ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ του ΝΑΡ, 23 Σεπτέμβρη 2012
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α
ΝΕΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ - ΝΕΑ ΚΑΜΠΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ
1. Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι η κοινωνική και πολιτική κατάσταση δεν θα εξελιχτεί ομαλά και «συνηθισμένα». Παρά τον, σχετικά δυσμενή, συσχετισμό δύναμης, που αποτυπώθηκε στις εκλογές του Ιούνη, παρά τα στρατηγικά ελλείμματα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και παρά την ολοφάνερη αδυναμία του σημερινού κινήματος να ανατρέψει την επίθεση, η συνολική κοινωνικό-πολιτική κατάσταση παραμένει ρευστή. Το ρήγμα που άνοιξε με τους δίχρονους αγώνες παραμένει βαθύ και ενεργό, η ταξική-κοινωνική πόλωση είναι ισχυρή, η κοινωνία «βράζει» και ο προβληματισμός στον αριστερό κόσμο είναι πολύ έντονος. Η κοινωνική και πολιτική κρίση είναι βαθιά και θα οξυνθεί κι άλλο.
2. Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προωθεί ταχύτατα το νέο κύμα της αστικής επίθεσης. Το «νέο μνημόνιο» των 14,5 δις (έως 23 δις. έχει υπολογιστεί το ύψος της νέας αρπαγής) δίνει τη χαριστική βολή στο ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα και οδηγεί στην κοινωνική καταβαράθρωση εκατομμύρια νεόπτωχους εργαζόμενους, ανέργους, καταστραμμένους μικροεπαγγελματίες. Δεν αφορά μόνο μέτρα οικονομικών περικοπών, που έχουν φέρει μια νέα ποιότητα στην άμεση κι έμμεση εκμετάλλευση των εργαζομένων (νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων, φορομπηξία, κατάρρευση δημοσίων δαπανών κλπ) αλλά και ποιοτικές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις (ακόμη βαθύτερη αντιδραστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τεράστια λεηλασία δημόσιου πλούτου μέσω ιδιωτικοποιήσεων, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και συγκεντροποίηση του πιστωτικού τομέα, τεράστιες ανακατατάξεις στη μικροϊδιοκτησία στον αγροτικό τομέα αλλά και στην πόλη, πλήρης εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου και της υπαίθρου, εκχώρηση των υπηρεσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της παιδείας και της υγείας στο κεφάλαιο με πλήρη εμπορευματοποίηση τους). Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με μία ακόμα πιο βαθιά αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος, με μια έντονη έξαρση της κρατικής καταστολής, με μια άνευ προηγουμένου ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς και με μια έντονη κλιμάκωση της τρομοκρατικής δράσης των φασιστών της ΧΑ. Η νέα κυβέρνηση επιταχύνει αυτές τις αλλαγές, προσπαθώντας να περάσει το ταχύτερο δυνατό όσα περισσότερα μέτρα μπορεί, αξιοποιώντας την αδυναμία του μαζικού κινήματος σε αυτή τη φάση. Ταυτόχρονα καταφέρνει εντατικά χτυπήματα στο εργατικό κίνημα με τις νέες, αλά ΓΣΕΕ, ΣΣΕ σε πολλούς κλάδους, με τις ατομικές συμβάσεις και την ποινικοποίηση του μαχητικού συνδικαλισμού με όρους ιδιώνυμου (βλ. Χαλυβουργική).
Πρόκειται για μια κυβέρνηση η οποία υπηρετεί απόλυτα και σθεναρά, όχι απλά τις «απαιτήσεις των δανειστών και της Μέρκελ», αλλά την μοναδική (μέχρι τώρα) αστική απάντηση στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, την «αιμοβόρα» στρατηγική για εντατική αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης του ελληνικού καπιταλισμού, σταθεροποίηση του εντός της ζώνης του ευρώ, πλήρες ξεδόντιασμα των ταξικών δυνάμεων του κινήματος και της αριστεράς. Ταυτόχρονα όπως ήδη σημειώσαμε, ενισχύει την κρατική (και παρακρατική) σιδερένια φτέρνα κατά του λαού και των κινητοποιήσεών του με όλο και πιο έντονη τρομοκρατική, ρατσιστική, ακροδεξιά, αντικομμουνιστική φυσιογνωμία, με τα επίσημα και ανεπίσημα «τάγματα εφόδου» (βλέπε θεωρίες για ακροδεξιά και ακροαριστερά «τάγματα εφόδου», νέα μέτρα κατά των διαδηλώσεων).
Τέλος, ιδιαίτερη σημασία έχει η οικοδόμηση ενός νέου στρατηγικού περιφερειακού δόγματος και συμμαχιών στην εξωτερική πολιτική, που ενέχει μεγάλους κινδύνους και πολεμικές απειλές. Η επίσκεψη του προέδρου του Ισραήλ Πέρες (με τον οποίο συναντήθηκε –σε μια συμβολική αλλά και ουσιαστική κίνηση ενσωμάτωσης στην εθνική στρατηγική- η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) και η συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Συρία, δείχνουν την σαφή τοποθέτηση της αστικής τάξης στο στρατόπεδο των πιο επιθετικών κύκλων του ιμπεριαλισμού, με διάθεση ενεργού συμμετοχής στις νέες ανακατατάξεις (πιθανότατα και πολεμικές) στον αραβικό κόσμο και το Ιράν.
3. Με το νέο πακέτο που έρχεται, ως συνέπεια της δανειακής σύμβασης, των μνημονίων και της συμμετοχής στην Ε.Ε., αποδείχτηκε περίτρανα ότι:
α) η επίθεση και το μνημόνιο δεν αντιμετωπίζονται με «διαπραγμάτευση» ούτε από τα δεξιά ούτε από τα αριστερά, αλλά ανατρέπονται! Το βάθος της κρίσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και η ανάγκη του κεφαλαίου για μια αντεπανάσταση ουσιαστικά σε βάρος της εργασίας για να ξεπεράσει την κρίση του, περιορίζουν και τις τελευταίες αυταπάτες για διαχειριστικές λύσεις δεξιάς ή αριστερής απόχρωσης εντός αυτού του πλαισίου. Είναι πολύ κρίσιμο να αποδεικνύεται ότι η βασική αιτία όλων των μέτρων, των μνημονίων κλπ. στην Ελλάδα και διεθνώς είναι η καπιταλιστική κρίση και η αστική επίθεση για το ξεπέρασμά της, άρα απαιτείται οπωσδήποτε αντικαπιταλιστική ανατρεπτική πολιτική απάντηση, αντίστοιχο κίνημα και Αριστερά.
β) τα μέτρα αποκτούν μόνιμο, συνεχή και καταιγιστικό χαρακτήρα και δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
γ) έχουν σαφή ταξική στόχευση και δεν είναι καθόλου «οριζόντια» όπως λέγεται. Διαμορφώνουν μια νέα, βίαιη ταξική καθετοποίηση στην ελληνική κοινωνία, με ευνοημένα τα πιο ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου, την ευρύτερη αστική τάξη και τα παρασιτικά συνδεδεμένα με το μεγάλο κεφάλαιο μεσαία στρώματα. Ταυτόχρονα καταβυθίζουν με εξαιρετική βιαιότητα τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει να μειώσει τις επιπτώσεις σε κρίσιμα τμήματα της δημοσιοϋπαλληλίας, που είναι απαραίτητα για τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς (δυνάμεις καταστολής, εκκλησία κλπ).
δ) παροξύνουν – αντί να αντιμετωπίζουν – την κρίση χρέους και τα ελλείμματα, οδηγούν σε εμβάθυνση της ύφεσης και του καταστροφικού μηχανισμού της κρίσης. χρεοκοπούν τεράστια τμήματα των εργαζομένων και του λαού, για να διατηρήσουν «εντός ευρώ» και να σώσουν από τη χρεοκοπία, το κεφάλαιο και τις τράπεζες. Δεν είναι ικανά να δώσουν μια επενδυτική και παραγωγική ανάσα σε αυτή τη φάση της κρίσης, έστω με τους όρους και τα κριτήρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και γι’ αυτό προετοιμάζουν μια νέα επιμήκυνση του προγράμματος στραγγαλισμού ή και κουρέματος του χρέους (αξιοποιώντας την εφεδρεία της ΕΚΤ), με αντίτιμο το παρατεταμένο ολοκαύτωμα εργαζομένων και λαού. Η ανάπτυξη που υπόσχονται, εάν κι όποτε εμφανιστεί πάνω στην καμένη γη, θα σημαίνει ανάπτυξη κερδών, με μισθούς 400 ευρώ, σε μια Ελλάδα απέραντη ΕΟΖ των ευρωπαϊκών και εγχώριων πολυεθνικών, σύμβολο κινεζοποίησης.
