Ολόκληρη η ομιλία του Κώστα Τριχιά, μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση στην κεντρική εκδήλωση της Αθήνας για τα 30 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΡ, που πραγματοποιήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020 στο συνεδριακό χώρο "Μολύβι":
Xρειαζόμαστε ένα τολμηρό ναι σε μια νέα κομμουνιστική στρατηγική!
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες
30 χρόνια πριν, ο Φράνσις Φουκουγιάμα διακήρυττε το τέλος της ιστορίας. Ήταν η εποχή της άτακτης υποχώρησης και συνθηκολόγησης της αριστεράς, της πανικόβλητης υποστολής των κόκκινων σημαιών και της επέλασης του καπιταλισμού και των αξιών του. Ήθελε τόλμη τότε να πεις όχι, σε μια πορεία υποταγής της αριστεράς στην αστική πολιτική. Αυτή την τόλμη εξέφρασε το ΝΑΡ όπως γλαφυρά αποτυπώθηκε στο “φυσικά και δεν θα υπακούσουμε” του Γιώργου Γράψα, αλλά και στην μετέπειτα πορεία του.
Που βρισκόμαστε αλήθεια σήμερα; Δεν θα προσθέταμε κάτι νέο αν λέγαμε ότι οι συσχετισμοί παραμένουν δυσμενείς.
Πράγματι, είμαστε ακόμα εντός της στρατηγικής ήττας που υπέστη το Κομμουνιστικό Κίνημα και έγινε εμφανής σε εκείναa τα πέτρινα χρόνια. Είμαστε ακόμη σε μια εποχή «θεωρητικών χωρίς εργάτες» και «εργατών χωρίς θεωρία», όπως εύστοχα σημειώναμε στο πρώτο συνέδριο του ΝΑΡ. Σε μια εποχή όπου η αριστερά στη συνείδηση του εργαζόμενου κόσμου ταυτίζεται με την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ ή με καρικατούρες τύπου Κόρμπιν ή Σάντερς που υπόσχονται να παζαρέψουν κανένα ψίχουλο κάτω από το τραπέζι της αστικής πολιτικής.
Το νέο στοιχείο βρίσκεται σήμερα αλλού. Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας, δεν μπορεί να υπερβεί τις αγεφύρωτες αντιθέσεις του. Δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα θετικό στην πληττόμενη πλειοψηφία, παρά μόνο πολέμους, έκρηξη των ανισοτήτων, φτώχεια, και υποθήκευση του ίδιου του ανόργανου σώματος του ανθρώπου, της φύσης. Η ταξική πάλη σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά επανέρχεται με ορμή και κατά κύματα, μαζί και παρά τις διαδοχικές ήττες. Είμαστε εντός ενός νέου κύκλου εξεγέρσεων, μετά το παγκόσμιο 2010-12, όπου από την Γαλλία μέχρι την Χιλή, οι “από κάτω” επιμένουν, αντέχουν παρά την πρωτοφανή καταστολή, και βάζουν δύσκολα στα αστικά επιτελεία. Η κατάσταση είναι τέτοια, που μέχρι και ο πολύς Φουκουγιάμα αναγκάστηκε πρόσφατα να βάλει νερό στο κρασί του και να δώσει και μερίδιο δίκιου στον Μαρξ.
Πόσο παράξενη εποχή αλήθεια! Κατακλυζόμαστε από εικόνες διαρκών τεχνολογικών επαναστάσεων που κάνουν τα πάντα δυνατά, σε πλανητικό μάλιστα επίπεδο, σε λιγότερο χρόνο και κόπο, μαζί με μια έκρηξη επικοινωνίας όλων με όλους ανά πάσα στιγμή. Και ταυτόχρονα αυτές οι δυνατότητες, αποκαλύπτονται αιχμάλωτες και φυλακισμένες: Όλα παρουσιάζονται δυνατά εκτός από την βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, τη χειραφέτησή τους από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, του δεσποτισμού του εργάσιμου χρόνου, όλες οι τομές μπορούν να υπάρξουν, απαγορεύονται όμως οι κοινωνικές τομές και επαναστάσεις!
