένο σύμπαν στο οποίο σήμερα ζούμε αποτελεί μόνο μια αρνητική εξέλιξη ή δυνητικά αντανακλά και θετικές δυνατότητες;
Και τώρα τι;
Ο Κομμουνισμός όπως το παραπάνω περιέγραψα μαζί με την αναγκαία οργανωτική δομή/ διαδικασία δεν τίθεται στην ημερήσια διάταξη. Είναι στόχευση και ανοικτό στοίχημα και είμαστε πολύ πίσω για να το πετύχουμε.
Μήπως για να κάνουμε δύο βήματα μπροστά πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω όπως θα έλεγε και ο Λένιν;
Δηλαδή σε ένα πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο να ξαναεκιννήσουμε από ένα σημείο πιο πίσω σε σχέση με την θεώρηση του Κομμουνιστικού Κόμματος/προγράμματος.
Από την δημιουργία ενός δημοκρατικού, πλουραλιστικού αντικαπιταλιστικού κόμματος /προγράμματος.
Τούτο δεν είναι αναίρεση της Κομμουνιστικής προοπτικής αλλά ένας πιο ανοικτός αναστοχασμός για την δυνατότητα και την αναγκαιότητα του.
Ένα αντικαπιταλιστικό Κόμμα/ μέτωπο το οποίο θα είναι ένας μάχιμος κόμβος αντίστασης, ρήξης, ανυπακοής. Και ταυτόχρονα ένα ιδεολογικό/ φιλοσοφικό και πολιτικό εργαστήριο της επαναστατικής Κομμουνιστικής αντιηγεμονίας.
Δημήτρης Αργυρός
Μέλος της Οργάνωσης Ιωαννίνων του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση