Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 8/2 η πολιτική εκδήλωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση στην Αθήνα, σχετικά με τις μετεκλογικές εξελίξεις. Ασφυκτικά γεμάτο το αμφιθέατρο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, μήνυμα για το ενδιαφέρον του κόσμου της αριστεράς και του κινήματος να συζητήσει για την κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις πρόσφατες εκλογές και την κυβερνητική αλλαγή.
Στις εισηγήσεις τους οι σ. Γιάννης Ελαφρός, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ και Σπύρος Χαϊκάλης, μέλος του Κ.Σ. της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ανέλυσαν τις εκτιμήσεις του ΝΑΡ και της ν.Κ.Α. για τα εκλογικά αποτελέσματα και κυρίως για τις μετεκλογικές εξελίξεις, που ήδη είναι πυκνές. Βασικό θέμα στις εισηγήσεις, αλλά και τις ερωτήσεις και τοποθετήσεις από πλευράς του κοινού, ήταν τα καθήκοντα του κινήματος και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις νέες συνθήκες και εξελίξεις.
Όπως τόνισε ο Γ. Ελαφρός στην ομιλία του «μαζί με τις διακηρύξεις ότι «η δημοκρατία δεν εκβιάζεται» του Αλ. Τσίπρα και πίσω από την αντισυμβατική εμφάνιση του Γ. Βαρουφάκη έχουν γίνει ήδη πολλές και κρίσιμες υποχωρήσεις στις συμβάσεις της ΕΕ. Η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και η διεθνής διάσκεψη εξαφανίστηκαν, ενώ οι δηλώσεις Βαρουφάκη για συμφωνία στο 60-70% των μεταρρυθμίσεων του υπάρχοντος προγράμματος-Μνημονίου και για πρωτογενή πλεονάσματα 1,5% αντικατοπτρίζουν τεράστιες υπαναχωρήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για έναν οδυνηρό συμβιβασμό, σε μια νέα συμφωνία-πρόγραμμα, που θα έχει διαφορετικό όνομα και μείγμα, αλλά ίδια κατεύθυνση. Όπου δεν θα διαγραφούν το χρέος και τα κέρδη του κεφαλαίου αλλά οι ελπίδες και τα δικαιώματα του λαού. Και όπου η τρόικα (η οποία ήταν έτσι κι αλλιώς σε πορεία απόσυρσης) μπορεί να αντικατασταθεί από άλλες μορφές επιτήρησης από τους ίδιους θεσμούς, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Μπροστά στους εργαζόμενους και τους ανέργους, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ανοίγονται δύο δρόμοι: ο δρόμος της υποταγής, του οδυνηρού συμβιβασμού, των αλυσίδων της ΕΕ ή ο δρόμος της ρήξης και της ανατροπής. Ήρθε η ώρα να προχωρήσουν μπροστά με τη δύναμη της μαζικής κινητοποίησης και όχι μιας αδύνατης διαπραγμάτευσης.»