Αυτός ακριβώς ο γρίφος, δεν είναι τελικά γρίφος, αλλά η γυμνή αποκάλυψη του χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού, της θεμελιώδους και άλυτης αντίφασής του ανάμεσα στις δυνατότητες που γεννιούνται και στην εξολόθρευσή τους στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες, το ζήτημα του κομμουνιστικού κόμματος της εποχής μας, του αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου και του εργατικού κινήματος της νέας εποχής, αποκτούν άλλη ποιοτική διάσταση. Για να κάνουμε όμως ένα θαρρετό βήμα μπροστά, δεν φτάνουν μόνο τα καύσιμα του όχι, αλλά χρειαζόμαστε ένα τολμηρό ναι σε μια νέα κομμουνιστική στρατηγική!
Πρώτα και κύρια οφείλουμε σήμερα να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε βαθιά την σημερινή εποχή και τις λανθάνουσες δυνατότητες της. Η επεξεργασία του ΝΑΡ σχετικά με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, είναι μια σημαντική συμβολή σε αυτή την προσπάθεια που χρειάζεται διαρκή ανανέωση και επιστημονική μελέτη.
Αν το πρώιμο φάντασμα του κομμουνισμού της εποχής του μανιφέστου, πλανιόταν πάνω από ένα καπιταλισμό που ήταν ακόμη αδιαμόρφωτος και στην αυγή του, σήμερα έχουμε απέναντί μας τον πιο καθολικό και γενικευμένο καπιταλισμό σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής.
Αν οι πρώτες εργατικές επαναστάσεις έπρεπε να αντιμετωπίσουν μεταξύ των άλλων και θέματα υστέρησης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σήμερα η ανθρωπότητα αντίθετα πάσχει από την καπιταλιστική υπερανάπτυξη.
Αν στο πρώτο κύμα του κομμουνισμού έπρεπε να αναζητηθεί η συμμαχία της υπό διαμόρφωση εργατικής τάξης με την αγροτιά, σήμερα ζούμε στην πιο εργατική εποχή, με την πιο πολυάριθμή και μορφωμένη από ποτέ εργατική τάξη όπου το ζήτημα των αναγκαίων κοινωνικών συμμαχιών τίθεται με όρους ενοποίησης της πολυκατακερματισμένης εργατικής τάξης.
Αυτά είναι κατά τη γνώμη μας τα υλικά της επαναθεμελίωσης στο σήμερα μιας σύγχρονης κομμουνιστικής ελπίδας.
Φιλοδοξούμε να τα ανιχνεύσουμε βαθύτερα στηριγμένοι στη δημιουργική ανάπτυξη του Μαρξισμού. Δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε θεωρία αλλά για μια επαναστατική θεωρία, για έναν δημιουργικό μαρξισμό, που στρατεύεται στην υπόθεση της εργατικής τάξης και της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Για έναν ζωντανό κι αναπτυσσόμενο μαρξισμό ξένο προς την αποστέωση και τους κάθε λογής δογματισμούς.
Χρειάζεται να συμβάλλουμε στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος ως κίνημα απειλής για την αστική εξουσία και όχι ελεημοσύνης. Αφουγκραζόμαστε το θόρυβο και αναζητούμε τα χνάρια των ταξικών αγώνων νέου τύπου στη Χιλή, στην Γαλλία και αλλού και επιχειρούμε να αντλήσουμε από αυτά στη μάχη μας για ένα νέο εργατικό κίνημα.
Ο κομμουνισμός της εποχής μας είτε θα είναι αδιαπραγμάτευτα διεθνιστικός, είτε δε θα υπάρξει. Στα ζητήματα της μάχης εναντίον της πολεμικής προετοιμασίας, του άδικου και αντιδραστικού ανταγωνισμού των αστικών τάξεων τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας, το ΝΑΡ τοποθετείται διεθνιστικά από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαών και στις δύο χώρες, αλλά και της υπεράσπισης των προσφύγων και μεταναστών, στέλνοντας αποφασιστικό μήνυμα ότι δεν ενδίδουμε στον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, ούτε πολεμάμε για τις πολυεθνικές, το ΝΑΤΟ και τους επιθετικούς σχεδιασμούς της ελληνικής ολιγαρχίας!
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Για να νικήσουμε στην αντιπαράθεση με τον ταξικό αντίπαλο, θέλουμε μια επανάσταση εντός της αριστεράς. Στο πρόγραμμα της, στην σχέση της με τους εργάτες, στην εκτίμηση της ιστορίας της, στην αυτοκριτική της. Σε μια εποχή που η Δεξιά γίνεται πιο δεξιά (και αυτό δείχνουν οι τάσεις τύπου Τράμπ, Μπολσονάρου ή και Μητσοτάκη) η αριστερά πρέπει κυριολεκτικά να ξαναγίνει αριστερά.
Να τολμήσουμε να μιλήσουμε και να δράσουμε με πολιτικό σχέδιο θαρρετά για σοσιαλισμό και κομμουνισμό. Σε μια εποχή όπου φαίνεται πιο πιθανό να φανταστεί κανείς την καταστροφή του κόσμου, παρά τον μετασχηματισμό του, η αριστερά δεν μπορεί να εμπνέεται κυρίως από τη συντηρητική σοφία του γεροΔαίδαλου αλλά από τα πάθος του Ίκαρου για να πετάξει. Έλεγε ο Λένιν, σε μια από τις πολύωρες αντιπαραθέσεις με τους μενσεβίκους, δανειζόμενος από τον Πισάρεφ, πως αν δεν φανταστούμε μια άλλη πραγματικότητα αποκλείεται να την προσεγγίσουμε και προσέθετε: “Όταν υπάρχει κάποια επαφή ανάμεσα στο όνειρο και τη ζωή, όλα είναι εντάξει." Οφείλουμε επομένως να ψηλαφίσουμε την δική μας ουτοπία, όχι σαν δονκιχωτική φαντασίωση αλλά σαν την ρεαλιστική σύλληψη αυτού που μπορεί να μην έχει ακόμα τόπο, αλλά που θα μπορούσε να αποτελέσει την πραγματικότητα του αύριο, όπως τόνιζε ο σύντροφος Μπιτσάκης.
Παραφράζοντας τον σύντροφο Γιώργο Γράψα, το ΝΑΡ είναι μόλις 30 χρονών, στα καλύτερα του χρόνια, και δεν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί. Θέλει ωστόσο να δώσει την σκυτάλη σε μια νέα κομμουνιστική προσπάθεια. Δεν αισθανόμαστε άνετα με την αυτοδικαίωση και την απουσία προβληματισμού άλλων τάσεων της αριστεράς. Χρειαζόμαστε μια τομή και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Η πιο έμπρακτη αυτοκριτική είναι η διακηρυγμένη μας θέληση για συμβολή σε ένα νέο επαναστατικό πρόγραμμα και κόμμα.
Έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο, αλλά έχουμε και όρεξη και θέληση να τον διαβούμε. Υπό μία έννοια τα καθήκοντα μας θυμίζουν αυτό που τόνιζε ο σύντροφος Κώστας Τζιαντζής στο ξεκίνημα της προσπάθειας μας. “Η επαναστατική αριστερά έχει μπροστά της μια μακρά και τρομερά δύσκολη πορεία για την συγκρότηση της. Ο Μαρξ μετέτρεψε την ουτοπία του σοσιαλισμού σε επιστήμη. Ο Λένιν την επιστήμη σε υλική δύναμη των μαζών. Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες του κομμουνιστικού κινήματος καπηλεύθηκαν, ιδιοποιήθηκαν και παραχάραξαν την επιστήμη, την δύναμη και την επαναστατική διάθεση των μαζών και άφησαν στους κομμουνιστές τα συντρίμμια μιας επαναστατικής μυθολογίας. Η επαναστατική αριστερά της εποχής μας αξιοποιώντας τις νέες δυνατότητες της εργατικής τάξης, πρέπει να μετατρέψει ξανά αυτή την μυθολογία σε επιστήμη, σε σύγχρονη επαναστατική θεωρία και πράξη”.
Κώστας Τριχιάς, Μολύβι 23/2/2020