ε) Συμπερασματικά η κυβέρνηση Σαμαρά (και συνολικά η στρατηγική της επίθεσης) δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ως «μια από τα ίδια», ως απλή εξέλιξη των μνημονιακών κυβερνήσεων. Ούτε ως μια κυβέρνηση που «απλώς ξεπουλά», ή «προσκυνά τους Γερμανούς», ούτε βέβαια ως μια κυβέρνηση «της χρεοκοπίας και του οικονομικού αδιεξόδου που θα μας βγάλει από το ευρώ», ή «κυβέρνησης - μαριονέτας που δεν διαπραγματεύεται», όπως λέει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια αντίληψη υποτιμά τον πολιτικό ρόλο της (τη θεωρεί περίπου ως εκτελεστή των αποφάσεων της ΕΚΤ) ή αντίθετα (που είναι η άλλη όψη ίδιου νομίσματος) ως ανίκανη διαχειρίστρια της «βοήθειας» της ΕΕ. Πρόκειται για μια κυβέρνηση έντασης του κοινωνικού πολέμου, που εκφράζει τη συμμαχία των ηγεμονικών τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό για να επιτευχθεί μια στρατηγικών και μακροπρόθεσμων διαστάσεων νίκη επί των δυνάμεων της εργασίας και να διασωθούν όσο γίνεται τα κέρδη του ελληνικού καπιταλισμού και η ένταξή του στην ΕΕ, έστω κι από χειρότερες θέσεις στο διεθνή καταμερισμό, αλλά με απογείωση της εκμετάλλευσης στο εσωτερικό. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να είναι μια «αδύνατη κυβέρνηση», με ελάχιστες κοινωνικές συμμαχίες και περιορισμένη πολιτική ανοχή, παρά το πρόσφατο της εκλογής της.
4. Η προώθηση της συνολικής αντεργατικής κανιβαλικής τομής των μνημονίων αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για την αστική τάξη της χώρας μας (αλλά και για το λαό), ζήτημα υψίστης σημασίας για το κεφάλαιο σε όλη την Ευρώπη. Γι’ αυτό και είναι αποφασισμένοι να το προωθήσουν με κάθε τρόπο, έχοντας ήδη εγκαθιδρύσει την υποθηκευμένη «δημοκρατία» της Τρόικας και της επιτήρησης, θωρακίζοντας το σύστημα ποικιλοτρόπως, αναβαθμίζοντας την κρατική – κυβερνητική, εργοδοτική και φασιστική τρομοκρατία.
Πρόκειται για μια γενικότερη τάση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ειδικά στη σημερινή βαθιά του κρίση, η οποία αναδείχνει την ανάγκη να αναβαθμιστεί το «δημοκρατικό ζήτημα» στο αντικαπιταλιστικό πλαίσιο πάλης του κινήματος και της Αριστεράς. Αναδείχνει, επίσης, την αναγκαιότητα και δυνατότητα συγκρότησης μαζικών, μετωπικών και πολύμορφων, ανεξάρτητων και δημοκρατικών οργάνων του εργατικού, λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Το πολιτικό κέντρο της αντίδρασης μεταφέρεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να μετατρέπεται σε ένα αντιδραστικό “κοινωνικό" ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που μετατρέπεται σε ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, καταπατώντας τη σύγχρονη αναγκαιότητα και δυνατότητα για δημοκρατική, εργατική και αντικαπιταλιστική ανεξαρτησία των λαών ενάντια στους τοκογλύφους των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και στους κανίβαλους των πολυεθνικών - πολυκλαδικών επιχειρήσεων, εγχώριων και ξένων. Με στόχο να αποτρέψει, μαζί με τις αστικές τάξεις, ακριβώς τη δυνατότητα αντικαπιταλιστικής ανατροπής της αστικής επίθεσης και της επανάστασης “σε μια μόνο χώρα”, που θα σημάνει, πολύ πιθανόν, την αρχή μιας αντίστροφης πορείας και ιστορικού χαρακτήρα αντεπίθεσης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.
Ειδικά ενόψει όξυνσης της ταξικής πάλης θα γενικευθεί η κυβερνητική – κρατική προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός ασφυκτικού απολυταρχικού πλέγματος, ακόμα και με κατάργηση άμεσα, τυπικά και καθολικά κρίσιμων πλευρών της αστικής δημοκρατίας και για συντριπτικό κτύπημα του κινήματος και της Αριστεράς. Όλα αυτά θέτουν επιτακτικά μπροστά στο κίνημα και την Αριστερά –ειδικά την αντικαπιταλιστική επαναστατική- την αναγκαιότητα να παρέμβουν στο συνολικό μέτωπο της δημοκρατίας και των ελευθεριών, να προετοιμαστούν έγκαιρα για οποιοδήποτε ενδεχόμενο μιας απότομης και πολύ πιο σκληρής αντιδημοκρατικής στροφής κι απ’ αυτή την άποψη να δώσουν αποφασιστικά και την αντιφασιστική πάλη.
5. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εκτιμήσουμε τη σαφή ισχυροποίηση του ακροδεξιού μπλοκ, το οποίο συνεχίζει να είναι σε άνοδο. Η Χρυσή Αυγή προχωρεί σε παραδειγματικές κινήσεις κατά των μεταναστών (και κατά «παράνομων μικρεμπόρων», των ομοφυλόφιλων και στην πορεία κατά των συνδικαλιστών, των αριστερών κλπ). Επιχειρείται γιγάντια προσπάθεια αλλαγής της ατζέντας και των ενόχων αυτής της πολιτικής (λαθρομετανάστες, δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές, αριστεροί που τους καλύπτουν και «προδότες πολιτικοί») ενώ η αντιπαράθεση με το μνημόνιο περιορίζεται σε κοινοβουλευτικές μόνο κορώνες. Προσφέρει στους εργοδότες, πέρα από την πολιτική στήριξη, φτηνό ελληνικό εργατικό δυναμικό, φτιάχνει το κοινωνικό προφίλ της οικοδομώντας δίκτυα αλληλεγγύης με τη βοήθεια μηχανισμών του κράτους (δήμοι, εκκλησία). Τρομοκρατεί πλέον ανοιχτά, εντείνει τη δολοφονική δράση της, σε συνεργασία με κυκλώματα και μαφίες της νύκτας και πάντα υπό την κάλυψη της αστυνομίας αφού στους κόλπους της και ειδικά στις δυνάμεις καταστολής έχει στήσει πολυάριθμους «πυρήνες». Το επίσημο κράτος και η κυβέρνηση την ανέχονται και την ενισχύουν ως ένα βαθμό, επιδιώκοντας εσχάτως να την περιορίσουν - εξημερώσουν (προκαλώντας μάλλον αντίθετα αποτελέσματα). Καταφέρνει, σε σημαντικό βαθμό, να πλασάρεται σαν αντιμνημονιακή δύναμη και να κερδίζει φτωχά λαϊκά στρώματα χωρίς πολιτικές και κινηματικές εμπειρίες, υποσχόμενη ότι θα «τιμωρήσει τους κλέφτες πολιτικούς». Εκφράζει και συγκροτεί ένα σύστημα «αξιών», που γεννιούνται από τις συνέπειες της κρίσης στη βάση του κοινωνικού και ή ενδοταξικού εμφύλιου και του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», πατώντας πάνω στο αντικομμουνιστικό υπόστρωμα.
Ωστόσο θα βρεθεί αργά ή γρήγορα αντιμέτωπη με το στρατηγικό δίλημμα του να αποδείξει στη πράξη τις αντιμνημονιακές της κορώνες ερχόμενη σε ρήξη με την γραμμή του εγχώριου και πολυεθνικού κεφαλαίου ή να περιοριστεί στο ρόλο του μαντρόσκυλου του παρακράτους και εργοδοσίας. Τα γεγονότα της Ραφήνας και του Μεσολογγίου είναι χαρακτηριστικά. Χτυπά τους αδύναμους μικρέμπορους χωρίς χαρτιά, την στιγμή που έκανε τη πάπια στη πώληση της ΑΤΕ στο Σάλλα.
Τα αστικά ΜΜΕ και η κυβέρνηση Σαμαρά αξιοποιούν τη δράση της για να κτυπηθεί η Αριστερά (ειδικά η επαναστατική) και το κίνημα, με τη δικαιολογία ότι πρέπει να κτυπηθούν οι δυνάμεις που αμφισβητούν το κοινοβουλευτικό σύστημα, τους νόμους κλπ! Κάνουν προσπάθεια να συσχετίσουν την ναζιστική τρομοκρατία με την μαχητική δράση του κινήματος. Κλιμακώνουν την επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων.
6. Η διεθνής καπιταλιστική κρίση και οι εξελίξεις στην Ε.Ε.
Όλα αυτά αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο φόντο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, την οποία τέσσερα χρόνια μετά τη Λίμαν Μπράδερς δεν μπορεί να υπερβεί το καπιταλιστικό σύστημα. Φέτος μάλιστα η ύφεση κτυπά ξανά εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ, ενώ καταγράφεται και πτώση της πανίσχυρης γερμανικής βιομηχανικής παραγωγής. Ταυτόχρονα, παρατηρείται λαχάνιασμα στις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία). Το επόμενο διάστημα η ευρωζώνη και η ΕΕ θα δοκιμαστούν, ίσως και συθέμελα (γενίκευση της ύφεσης, κρίση χρέους σε Ιταλία, Ισπανία). Η απάντηση των ηγεμονικών δυνάμεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (με προεξάρχοντα το ρόλο του γερμανικού) είναι στην κατεύθυνση εμβάθυνσης της καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης (τραπεζική ενοποίηση και έλεγχος, δημοσιονομική σταθερότητα κι επιτήρηση, πολιτική ενοποίηση, ακόμα και για ομοσπονδία μίλησε στις 11 Σεπτέμβρη ο Μπαρόζο), με διατήρηση της συνοχής της ευρωζώνης (κύρια κατεύθυνση παραμένει η διατήρηση της Ελλάδας εντός του ευρώ). Ο στόχος αυτός έχει σαφώς αντιδραστικά χαρακτηριστικά σε όλα τα επίπεδα και οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, διαμόρφωση νέων πεδίων κερδοφορίας για τα πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια και τα πλέον ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου, βαθύτερη αναίρεση των δημοκρατικών ελευθεριών και του δικαιώματος της λαϊκής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Η τάση αυτή όμως δεν κινείται απρόσκοπτα, καθώς η ένταση της ταξικής πάλης αλλά και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών (που εμφανίζονται με παλιές ή νέες σημαίες εθνικισμού, βλέπε Καταλονία) στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, αναπτύσσει ισχυρές συγκρουσιακές ή φυγόκεντρες δυνάμεις. Η τάση καπιταλιστικής ενοποίησης υποσκάπτεται διαρκώς από τον ενδοαστικό ανταγωνισμό. «Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, κάτω από τον καπιταλισμό, είναι είτε αδύνατες, είτε αντιδραστικές». (Λένιν).
Οι εξελίξεις είναι ρευστές και θέλουν συστηματική παρακολούθηση και βαθύτερη προσέγγιση. Όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε την ενσωματώσιμη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί ότι η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε προοδευτικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή ακόμα και σοσιαλιστικές εκ των έσω (χωρίς επανάσταση και σπάσιμο των αδύναμων κρίκων σε μια χώρα ή ομάδα χωρών), αλλά για να εκτιμήσουμε τη δυναμική των εξελίξεων, τους νέους κινδύνους αλλά και δυνατότητες που δημιουργούνται.
Σήμερα πάντως αυτό που κυριαρχεί είναι η προσπάθεια να κρατηθεί η ευρωζώνη (και η Ελλάδα) με την επιβολή και το πέρασμα των δρακόντειων μέτρων των μνημονίων και γι’ αυτό χρησιμοποιείται και η τρομοκρατία της «αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ». Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι άλλο πράγμα είναι η «διάλυση της Ευρωζώνης» (που προϋποθέτει συγκρούσεις αστικών δυνάμεων και στρατηγικών), άλλο αποπομπή μιας χώρας, με πρωτοβουλία του διευθυντηρίου των Βρυξελλών που θα εκφράζει και αλλαγές στη τακτική του κυρίαρχου αστικού μπλοκ στην ΕΕ, και άλλο έξοδος μιας χώρας από την ευρωζώνη και την ΕΕ, με πρωτοβουλία του λαϊκού παράγοντα (και για μια άλλη προοπτική) εν μέσω μεγάλων εξεγερσιακών και επαναστατικών γεγονότων.
Επίσης, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι για το ενδεχόμενο ενός γενικότερου κλονισμού στην ευρωζώνη, που θα προκαλέσει σοβαρή επιδείνωση ακόμα και των μέχρι σήμερα βάρβαρων επιπτώσεων στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη, η ρεφορμιστική Αριστερά έχει παραδώσει την πλήρη ηγεμονία διαχείρισης αυτού του ενδεχόμενου στην αστική τάξη, συμμετέχοντας μάλιστα ενεργά στο τρομοκρατικό παιχνίδι της ευρω-καταστροφής.
7. Οι αντιδράσεις του εργατικού κινήματος, λαού και νεολαίας στην ολοκληρωτική επίθεση είναι ακόμα ισχνές, αν και ο χορός των κινητοποιήσεων είναι μπροστά μας. Οι διαδηλώσεις στη ΔΕΘ και ειδικά η παρέμβασή μας στην Καμάρα είχαν ελπιδοφόρα στοιχεία. Η αδυναμία δημιουργίας ρήξεων και ανατροπών στην πολιτική του αστικού μνημονιακού μπλοκ από το κίνημα της προηγούμενης διετίας, το ανολοκλήρωτο βήμα της 6ης Μάη και η αστική ρεβάνς της 17ης του Ιούνη, έχουν δημιουργήσει κλίμα σκεπτικισμού και βαθύτερους προβληματισμούς στο δυναμικό της αριστεράς και του μαζικού κινήματος. Ταυτόχρονα εμφανίζονται και τάσεις απογοήτευσης, καθώς και αίσθηση αδυναμίας σε τμήματα των εργαζομένων απέναντι στην ολοένα και οξυμένη επίθεση. Από την άλλη, δημιουργείται έδαφος για να ανθίσουν οι απαιτήσεις για μια αποφασιστική τομή στο κίνημα και την Αριστερά, σε αντικαπιταλιστική, αντιΕΕ και ανατρεπτική κατεύθυνση. Οι διεργασίες που συμβαίνουν στην συνείδηση ευρύτερων τμημάτων εργαζομένων και της νεολαίας είναι κρίσιμες και αντιφατικές και πρέπει να αποφύγουμε μονομερείς και επιφανειακές εκτιμήσεις.
Το επόμενο διάστημα θα έχουμε παράλληλα φαινόμενα απογοήτευσης και κινηματικών εκρήξεων, περιορισμού στην αλληλεγγύη «μοιράσματος της φτώχιας», κινήσεις απόγνωσης, ατομική υποταγή και αναμονή ενός νέου κοινοβουλευτικού – εκλογικού γύρου μήπως βγει μια «αριστερή» κυβέρνηση, αλλά και εξεγερτικές τάσεις ή φαινόμενα, ανάδυση της απαίτησης για συνολικές απαντήσεις και νικηφόρα πάλη.
Η αναζήτηση και τα βήματα - άλματα για ένα νέο ταξικό εργατικό κίνημα και για μια άλλη αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά, για την ανταπόκριση στις επαναστατικού χαρακτήρα προκλήσεις της εποχής μας, μπορούν να αναπτυχθούν, αλλά αυτό θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και από την δράση των δυνάμεων που θέλουν να αναδειχθούν σε πρωτοπορία της «κολασμένης» εποχής μας.
8. Η στάση της Αριστεράς
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συνολική του παρουσία, την παρέμβαση Τσίπρα στην ΔΕΘ, τη συνάντηση με Πέρες, την πρωτοφανή δήλωση Τσίπρα για αναγκαιότητα ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ στην Ευρώπη, τις δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του (όρκοι πίστης στο ευρώ, την ΕΕ και τη «νομιμότητα») αλλά και με την στάση του στο συνδικαλιστικό κίνημα (υπογραφή ΣΣΕ με μεγάλες μειώσεις μισθών σε συμμαχία με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία), έχει κάνει καθαρό ότι θα εμφανιστεί ως «υπεύθυνη αντιπολίτευση» εντός του πλαισίου του συστήματος και της ΕΕ, με «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου και λογική του «ώριμου φρούτου» για την διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Η πολιτική του γραμμή γίνεται όλο και πιο καθαρά διαχειριστική και σοσιαλδημοκρατικοποιείται. Η βασική αυτή κατεύθυνση θα υποστηρίζεται από παρεμβάσεις στο κίνημα (έτσι ώστε να καλύπτει και τις δυνάμεις με αγωνιστικό – κινηματικό πρόσημο που συσπειρώνει), που όμως δεν θα ξεπερνούν το όριο της «υπευθυνότητας». Επιπλέον, η μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα ενισχύει τις πιο συμβιβαστικές τάσεις και την «πασοκοποίηση» (βλέπε και τη στάση του στις 3 Σεπτέμβρη). Συνολικά, η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει μια λογική ανάσχεσης και πολιτικού ευνουχισμού του κινήματος και του ριζοσπαστισμού που αναπτύχθηκε την τριετία, την εμπέδωση των αστικών αντιλήψεων για την ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί αφενός να κατοχυρώσει τα εκλογικά του κέρδη από ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφετέρου όμως και κυρίως δέσμιος του άκρατου κυβερνητισμού του θα πραγματοποιεί συνεχώς ισχυρά ανοίγματα στον κεντροαριστερό και κεντροδεξιό χώρο, με έντονα διαχειριστικές φιλο-ΕΕ θέσεις, για να δώσει την αίσθηση ότι μπορεί να σχηματίσει ο ίδιος κυβέρνηση. Γι αυτό εξάγγειλε το διαχειριστικό οικονομικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, γι’ αυτό έχει τόση αγωνία να συνομιλήσει με το αστικό στρατόπεδο (Στουρνάρας. Ράιχενμπαχ). Συνεχίζει την πίεση στον κόσμο της Αριστεράς, υποβαθμίζοντας πλέον την γραμμή της «ενότητας της Αριστεράς για την ανατροπή των μνημονίων» και εντάσσοντάς την πλέον ανοικτά και αλαζονικά στην ανάγκη ενσωμάτωσής της στην «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» με διαχειριστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Στο βαθμό που δεν υπάρχει άλλη διέξοδος «προς τα αριστερά», που να φαίνεται ρεαλιστική, η πολιτική αυτή μπορεί να συγκινεί και η διαρκώς αυξανόμενη διαχειριστική φιλοκαπιταλιστική λογική της να «χωνεύεται» από ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ενώ θα πιέζει προς τα δεξιά δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, ως αποτέλεσμα και των στρατηγικών τους ελλειμμάτων.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την πλήρη ενσωμάτωση δεν θα είναι χωρίς αντιφάσεις και αντιδράσεις και γι’ αυτό είναι απαραίτητη τόσο η πολιτικο-ιδεολογική κριτική, όσο και η διαρκής πρόσκληση και προσπάθεια κοινής δράσης στις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο μαζικό κίνημα σε σύγκρουση με κάθε προσπάθεια «ρεαλιστικής προσαρμογής» των στόχων του (κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων και όλων των νόμων που τα συνοδεύουν, αντι-ευρώ, αντι-ΕΕ προσανατολισμός κλπ, ανατροπή της κυβέρνησης κλπ). Ταυτόχρονα, πρέπει να ανέβει η κριτική και η συναγωνιστική απαίτηση από τις δυνάμεις που συμμετέχουν στο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά διακηρύσσουν αντι-ευρώ και αντι-ΕΕ θέσεις, καθώς και σοσιαλιστικό – κομμουνιστικό προσανατολισμό- για να διαχωρίσουν έμπρακτα τη θέση τους, διότι ήδη αναλαμβάνουν μεγάλες ευθύνες στην προβολή της διαχειριστικής πολιτικής.
Η ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται σαφώς σε αμηχανία, ενώ η επιρροή και η δυναμική του κόμματος παρουσιάζει τάσεις γενικότερης υποχώρησης μετά την εκλογική συρρίκνωση. Τα συμπεράσματα της ηγεσίας του ΚΚΕ από το εκλογικό αποτέλεσμα κινούνται από την μια σε μια αγχωτική προσαρμογή στη διεκδίκηση άμεσων στόχων ανακούφισης (κυρίως μέσω του ΠΑΜΕ) και από την άλλη στην αναγωγή των πάντων στην (μη επαναστατική) λαϊκή εξουσία και στις κατακτήσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού, στον οποίο με γεροντική εμμονή επιμένει. Και οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος καταλήγουν σε άρνηση των πολιτικών στόχων ανατροπής για το κίνημα και την Αριστερά τώρα, στην άρνηση του μετώπου ρήξης κι ανατροπής. Σε ανακοίνωση του Π.Γ. αναπαρήγαγε τις θεωρίες των κυρίαρχων δυνάμεων για καταστροφική έξοδο από το ευρώ (την οποία παρουσίασε ως επιδίωξη τμημάτων του κεφαλαίου). Επίσης, οξύνει το ιδεολογικό - πολιτικό μέτωπο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ (βλ. ΚΟΜΕΠ), θέλοντας να ανακόψει την ενωτική διάθεση μελών και οπαδών του.
Το ΚΚΕ πάντως έχει αγωνιστικό προσανατολισμό (με τους όρους του ΠΑΜΕ βεβαίως), εμφανίζει μια πιο ανυποχώρητη στάση με ταξικές αναφορές, ενώ το τελευταίο διάστημα καταγράφονται ορισμένα βήματα συμπόρευσης των δυνάμεων του ΠΑΜΕ με τις άλλες αγωνιστικές δυνάμεις, τάση που πρέπει να αξιοποιηθεί. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να επιμείνουν στην ανάγκη συμβολής του ΚΚΕ στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, ειδικά στην αντιΕΕ πάλη, με κοινή δράση, με αυτοτέλεια και συνείδηση των διαφορών. Ταυτόχρονα, πρέπει να ενταθεί η ιδεολογική – πολιτική συζήτηση με τον κόσμο κομμουνιστικής αναφοράς, προερχόμενους ή ανήκοντες στο ΚΚΕ, για το μεγάλο στόχο της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
9. Στη σημερινή καμπή της πάλης και την ώρα που ένα σημαντικό τμήμα των εργαζομένων και της Αριστεράς αναζητά όχι απλά αγώνες ή «μία από τα ίδια», είναι κρίσιμο το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να εκφράσουν με συνέπεια και λαϊκά κατανοητό τρόπο μια λογική αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής τομής στο κίνημα, την Αριστερά (και την αντικαπιταλιστική) μέσα στην αγωνιστική συνέχεια, σε κόντρα με την λογική της διαχείρισης.
Επιδιώκουμε στις συνθήκες του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της κρίσης του συστήματος να αναδείξουμε πιο βαθιά τον ΙΣΤΟΡΙΚΟ χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και τον αναγκαίο στρατηγικό χαρακτήρα της εργατικής αντικαπιταλιστικής απάντησης με πυρήνα την βαθύτερη και πιο συγκεκριμένη σύνδεση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης με τον επαναστατικό, εξωκοινοβουλευτικό δρόμο προσέγγισης και κατάκτησης της εξουσίας, με τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική δυνατότητα.
Επιχειρούμε να φέρουμε στο κέντρο της λογικής μας την εκτίμηση του Πανελλαδικού Σώματος του ΝΑΡ, ότι «το ξεπέρασμα της κρίσης θα γίνει είτε με μία υπεραντιδραστική αναδιάρθρωση του καπιταλισμού είτε με μια εργατική-αντικαπιταλιστική επανάσταση, που ανασυγκροτεί τις παραγωγικές σχέσεις σε μη εκμεταλλευτική βάση, χωρίς ατομική ιδιοκτησία και αστικό κράτος, εγκαινιάζοντας μια κοινωνία με εργατική εξουσία, κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής και αναμορφωμένες – απελευθερωμένες - αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις στη βάση των προτεραιοτήτων που θέτουν οι κοινωνικές-λαϊκές ανάγκες, μια κοινωνία που θα κινείται προς την κομμουνισμό».
Βασικά στοιχεία μιας τέτοιας λογικής:
-
η ανάδειξη του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού περιεχομένου του κινήματος και της Αριστεράς σήμερα. Δεν στέκει καμία απάντηση που δεν έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, που δεν μιλάει για ένα άλλο δρόμο σε ρήξη κι έξω από τον καπιταλισμό. Γι’ αυτό κι επιμένουμε στην ανάγκη του αντικαπιταλιστικού μετώπου - πόλου, με πρώτο βήμα τη σημερινή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέσα σε αυτό πρέπει να δυναμώσει η παρέμβαση του ρεύματος της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, που φέρνει στο σήμερα την προοπτική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Αξιοποιούμε όλους τους δρόμους μετωπικής πάλης και κοινής δράσης και με άλλες δυνάμεις από τη σκοπιά της προώθησης του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου.
-
Εκεί που κρίνεται σήμερα κάθε αριστερή δύναμη και η αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι η πάλη για την κατάργηση της ολοκληρωτικής επίθεσης των αστικών κυβερνήσεων – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Γι’ αυτό επιμένουμε στην αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης με το πρόγραμμα πάλης που έχουμε διαμορφώσει και ταυτόχρονα στην ανάγκη να συνδεθεί πιο συγκεκριμένα η τακτική μας με τη στρατηγική.
-
Ο εργατικός ταξικός χαρακτήρας της παρέμβασής μας και απ’ αυτή την άποψη η πάλη για τη σωτηρία, επιβίωση και απελευθέρωση του εργαζόμενου λαού, των ανέργων, των νέων, των φτωχομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού που καταστρέφονται, των μεταναστών.
-
Η ανάδειξη του κρίκου της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ. Όποια πλευρά της αντιλαϊκής επίθεσης και αν σηκώσεις από κάτω βρίσκεται η ΕΕ, τόσο μετά το ξέσπασμα της κρίσης, όσο και πριν. Γι’ αυτό θεωρούμε την ξεκάθαρη πάλη κατά της ΕΕ Λυδία Λίθο για την αριστερή πολιτική σήμερα.
-
Ο αγώνας για τα κοινωνικά – οικονομικά δικαιώματα ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό των μνημονίων δεν μπορεί να νικήσει εάν δεν συνδεθεί με την πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα, τις ελευθερίες της εποχής μας και το αναφαίρετο δικαίωμα στην λαϊκή κυριαρχία ενάντια στη σύγχρονη χούντα κεφαλαίου – ΕΕ και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, όπου επωάζεται το αυγό του φιδιού (βλ. Χρυσή Αυγή)
-
Η αντίληψη ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης θα επιβληθεί με τον πανεργατικό – παλλαϊκό ξεσηκωμό, με την εργατική – λαϊκή εξέγερση, στηριγμένη στα δημοκρατικά όργανα του μαζικού κινήματος, όργανα αγώνα και επιβολής της λαϊκής θέλησης που πρέπει να συγκροτηθούν. Απαιτείται άμεσος αγώνας ενάντια στα μέτρα, με συνείδηση όμως ότι θα έχουμε αγώνα διαρκείας. Στην μάχη αυτή θα βοηθήσει το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, στο οποίο καλούμε να συμβάλλουν όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς.
-
Για όλα αυτά απαιτείται ένα νέο ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, μια νέα ανατρεπτική πνοή σε όλο το κίνημα και μια άλλη αντικαπιταλιστική, επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά.
-
Κρίκος σήμερα για την προώθηση αυτής της γραμμής και για την αντεπίθεση του κινήματος, είναι η συσπείρωση και ο πολιτικός – προγραμματικός εξοπλισμός της ευρύτερης πρωτοπορίας, που αναδείχθηκε την προηγούμενη διετία. Δεν μιλάμε για ένα κλείσιμο στους «λίγους κι εκλεκτούς», αλλά για ένα άνοιγμα στο πολύ ευρύ δυναμικό που πάλεψε πρωτοπόρα, μπήκε σε σχήματα και πρωτοβουλίες, έχει αυτί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αμφισβήτησε ή και αποχώρησε από το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και από την αστική πολιτική. Πρέπει να μάθουμε να συγκροτούμε αυτό το δυναμικό, σε όλα τα διαφορετικά επίπεδα, να φτιάχνουμε ισχυρές βάσεις στήριξης της εργατικής και αντικαπιταλιστικής πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα δίνουμε την μάχη για τη συνολική ανάπτυξη του κινήματος, είμαστε μέσα κι αναπνέουμε με τα εκατομμύρια του αγωνιζόμενου λαού. Σημεία – σταθμοί σε αυτή την πορεία αποτελούν η 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το 3ο Συνέδριο του ΝΑΡ.
10. Ορισμένα ιδιαίτερα πολιτικά σημεία που πρέπει να προσέξουμε:
α) Το πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης απαντάει στις ανάγκες των εργαζόμενων και της κοινωνικής πλειονότητας. Χρειάζεται όμως αφενός να δεθεί πιο άμεσα και πειστικά με τις λαϊκές ανάγκες και προβλήματα και αφετέρου να ολοκληρωθεί - αναβαθμιστεί η σύνδεσή του με την προοπτική της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας. Mε τη νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.
Άρα δεν εγκαταλείπουμε, ούτε υποβαθμίζουμε σε ένα άθροισμα κάποιων σημείων το πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής για χάρη των «συμμαχιών», αλλά ούτε προκρίνουμε μια αφηρημένη φυγή στην επανάσταση.
β) Η πάλη κατά της ΕΕ αποτελεί κρίσιμο ζητούμενο του ίδιου του κινήματος. Είναι εκτός πραγματικότητας οι απόψεις που θεωρούν ότι το πρόβλημα της ΕΕ δεν είναι στην ημερήσια διάταξη. Επιδιώκουμε το ζήτημα της αντί-ΕΕ πάλης να σφραγίζει κάθε διεκδίκηση.
Αντιμετωπίζουμε το θέμα του ευρώ σε άρρηκτη σύνδεση με την ΕΕ και την αντιδραστική ολοκλήρωση του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Το ευρώ δεν είναι «καταφύγιο προστασίας» από την κρίση, ούτε ένα «ουδέτερο εργαλείο», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ευρώ και η ΟΝΕ είναι το εργαλείο επιβολής στους λαούς της «δημοσιονομικής ορθοδοξίας», της υπεραντιδραστικής και βαθειά αντεπαναστατικής πολιτικής του κεφαλαίου.
Η κρίση της ευρωζώνης δένεται άρρηκτα με την κρίση του καπιταλισμού. Παλεύουμε για την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ, όχι για να επιστρέψουμε στο «εθνικό νόμισμα», και να ανασυγκροτηθεί «φιλολαϊκά» η καπιταλιστική οικονομία, αλλά σαν κρίκο σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, για να επιβληθούν ρωγμές και κατακτήσεις σε βάρος του κεφαλαίου, για να ανακτηθούν τα εργαλεία της οικονομικής πολιτικής από την εργατική εξουσία και να μην είναι στα χέρια του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου.
Μπορούμε και πρέπει να συμμαχήσουμε με όλες τις αριστερές αντι ΕΕ δυνάμεις καθώς και με απόψεις που στρέφονται κατά του ευρώ, αλλά όχι από συνολική αντικαπιταλιστική σκοπιά (είτε από αριστερή σκοπιά, είτε από ένα ριζοσπαστικό, εθνικό κεϊνσιανισμό), πάντοτε με αυτοτέλεια των απόψεών μας.
Στο πλαίσιο της συνολικής ανάγκης για την ανάπτυξη της αντιΕΕ πάλης ενισχύουμε αποφασιστικά τη δράση και στηρίζουμε τις παρεμβάσεις της “Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της ΕΕ”.
11. Το πρόβλημα της κυβέρνησης, του κράτους και της εξουσίας. Τα μέσα και οι δρόμοι της πάλης για την προσέγγιση της εξουσίας:
Η κρίση του πολιτικού συστήματος, η τάση ραγδαίας αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών, και η επιτακτικότητα με την οποία μπαίνει για πολύ μεγάλα στρώματα του λαού το πρόβλημα της επιβίωσης, θα οξύνουν την αναζήτηση της συνολικής πολιτικής λύσης. Αν δεν υπάρξει διαφορετική απάντηση θα επανέρχονται διαρκώς οι απόψεις του «φρένου» και του «μικρότερου κακού» με εκφραστή μια όλο και πιο δεξιά «αριστερή» ή «προοδευτική» κυβέρνηση.
- Το πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης θέλουμε και πρέπει να οδηγήσει στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, στην καταστροφή του αστικού κράτους, την ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Δηλαδή να αναδειχτεί ότι στα πλαίσια του σημερινού κράτους και της ΕΕ, με άθικτη την εξουσία του κεφαλαίου, ούτε «αριστερή», ούτε άλλη «φιλολαϊκή» κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει.
- Η πάλη για την εργατική εξουσία δεν είναι προϊόν μιας εκλογικής-κοινοβουλευτικής διαδικασίας (εξουσία με βάση το κοινοβούλιο, μέσα στο καθεστώς του κεφαλαίου και της ΕΕ), αλλά πολιτικός ταξικός αγώνας, που στοχεύει στη συγκρότηση οργάνων εργατικής πολιτικής και στην πορεία αντι-εξουσίας (δυαδικής εξουσίας) σε όλα τα επίπεδα και στο τσάκισμα του αστικού κράτους.
- Άρα το κρίσιμο σημείο σήμερα είναι να αναπτυχθεί προγραμματικά – θεωρητικά και πολιτικά πρακτικά η αντίληψη για τον επαναστατικό δρόμο, για το άλλο σχέδιο για την εργατική εξουσία – δημοκρατία, για τα όργανα της εργατικής πολιτικής που είναι αναγκαία και για τη σχέση που έχουν με την πάλη που διεξάγεται σήμερα. Πως δηλαδή συγκροτούμε όργανα ανεξάρτητου αγώνα και επιβολής της λαϊκής θέλησης σήμερα, πως συνενώνονται σε μια «Βουλή των κάτω», πως διαμορφώνουν τη δική τους Χάρτα των δικαιωμάτων της εποχής μας ενάντια στη σύγχρονη απολυταρχία κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Η προγραμματική αυτή ανάπτυξη της λογικής μας δεν πρέπει να είναι μια βερμπαλιστική «στροφή στην επαναστατική ρητορική». Αλλά μια συντεταγμένη προσπάθεια πολιτικής-στρατηγικής αναβάθμισης της παρέμβασής μας, ανάδειξης στόχων πάλης ενάντια στους μηχανισμούς του κράτους και της εξουσίας και οικοδόμησης άλλων εμβρυακών οργάνων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ
ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΗΞΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
12. Χρειαζόμαστε ανάπτυξη της λογικής του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής ώστε να αποτελέσει το ευρύτερο εκείνο κοινωνικοπολιτικό ρεύμα που θα αντιστέκεται με συνέπεια και αποφασιστικότητα στην λαίλαπα των μνημονίων και της ΕΕ και θα παλεύει για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ, με επιδίωξη δική μας να ανοίξει ο δρόμος της συνολικής επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Θεωρούμε κατάκτηση την λογική του αγωνιστικού μετώπου.
….
13. Για το περιεχόμενο και την κοινωνική βάση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής.
α) Βασικό στοιχείο του περιεχομένου της γραμμής μας είναι η πάλη για το μεροκάματο, ο αγώνας ενάντια στις απολύσεις, την ακρίβεια, τη φοροληστεία κλπ, να βαθύνουν οι στόχοι του κινήματος, να ξεπεράσει την αντιμνημονιακή καταγγελία, να μπολιαστεί με αντί-ΕΕ, αντικαπιταλιστικά στοιχεία, χωρίς να υποβαθμίζουμε τα στοιχεία ρήξης με τα μνημόνια, την τρόικα, το χρέος που πρέπει να μπαίνουν στην πρώτη γραμμή των αγώνων (μονομερής καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, διαγραφή του χρέους κλπ)
β) Μέσα στο πλαίσιο των αιτημάτων μας πρέπει να ιεραρχήσουμε το πρόβλημα της ανεργίας. Παντού σε κάθε χώρο χρειάζεται πλάι στα «γενικά αιτήματα» (μείωση των ωρών δουλειάς και των χρόνων σύνταξης, δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις στο δημόσιο) να μπαίνουν εκείνα τα αιτήματα και οι στόχοι που προστατεύουν τις θέσεις δουλειάς, με αντικαπιταλιστική και αντί-ΕΕ κατεύθυνση. Πρέπει επειγόντως να παρθούν πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση.
γ) Επίσης, πρέπει να ενταχθούν άμεσα και να αναβαθμισθούν οι στόχοι για την πραγματική δημοκρατία και τις ελευθερίες της εποχής μας. Για ένα μεγάλο «Ναι» στο δικαίωμα του λαού μας ν’ αποφασίζει ο ίδιος για τις τύχες του. Απαλλαγή τη φυλακή του ευρώ από τη θηλιά ΕΕ και ΔΝΤ και τις πρωτοφανείς επεμβάσεις τους στο εσωτερικό της χώρας. Αποτίναξη της Ευρω-κηδεμονίας και της δικτατορίας τραπεζιτών, αγορών, γιγάντιων πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων και των κομμάτων τους. Μαζική πολιτική δράση και αυτοάμυνα κατά της κρατικής – κυβερνητικής, εργοδοτικής και φασιστικής τρομοκρατίας.
δ) Δεν μας αρκούν πλέον κατά κανένα τρόπο οι «αμυντικοί αγώνες». Το οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο είναι τόσο δρακόντειο που το «όχι άλλο πίσω» είναι πολύ αδύνατο και αναποτελεσματικό. Παλεύουμε για να ξηλωθεί όλο το μνημονιακό πλαίσιο, να απεγκλωβιστούν τα εργατικά δικαιώματα από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ. Να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Να μειωθούν οι ώρες δουλειάς κλπ.
Για την κοινωνική βάση:
α) Θεμέλιο του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής είναι η ενότητα της εργατικής τάξης. Η σημασία της αναδείχτηκε καθοριστικά στον αγώνα της ελληνικής χαλυβουργίας. Παρά το γεγονός ότι η συνολική κατάσταση της εργατικής τάξης χειροτερεύει αποφασιστικά και όροι ζωής και δουλειάς ενοποιούνται προς τα κάτω (γεγονός που εντείνει τον εμφύλιο στο εσωτερικό της), η αστική τάξη επιδιώκει με όλα τα μέσα να αναπαράγει τους διαχωρισμούς ελλήνων και ξένων εργατών, εργαζόμενων-άνεργων, δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, παλιάς-νέας βάρδιας.
β) Ο δρόμος για την ενότητα της εργατικής τάξης βρίσκεται στην ανάδειξη της κοινής βάσης των προβλημάτων, στον κοινό πολιτικό αγώνα πάλη για το πρόγραμμα του «αγωνιστικού μετώπου», στην οργανική ένταξη των διεκδικήσεων του κάθε χώρου στην προοπτική του συνολικού αντικαπιταλιστικού δρόμου που προτείνουμε στην κοινωνία.
γ) Ειδικό τεράστιας σημασίας ζήτημα αποτελεί η απεύθυνσή μας στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα της κοινωνίας και ειδικά της νεολαίας. Η οικοδόμηση σε αυτά τα κομμάτια, που βρίσκονται εκτός του σημερινού κινήματος, έχει μεγάλες δυσκολίες. Επιδιώκουμε να αναπτύξουμε μορφές αλληλεγγύης, αλλά κάτω από την λογική της διεκδίκησης και του αγώνα.
…
δ) Μέσα από αυτόν τον δρόμο (πάλη για την ενότητα της εργατικής τάξης, συνολικός πολιτικός αγώνας) πρέπει να οργανώνεται η απεύθυνση για συμμαχία / ηγεμονία της εργατικής τάξης στα μη προλεταριακά στρώματα. Τα στρώματα αυτά είτε θα στραφούν ενάντια στις πολυεθνικές, το κεφάλαιο και την ΕΕ για να υπερασπίσουν την θέση τους είτε ενάντια στο εργατικό κίνημα, τους μετανάστες κλπ αποτελώντας την μαζική βάση της αντιδραστικής πολιτικής και του φασισμού.
14. Για την κοινή δράση της Αριστεράς στην οικοδόμηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής.
Επιμένουμε στην κοινή δράση της αριστεράς για την οικοδόμηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης-ανατροπής. Η κοινή αυτή δράση έχει αποφασιστικά την έμφασή της στο κίνημα και τους αγώνες. Στην κοινή δράση κυρίως «από κάτω» και απ’ αυτή την άποψη μπορούν να συμβάλλουν και πρωτοβουλίες «από τα πάνω», με κριτήριο την πραγματική κίνηση του κόσμου, όχι την αναπαραγωγή γραφειοκρατικών μορφών ή συμφωνιών παραγόντων.
Η κοινή δράση πρέπει να συνοδεύεται από μία σαφέστερη και πιο ολοκληρωμένη διαπάλη για το περιεχόμενο, την κατεύθυνση και τις μορφές δράσης του κινήματος, ειδικά μετά την δεξιόστροφη πορεία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και την καπελωτική του στάση απέναντι σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Η πρόσκληση σε κοινή δράση πρέπει να αναφέρεται με σαφήνεια στο αναγκαίο περιεχόμενο πάλης, στη ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις λογικές της ανάθεσης – εκπροσώπησης – εκλογικής αναμονής, για την οικοδόμηση μορφών συλλογικής συσπείρωσης και πάλης που έμπρακτα θα τείνουν προς την κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. …
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάρει ξανά πρωτοβουλίες για την προώθηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ
Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
15. Το εργατικό και το συνδικαλιστικό κίνημα είναι το θεμέλιο του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Σήμερα απαιτείται μια μεγάλη πολιτική στροφή, επανα-ιεράρχηση προσανατολισμών δράσης, αλλά και οργανωτική αναδιάταξη του συνόλου των δυνάμεων του ΝΑΡ και της νΚΑ, με ειδικό στόχο την επίδραση στον εργατικό λαϊκό κόσμο, στους φτωχούς, στους ανέργους.
Να προχωρήσει πιο αποτελεσματικά και συγκεκριμένα η συζήτηση και τα βήματα για μια ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, που αποτελεί προϋπόθεση για την ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης και τη δημιουργία ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής. Αποφασιστικός κρίκος στην γραμμή αυτή είναι η (επανα)συγκρότηση, ο εμπλουτισμός με νέες δυνάμεις, η βαθύτερη πολιτική συνείδηση σε εργατική επαναστατική κατεύθυνση μιας αντικαπιταλιστικής κοινωνικο-πολιτικής πρωτοπορίας, που θα συγκροτείται σε επίπεδο χώρων εργασίας και κλάδων σε ταξικά εργατικά σχήματα και -σε μια άλλη ποιότητα, ένα άλλο επίπεδο- σε μια πανελλαδική αντικαπιταλιστική κίνηση του νέου εργατικού κινήματος.
Όλη η εμπειρία της διετίας, αλλά και οι διεθνείς εξελίξεις, δείχνουν, ότι χωρίς ριζική τομή και ανασυγκρότηση στο εργατικό κίνημα, θα γίνονται μεν αγώνες, αλλά αυτοί δεν θα μπορούν να ανατρέπουν σοβαρές πλευρές της επίθεσης, οδηγώντας τελικά σε απογοητεύσεις, υποχώρηση και παραπέρα δυσμενείς συσχετισμούς.
16. Στο επίπεδο του κινήματος και των αγώνων
Οι σταθμοί του επόμενου διαστήματος είναι η προετοιμασία νέου γύρου πανεργατικών απεργιών, με τον χαρακτήρα σχεδιασμένου πολιτικού αγώνα ενάντια στην νέα επίθεση και την κυβέρνηση και όχι των αποσπασματικών πυροτεχνημάτων που προκηρύσσουν ή θα προκηρύξουν ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ ή διάφορες ομοσπονδίες. Αξιοποιούμε και τις απεργίες αυτές για να προωθήσουμε τη συνολική μας λογική. Ο συνδυασμός των απεργιών με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για κλαδικούς αγώνες για τα μέτωπα των ιδιωτικοποιήσεων, των συλλογικών συμβάσεων και των άλλων ζητημάτων, ιδιαίτερα της ανεργίας, που μπαίνουν με οξύτητα στο προσκήνιο στη βάση των νέων κυβερνητικών μέτρων. Το σχέδιο δράσης του κινήματος χρειάζεται να ξεδιπλώνει πολύπλευρες μορφές αντίστασης και πάλης, αξιοποιώντας όλο τον πλούτο και τις εμπειρίες του προηγούμενου δίχρονου και εμπλουτίζοντας τις μορφές και κυρίως το αγωνιστικό πλαίσιό του.
Βασικό ζητούμενο, είναι, η δημιουργία, μέσα στους αγώνες ενός άλλου κέντρου αγώνα, που θα μπορεί να έχει μια σχετική πρωτοβουλία κινήσεων απέναντι στον υποταγμένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και τους κομματικούς σχεδιασμούς του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο έτσι μπορούν «να πάνε αλλιώς» οι αγώνες, να έχουμε πιο αποφασιστικό, πιο τολμηρό και ελπιδοφόρο κίνημα, τόσο από άποψη αναγκαίου περιεχομένου, όσο και από άποψη μορφών πάλης και σύγκρουσης με την καπιταλιστική επίθεση.
Σχετικά με τους Συντονισμούς Πρωτοβάθμιων Σωματείων (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, άλλων πόλεων), υπάρχει η γενική εκτίμηση και συμφωνία ότι χρειάζεται, αξιοποιώντας και ενισχύοντας τη θετική συμβολή τους στους αγώνες της διετίας, να πρωτοστατήσουμε σε μια ουσιαστική συζήτηση και πρωτοβουλίες για την αναβάθμιση του πολιτικού περιεχομένου αλλά και της λειτουργίας τους ώστε να αντιστοιχούν στη νέα κατάσταση και τα δύσκολα καθήκοντα του επόμενου διαστήματος. Στην πραγματικότητα πρέπει να μιλάμε για μια διαδικασία επανίδρυσής τους, με την ουσιαστική συμμετοχή των πρωτοβάθμιων σωματείων, τη διενέργεια συνελεύσεων και άλλων διαδικασιών βάσης, την μαζικοποίησή τους με νέα αγωνιστικά σωματεία.
…
17. Αναγκαία βήματα για ένα ταξικό και ανατρεπτικό ρεύμα στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα
Η προσπάθεια συγκρότησης αντικαπιταλιστικού ρεύματος και πτέρυγας στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, η προώθηση της λογικής και του περιεχομένου ενός ταξικά ανασυγκροτημένου νέου εργατικού κινήματος αποτελούν κρίσιμους κόμβους για όλη τη γραμμή του ΝΑΡ και την προσπάθεια της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς.
Ως ΝΑΡ, αλλά και αντικαπιταλιστική αριστερά, απευθύνουμε αποφασιστικά κάλεσμα στις δυνάμεις που εργάζονται για την άνοδο των πολιτικών αγώνων της εργατικής τάξης, στην γραμμή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος που απαιτούν οι συνθήκες, για την παρέμβαση και διεύρυνση μιας κοινωνικο-πολιτικής πρωτοπορίας στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Που αντιλαμβάνονται τον ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και αγωνιούν για ένα εργατικό κίνημα βάσης, με κέντρο τους ίδιους τους εργαζόμενους, την αυτοοργάνωση και την δημοκρατία τους. Που υπερβαίνουν την διαχειριστική- και στα όρια του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού- τακτική της «Αυτόνομης Παρέμβασης»/ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιδιώκει να ηγεμονεύσει και να αφομοιώσει τις ριζοσπαστικές τάσεις του εργατικού κινήματος. Αλλά και την συνεχιζόμενη αδιέξοδη τακτική του ΠΑΜΕ, όπως και τις τάσεις του για στροφή στον οικονομισμό, τα «άμεσα» και το κλείσιμο στους χώρους χωρίς συνολικό πολιτικό ανατρεπτικό αγώνα των εργαζόμενων.
Σε αυτή την κατεύθυνση, τα επόμενα βήματα μπορεί να είναι:
-
Σχήματα/συσπειρώσεις/παρεμβάσεις σε κλάδους-χώρους δουλειάς:
Εκτός από τη ριζική αναζωογόνηση όσων υπάρχουν, πρέπει να συζητήσουμε συγκεκριμένα σε ποιους κλάδους και χώρους μπορούν να δημιουργηθούν νέα σχήματα με περιεχόμενο αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Πρέπει να συμβάλλουμε σε μια συνάντηση-συνέλευση των σχημάτων για συντονισμό τους. Προσπαθούμε να δυναμώσουν τα υπάρχοντα και να συγκροτηθούν και νέα μαζικά σχήματα της ταξικής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας. Διαφωνούμε κατηγορηματικά και απορρίπτουμε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων δυνάμεων για τη δημιουργία ενιαίας συνδικαλιστικής παράταξης- ενιαίων συνδικαλιστικών σχημάτων της Αριστεράς, πράγμα που τελικά θα οδηγήσει σε ποδηγέτηση της ανατρεπτικής Αριστεράς στη ρεφορμιστική και διαχειριστική λογική.
-
Βήματα για συγκρότηση ενός ταξικού ρεύματος μέσα στο εργατικό κίνημα με ορίζοντα την μετωπική συσπείρωση δυνάμεων στη λογική του NΕΚ
Σήμερα ωριμάζει –και σαν ανάγκη και σαν δυνατότητα- μια τομή στο εργατικό κίνημα. Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται να γίνουν συγκεκριμένα βήματα και να παρθούν πρωτοβουλίες από τη μεριά μας, που θα δημιουργούν προϋποθέσεις συγκρότησης ενός πρωτοπόρου δυναμικού των αγώνων και της αριστεράς σε ένα ταξικό ρεύμα που θα παρεμβαίνει στο συνδικαλιστικό και ευρύτερα εργατικό κίνημα από τη σκοπιά του περιεχομένου, των κριτηρίων και της λογικής ενός ανασυγκροτημένου νέου εργατικού κινήματος ανατροπής και πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης.
….
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε
ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
19. Μετά την εκλογική μάχη, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ευρύτερο αντικαπιταλιστικό δυναμικό εμφανίστηκαν φαινόμενα αμηχανίας, απογοήτευσης, ταλάντευσης γύρω από την αναγκαιότητα και την δυνατότητα ύπαρξης και αυτοτελούς συγκρότησης του αντικαπιταλιστικού-επαναστατικού προγράμματος και πόλου. Όμως το γεγονός ότι παρά την δύσκολη κατάσταση δεν σημειώθηκε κάποιο βαθύ ρήγμα στις γραμμές της, η σχετικά συλλογική εξέταση και εκτίμηση των θετικών αλλά και των αρνητικών στοιχείων στην δράση της, τα όλο και πιο ασφυκτικά όρια στην παρέμβαση της ρεφορμιστικής αριστεράς, η σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, οι πιεστικές αναζητήσεις του πρωτοπόρου κόσμου του αγώνα και η νέα όξυνση της πολιτικής διαπάλης, δημιουργεί δυνατότητες ώστε -κάτω από προϋποθέσεις- να ξεπεραστούν οι αντιφάσεις και οι συνέπειες του αρνητικού εκλογικού αποτελέσματος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μπει σε μια νέα περίοδο δυναμικής ανάπτυξης και ουσιαστικής συμβολής στην προσπάθεια αλλαγής του χάρτη στην Αριστερά και οικοδόμησης ενός μαζικού πόλου της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής Αριστεράς.
20. Απαραίτητο γι’ αυτό είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βαθύνει το αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα. Βασική επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα είναι η συμβολή της στην ευρύτερη πολιτική συσπείρωση των δυνάμεων που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντι-ΕΕ και αντιδιαχειριστική κατεύθυνση, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παλεύουν για μια άλλη αριστερά. Εκτιμάμε ότι οι δυνάμεις αυτές θα ενισχύονται το επόμενο διάστημα. Πρόκειται για μαχητικές πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τους χιλιάδες αγωνιστές που το ΚΚΕ απομονώνει και εξωθεί στην παραίτηση και την ιδιώτευση, τις δυνάμεις του ΜΑΑ, κόσμο που διαφοροποιείται από την διαχειριστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς με μετωπική λογική. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάρει συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση.
Παράλληλα χρειάζεται ανάπτυξη πολύπλευρων, συναγωνιστικών και πολιτικών δεσμών κοινής δράσης και χώρων επικοινωνίας με όλο αυτό το δυναμικό. Το μέτωπο της δράσης κατά του ευρώ και της ΕΕ, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και τα ζητήματα της δημοκρατίας και του αντιφασιστικού αγώνα μπορούν να είναι τα μέτωπα που θα δοκιμάζεται και θα ωριμάζει η πολιτική συσπείρωση αυτών των δυνάμεων.
Κρίσιμο ζήτημα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί η θέση της μέσα στο τοπίο της Αριστεράς, η οριοθέτηση και οι σχέσεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να έχει σαφέστερη οριοθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβερνητική διαχειριστική του πρόταση. Με το ΚΚΕ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αναπτύξει πιο συστηματικά την κριτική της στον αντιδιαλεκτικό τρόπο που αντιλαμβάνεται την σχέση τακτικής-στρατηγικής, αποφεύγοντας μια μονόπλευρη και ρηχή κριτική που αρχίζει και τελειώνει στο «σεχταρισμό του».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ με όπλο την γραμμή του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής και την πρόταση για ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο – πόλο, για συζήτηση πάνω στα μεγάλα θέματα της επανάστασης και της κομμουνιστικής προοπτικής πρέπει να απευθυνθεί –με συγκεκριμένο κάθε φορά τρόπο- στις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
21. Για την ανάπτυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αναπτύξει την αυτοτελή πολιτική της παρέμβαση και να οικοδομήσει σταθερούς πολιτικούς δεσμούς με τον αγωνιζόμενο κόσμο. Να οικοδομήσει γύρω της μια ευρύτερη πρωτοπορία που θα στηρίζει και θα στηρίζεται από αυτήν.
Προϋπόθεση για αυτό είναι να αναπτύξει με έναν πιο σταθερό τρόπο την δική της πολιτική λειτουργία. Με οργανωμένες, σταθερές και αποφασιστικού χαρακτήρα διαδικασίες κυρίως στις τοπικές επιτροπές, αλλά και στο ΚΣΟ. Με ξεπέρασμα της λογικής του αθροίσματος των συνιστωσών που σε σημαντικές πολιτικές μάχες φτιάχνει μια απωθητική φυσιογνωμία. Με την μη εξυπηρέτηση «μονοκομματικών» ή και ανταγωνιστικών μεταξύ τους σχεδίων. Με την οικοδόμηση νέων ΤΕ και την ουσιαστική, συλλογική πολιτική λειτουργία των ήδη υπαρχουσών. Με την ανάπτυξη τέλος κλαδικών επιτροπών εκεί που είναι δυνατόν, πράγμα που είναι το πιο σοβαρό και κρίσιμο βήμα για την ανάπτυξη και την ταξική της γείωση.
Το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να συγκληθεί κύκλος συνελεύσεων των επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με στόχο την προώθηση αυτής της λογικής.
Επίσης, υπάρχει το σημαντικό πολιτικό-θεωρητικό διήμερο στα τέλη Οκτώβρη στην Αθήνα, όπου φιλοδοξούμε να προχωρήσει η συζήτηση για τα πολιτικά – προγραμματικά ζητήματα και να συμμετέχει ένα ευρύτερο δυναμικό που μας ενδιαφέρει.
Η 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι αποφασιστικής σημασίας για το προχώρημα της. Ο συνολικός μας στόχος είναι η προγραμματική και πολιτική αναβάθμιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η υπέρβαση λογικών που φρενάρουν το εγχείρημα. Στη Συνδιάσκεψη πρέπει να υπάρξει ουσιαστικό προχώρημα στην δημοκρατική της συγκρότηση, με αναβαθμισμένο ρόλο στον ανεξάρτητο κόσμο και ανάπτυξη της αυτοτελούς της δομής και λειτουργίας.
…
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ.
Η ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ
22. Οι εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες από την αντιλαϊκή θωράκιση του κράτους και του καθεστώτος της ευρωχούντας δεν έχουν γίνει πλήρως κατανοητές από το λαϊκό κίνημα, ενώ υποβαθμίζονται από τον θεσμολάγνο ΣΥΡΙΖΑ και το ρεφορμιστικό ΚΚΕ. Από δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς τίθεται ως κύριο πεδίο η φασιστική απειλή, συχνά αποσπασμένη από την συνολική μετάλλαξη του συστήματος. Επίσης, δεν έχει εκτιμηθεί ο κίνδυνος μιας απότομης αντιδημοκρατικής στροφής, στο πλαίσιο της γενικότερης αντιδραστικής τάσης, στο βαθμό που οξυνθεί η ταξική πάλη.
23. Το ΝΑΡ και η νΚΑ πρέπει άμεσα να συζητήσουν πολύ πιο διεξοδικά τις τάσεις και τις εξελίξεις αυτές και να χαράξουν αντίστοιχο σχέδιο δράσης. Η δική μας παρέμβαση θα ξεδιπλωθεί καταρχήν με την ανάδειξη της αντιδημοκρατικής – αντιδραστικής μετάλλαξης και των παραπέρα κινδύνων μέσα στο μαζικό κίνημα και την Αριστερά, συζήτηση και προσπάθεια ανώτερης προγραμματικά ενοποίησης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προσπάθεια ευρύτερα στην Αριστερά και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, έτσι ώστε να βάλουν στο κέντρο του ενδιαφέροντος και των καθηκόντων τους, άρρηκτα δεμένο με το κοινωνικό ζήτημα, το δημοκρατικό ζήτημα, με το χαρακτήρα του επείγοντος.
Να τεθεί πλατιά στο μαζικό κίνημα η αντιδημοκρατική επίθεση. Στόχος είναι η αποτροπή, ήττα και ανατροπή της, όχι με την αναμονή κοινοβουλευτικών λύσεων και αριστερών κυβερνήσεων ή της ενδυνάμωσης του “κόμματος”, αλλά με τη δράση του ίδιου του εργατικού λαϊκού κινήματος, στα πλαίσια της γενικότερης πάλης για την ανατροπή του 3ου και όλων των μνημονίων, καθώς και της αντεργατικής, αντιλαϊκής, αντιδημοκρατικής και νεοφασιστικής επίθεσης, της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, της τρόικας ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και της Χρυσής Αυγής που εξυπηρετεί και εντάσσεται με δευτερεύουσες αντιθέσεις στα σχέδιά τους. Φυσικά, η Χρυσή Αυγή, η θεωρία, η πολιτική και η δράση της πρέπει να τυγχάνουν ειδικής αντιπαράθεσης, τόσο θεωρητικά και πολιτικά, όσο και πρακτικά, αλλά πάντα μέσω του μαζικού κινήματος.
…
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
24. Το κοινωνικό πρόβλημα, η ένταση της αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης αποτελούν το κέντρο όλων των εξελίξεων στο επίπεδο της πόλης. Μαζί με την επίθεση στην εργασία εξελίσσεται και μια μεγάλη επίθεση στο εξωπαραγωγικό πεδίο της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.
Οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι οδηγούνται σε ιδιωτικοποιήσεις με το πέρασμα τους στο Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας και η γη στο κεφάλαιο. Οι τεράστιες περικοπές στους ΟΤΑ μαζί με τις χιλιάδες απολύσεις και την εφεδρεία και το θεσμικό πλαίσιο που προσφέρει ο Καλλικράτης οδηγούν στην κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων και περιφερειών και την επιχειρηματικοποίηση – ιδιωτικοποίηση δημόσιου πλούτου (διαχείριση δημόσιου χώρου και πλούτου- Ελληνικό, τουρισμός, διαχείριση απορριμμάτων κ.α.).
Τα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής για ανέργους, ηλικιωμένους, μητέρες, παιδιά κλπ 'σπρώχνονται' στον ιδιωτικό τομέα και στην 'καλύτερη' περίπτωση στην ανταποδοτική λειτουργία, με ενδιάμεσο βήμα στην πορεία αυτή την λειτουργία τους μέσω κοινοτικής χρηματοδότησης (ΕΣΠΑ κλπ) με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα 'Βοήθεια στο σπίτι".
Την ίδια ώρα που περικόπτονται οι δαπάνες για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών του συνόλου των εργαζομένων χρηματοδοτείται αδρά η δημιουργία δομών κοινωνικής αλληλεγγύης (κοινωνικά φαρμακεία, παντοπωλεία, ιατρεία κλπ) που απευθύνονται σε μικρές και στοχευμένες ομάδες πληθυσμού.
Διαμορφώνεται παράλληλα μια νέα σχέση «εργασίας» και γειτονιάς. Μεγάλος αριθμός ανέργων, μεγάλη χρονική διάρκεια της ανεργίας, απώλεια της σχέσης του ανέργου με την εργασιακή του αναφορά, μεγάλα κομμάτια ανασφάλιστων εργαζομένων και εργαζομένων με τεράστια γκάμα ελαστικών εργασιακών σχέσεων, κομμάτια που δεν καλύπτονται σωματειακά, άνεργη νεολαία, εργαζόμενοι – άνεργοι μετανάστες. Άρα αποκτά αναβαθμισμένο ρόλο η εργατική παρέμβαση και στις γειτονιές (με πρωτεύοντα βέβαια ρόλο στους εργασιακούς χώρους) και τίθεται η αναγκαιότητα συμβολής στη συλλογική έκφραση και συγκρότηση του διάσπαρτου εργατικού δυναμικού, που δεν μπορεί να καλυφθεί σωματειακά με την υπάρχουσα δομή και κατάσταση του εργατικού κινήματος.
25. Με βάση την παραπάνω περιγραφή χρειάζεται στο συνολικό σχέδιο μας για την απάντηση από αντικαπιταλιστική ανατρεπτική σκοπιά να διαμορφώσουμε ένα σχέδιο ανάπτυξης κινήματος στην πόλη ενάντια στο τοπικό και κεντρικό κράτος και το κεφάλαιο με ειδικές αιχμές.
-
Την πάλη ενάντια στην εξαφάνιση – ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δημόσιων παροχών (υγεία, παιδεία, πρόνοια, καθαριότητα κλπ)
-
Την πάλη ενάντια στην καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και σε κάθε είδους οικονομική βία (χαράτσια, εφορίες, φόροι, τοκογλυφικά δάνεια, κατασχέσεις, διακοπή ρεύματος και νερού, μαυραγοριτισμός, ενεχυροδανειστήρια κλπ.)
-
Την πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου
-
Την παρέμβαση στην καθημερινή ζωή και την οργάνωση της επιβίωσης εργαζομένων, ανέργων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων μέσω μορφών εργατικής ανατρεπτική αλληλεγγύης.
-
την ανάληψη συλλογικών ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα κατά της κρατικής, εργοδοτικής και χρυσαυγίτικης τρομοκρατίας για τις πολιτικες κοινωνικές ελευθερίες της εποχής μας.
Άμεσα πρέπει να ξαναδουλέψουμε την εξειδίκευση των παραπάνω αιχμών σε στόχους πάλης απέναντι στο τοπικό και κεντρικό κράτος.
Αξιοποιώντας και την πλούσια πείρα μορφών συλλογικής αυτοργάνωσης που έχουν δοκιμαστεί τα τελευταία χρόνια στις γειτονιές, να ενισχύσουμε, σταθεροποιήσουμε και αναβαθμίσουμε ως προς το πολιτικό τους περιεχόμενο αυτές τις προσπάθειες, ξεπερνώντας και τις δυσκολίες της περιόδου.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μια μορφή που μπορεί να αξιοποιηθεί –δίπλα στις άλλες αναγκαίες- στις γειτονιές είναι και η Εργατική Λέσχη (με βάση και τη θετική εμπειρία της Νέας Σμύρνης) ή όπως αλλιώς ονομαστεί.
…
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η.
ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
Τέλος, η Πολιτική Επιτροπή συζήτησε και κατέληξε σχέδιο για την οργανωτική και πολιτική προετοιμασία του 3ου Συνεδρίου του ΝΑΡ. Συζητήθηκαν οι στόχοι, το χρονοδιάγραμμα και οι σταθμοί μέχρι το συνέδριο καθώς και η συγκρότηση επιτροπής θέσεων.
Η Π.Ε. του ΝΑΡ, 23 Σεπτεμβρίου 2012