Ομιλία του Παναγιώτη Ξοπλίδη, μέλος της ΟΒ Ιδιωτικών Υπαλλήλων της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΝΑΡ στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την Προγραμματική Διακήρυξη, 15/12/2018
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Είναι αναγκαίο ένα σύγχρονο κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης να μιλάει για εργατικό διεθνισμό και αλληλεγγύη των λαών, καθώς και να προωθήσει αποφασιστικά το συντονισμό των εργατικών και επαναστατικών κινημάτων.
Για το ΝΑΡ μέχρι τώρα ήταν μεγάλο αγκάθι η έλλειψη μιας διεθνούς αναφοράς. Ενώ κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τον ρόλο του ΝΑΡ και στην παραγωγή θεωρίας, αλλά και στον πρωτοπόρο ρόλο που είχε στο κίνημα στην Ελλάδα σε όλη την διάρκεια της πορείας του, χαρακτηρίζεται διεθνώς ως “ανάδελφη” οργάνωση. Η αδυναμία ένταξης σε κάποια διεθνή τάση έμοιαζε αχίλλειος πτέρνα, την ίδια στιγμή που ακόμα και πολύ πιο ολιγομελείς οργανώσεις ή και διασπάσεις αυτών, έβρισκαν περίπου αυτόματα μια διεθνή αναφορά.
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πάνω από 10 τροτσκιστικά ρεύματα με διεθνή οργάνωση και αναφορά στην 4η Διεθνή, αρκετές διεθνείς συσπειρώσεις και δίκτυα με μαοϊκές, σταλινικές, ακόμα και με χοτζικές αναφορές. Το ΚΚΕ πρωτοστατεί στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, με συμμετοχές κομμάτων όπως το ΚΚ Κίνας, που ηγείται στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό και αρκετά ΚΚ με συμμετοχή ή στήριξη σε σοσιαλδημοκρατικές, ακόμα και ανοιχτά αστικές κυβερνήσεις (Χιλή, Βραζιλία, Πορτογαλία, Τσεχία, Βουλγαρία κ.α.). Παράλληλα δραστηριοποιείται πλήθος από φόρουμ και άλλες μορφές διεθνούς συντονισμού που συσπειρώνουν αντιπαγκοσμιοποιητικά κινήματα, λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις, νεορεφορμιστικά εγχειρήματα στην Ευρώπη, όπως π.χ. το Φόρουμ του Σάο Πάολο ή παλιότερα του Πόρτο Αλέγκρε.
Σε όλα αυτά ο κομμουνισμός, δεν σφραγίζει την άμεση πολιτική δράση, την τακτική. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν στοιχείο μιας αντιρεφορμιστικής στάσης και ανεξαρτησίας από την αστική πολιτική, σε κάποιες κρίσιμες καμπές και στη χειρότερη υπάρχει απλά σαν εικόνισμα. Η επαναστατική επαγγελία δεν προστάτεψε από την ενσωμάτωση ακόμα και “σκληρά” τροτσκιστικά, σταλινικά ή μαοϊκά κόμματα και οργανώσεις. Μπροστά στην σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα, οι κομμουνιστές ελπίζουν να μη λυγίσουν, αλλά έχουν τεράστια δυσκολία να κάνουν τον κομμουνισμό ελπίδα των κολασμένων αυτής της γης για μια καλύτερη ζωή. Οι σύγχρονες «διεθνείς» όχι μόνο βρίσκονται σε παρακμή, αλλά με τον αγκυλωτικό ή ακόμα και εκφυλιστικό τρόπο που λειτουργούν, ελάχιστα πλέον συμβάλλουν στην προβολή του κομμουνισμού με θετικό πρόταγμα προς την εργατική πλειοψηφία.
Ακόμα και σπουδαίοι διανοητές του σύγχρονου μαρξισμού που προσπάθησαν τις τελευταίες δεκαετίες να επαναφέρουν την κομμουνιστική “υπόθεση” (π.χ. Αλέν Μπαντιού) ενώ έχουν σημαντική συνεισφορά στην επαναφορά του στο πεδίο των ιδεών, ελάχιστα βοήθησαν στην απάντηση με μαζικούς όρους στην καπιταλιστική βαρβαρότητα της εποχής. Η άρνηση της αναγκαιότητας κομμουνιστικού κόμματος και προγράμματος ή η αναζήτηση του επαναστατικού υποκειμένου όχι στην εργατική τάξη, αλλά σε άλλα ασαφή και θολά πολιτικά υποκείμενα, οδηγεί ακόμα και σημαντικούς φιλοσόφους και διανοητές να στηρίζουν σήμερα εγχειρήματα όπως το DiEM25 (!) ή την πρόταση Προοδευτικής Διακυβέρνησης των Σάντερς, Κόρμπιν, Μελανσόν για αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας.
Ενώ όμως ο κομμουνισμός έχει σχεδόν πλήρως εξοβελιστεί από αριστερά ή και αντικαπιταλιστικά κόμματα, οργανώσεις, ρεύματα, παραδόξως (;) επανέρχεται από την πλευρά του αντιπάλου. Ο Τραμπ στις ΗΠΑ και ο Μπολσονάρο στην Βραζιλία μιλούν συνεχώς για τον “κομμουνιστικό κίνδυνο” σε χώρες όπου ο κομμουνισμός είναι σχεδόν ανύπαρκτος στο πεδίο των μαζικών κινημάτων. Στην ΕΕ ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για την αντικομμουνιστική εκστρατεία που δεν αφορά απλώς κάποια ψηφίσματα, αλλά τη χρηματοδότηση ΜΚΟ, πανεπιστημιακών ερευνών, συγγραφής βιβλίων. Δεκάδες αναθεωρητές ιστορικοί ξαναγράφουν την ιστορία ώστε να σβήσουν όχι μόνο την κομμουνιστική ιδέα, αλλά και να μεταστρέψουν τα ιστορικά επαναστατικά εγχειρήματα.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη και χρέος μας να προχωρήσει, να κάνει άλματα η διεθνιστική μας απεύθυνση, έχοντας πλέον ως όπλο και την πρόταση μας για την Προγραμματική Διακήρυξη. Η μέχρι τώρα διεθνιστική παρέμβαση του ΝΑΡ βρίσκονταν συνεχώς μπροστά στα στενά όρια των ιστορικών κομμουνιστικών ρευμάτων, όπως αυτά εκφράζονται από τις αντίστοιχες διεθνείς τους. Οι διεθνείς μας σχέσεις ήταν εξαιρετικά περιορισμένες και συχνά το ΝΑΡ βρίσκονταν μπροστά σε δυσπιστία λόγω της μη ένταξης του σε κάποια τροτσκιστική ή μαοϊκή διεθνή.
Οι οργανώσεις του ΝΑΡ και της ν ΚΑ στην Θεσσαλονίκη τον τελευταίο χρόνο αναγκάστηκαν να μπουν σε αυτό τον δύσκολο δρόμο της αναζήτησης διεθνιστικών επαφών. Η ένταση των “εθνικών” ζητημάτων, όπως το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη δημιούργησε την ανάγκη να γίνουν πρωτοβουλίες και δράσεις με ορίζοντα κυρίως την περιοχή των Βαλκανίων. Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου όπου το αίμα είναι ακόμα ζεστό από πολέμους, ανακαλύψαμε ότι δεν λείπουν οι αναζητήσεις, όχι μόνο στο πλαίσιο του αντιιμπεριαλισμού και ανιεθνικισμού, αλλά και σε πιο συνολικά ζητήματα. Δεν φτάνουν βέβαια στο σημείο να συμπίπτουμε στην προσπάθεια κομμουνιστικής απάντησης, ωστόσο τα ερωτήματα που μπαίνουν και οι χωρίς προϋποθέσεις συζητήσεις που έγιναν σε εκδηλώσεις και συναντήσεις έχουν ανοίξει μονοπάτια κοινής δράσης.
Η πρόταση μας για κομμουνιστική επαναθεμελίωση βρίσκει ανοιχτά αυτιά ξεπερνώντας τις δυσκολίες “μετάφρασης”. Στις βαλκανικές χώρες η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι ίσως πιο “ορατή” και παρά την έλλειψη μαζικών κομμάτων, δεν είναι άγονο το έδαφος για την σπορά της κομμουνιστικής ιδέας. Η δημιουργία ρηγμάτων είναι πιθανή, καθώς οι βαλκανικές χώρες τα επόμενα χρόνια θα βρεθούν στην δίνη της ένταξης τους στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό με ακόμα πιο οδυνηρό τρόπο για τους λαούς τους. Στην γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας η ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ προϋποθέτει την ολοκληρωτική ταπείνωση του λαού. Στην Αλβανία οι φοιτητές αντιλαμβάνονται ότι ο καπιταλισμός τους αντιμετωπίζει ως πελάτες και ξεσηκώνονται με έναν πρωτοφανέρωτο τρόπο για τα δεδομένα αυτής της χώρας με τη μεγάλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική καθυστέρηση. Στην Κροατία, που ήταν η τελευταία χώρα που εντάχθηκε στην ΕΕ, οι εργαζόμενοι βρίσκονται ήδη αντιμέτωποι με τη λαίλαπα ιδιωτικοποιήσεων και λιτότητας με αποτέλεσμα μέσα σε 3 μόλις χρόνια, να καταγράφονται μεγάλα ποσοστά απογοήτευσης, αλλά και σημαντικοί εργατικοί αγώνες.
Η όξυνση του κοινωνικού ζητήματος από την πλευρά του αντιπάλου συνοδεύεται από εθνικισμό και πολεμική απειλή. Στα Βαλκάνια όλα αυτά δεν είναι ανάμνηση ή σχέδια επί χάρτου. Η θαρρετή προώθηση επομένως μιας στρατηγικής απάντησης δεν μπορεί να περιμένει να “ωριμάσουν οι συνθήκες”. Οι πρωτοβουλίες ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος είναι αναγκαίο να έχουν άμεσο στόχο τον συντονισμό κινημάτων, αλλά και την προώθηση στενότερων δεσμών με μονιμότερο τρόπο.
Η Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης έβγαζε τα κείμενα της σε 4 γλώσσες για να ξεπεράσει το εμπόδιο της πολυγλωσσίας της εργατικής τάξης την εποχή εκείνη στην πολυεθνική πόλη. Σήμερα, οι δυσκολίες “μετάφρασης” δεν αφορούν τη γλώσσα, αλλά και την απαγκίστρωση από δογματικές αγκυλώσεις. Ο προλεταριακός διεθνισμός είναι αναγκαία συνθήκη και η εποχή μας απαιτεί να μπει ο στόχος για την δημιουργία μας νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ξοπλίδης Παναγιώτης, ΟΒ. ιδιωτικών υπαλλήλων της Οργ. Θεσσαλονίκης του ΝΑΡ