Συγκινητική η εκδήλωση μνήμης για τον Τάκη Τσίτσο στην Αθήνα

Δείτε εδώ όλα τα video από την εκδήλωση μνήμης στον Τάκη Τσίτσο

Δείτε εδώ το video του ΝΑΡ για τη ζωή και τη δράση του σ. Τάκη Τσίτσου

Σε κλίμα έντονης συγκίνησης και συντροφικότητας πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 4 Δεκέμβρη η εκδήλωση μνήμης για τον πρόωρα χαμένο σύντροφο Τάκη Τσίτσο που έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Νοέμβρη 2016.

Η πολιτική εκδήλωση μνήμης προς τιμήν του σύντροφου Τάκη στην Αθήνα διοργάνωσαν Οργάνωση Αττικής, η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η νΚΑ.

Η εκδήλωση, που σκοπό είχε να θυμίσει τη σύντομη αλλά τόσο ουσιαστική διαδρομή του συντρόφου Τάκη Τσίτσου και επίσης έναν συλλογικό αποχαιρετισμό του από τους συντρόφους και τους φίλους του, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 4 Δεκέμβρη, στη σκηνή ΙΛΙΟΝ PLUS στο κέντρο της Αθήνας.

Ο χώρος γέμισε ασφυκτικά από εκατοντάδες συντρόφους και συντρόφισσες, φίλους και φίλες, συναγωνιστές του Τάκη. Σε κλίμα έντονα φορτισμένο, ομιλητές και συμμετέχοντες στην εκδήλωση, αποχαιρέτησαν τον ακριβό σύντροφο και φίλο.

Παραβρέθηκε η μητέρα του Τάκη, Σία, καθώς και ο αδελφός του Γιάννης, ενώ μήνυμα έστειλε ο άλλος αδελφός του Άρης. 

Την εκδήλωση άνοιξε ο σύντροφος Χάρης Λαμπρόπουλος, εκ μέρους της Οργάνωσης Αττικής του ΝΑΡ.

Ακολούθησε η προβολή του βίντεο που ετοίμασε το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ειδικά για την πολιτική εκδήλωση μνήμης. Το βίντεο συγκλόνισε κυριολεκτικά τους παριστάμενους.

Στη συνέχεια μίλησε ο Γιάννης Ελαφρός, μέλος του γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και ακολούθησε ο Σπύρος Χαϊκάλης μέλος του γραφείου του Κ.Σ. της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση.

Ακολούθησαν χαιρετισμοί των οργανώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: του Σπύρου Κοντομάρη, εκ μέρους της Αριστερής Συσπείρωσης (ΑΡΙΣ), της Ελένης Βαφειάδου, εκ μέρους του ΕΚΚΕ, του Σπύρου Αλεξίου εκ μέρους της ΕΠΠΔ, του Γιάννη Σηφακάκη εκ μέρους του ΣΕΚ, και εκ μέρους της ΟΚΔΕ Σπάρτακος, ο Μάνος Σκούφογλου.

Η φίλη, συνεργάτης και συντρόφισσά του στην Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων, η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη μίλησε στη συνέχεια για τον Τάκη, ενώ οι ομιλίες και χαιρετισμοί τελείωσαν με την σύντομη και συγκλονιστική ομιλία του αδελφού του, Γιάννη Τσίτσου και το μήνυμα του Άρη Τσίτσου, εκ μέρους της οικογένειας του Τάκη.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με τον ηθοποιό και ποιητή Γιώργο Ζιόβα να απαγγέλλει ποίηση του Γιάννη Ρίτσου από τις «Γειτονιές του Κόσμου», από την Γκραγκάντα και από το Κωδωνοστάσιο.

Με τη συμβολή των φίλων του των μουσικών, του Κώστα Φραντζή και του Τάκη Γεωργούδη, καθώς και της Κικής Μένου, η εκδήλωση έκλεισε με τραγούδια που αγάπησε και τραγούδησε ο Τάκης.

Την εκδήλωση κάλυψε και βιντεοσκόπησε η ιστοσελίδα αντικαπιταλιστικής ενημέρωσης pandiera την οποία ευχαριστούμε θερμά. Όλα τα video από τις ομιλίες και το πρόγραμμα της εκδήλωσης μνήμης μπορείτε να τα δείτε από την pandiera.gr εδώ

Ολόκληρη η ομιλία του Γιάννη Ελαφρό, μέλος του γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση:

Πολιτικός αποχαιρετισμός στο σύντροφο Τάκη Τσίτσο

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε, να θυμηθούμε όλοι μαζί, αλλά και να εμπνευστούμε από τη ζωή, την τόσο άδικα σύντομη, του αγαπημένου μας συντρόφου Τάκη Τσίτσου. Γιατί ο Τάκης έχει φύγει, αλλά θα είναι για πάντα μαζί μας, μέσα μας, θα ζει όσο τον θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε για πάντα.

Είναι αυτή η «δεύτερη ζωή» των κομμουνιστών, όσων έχουν δώσει το είναι τους στην πιο ευγενική υπόθεση, σε αυτή της απελευθέρωσης της εργασίας και της ανθρωπότητας, της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Είναι η «διαρκής επανάσταση» της ζωής κόντρα στο θάνατο, είναι η ζωή μέσα στη ζωή των συντρόφων, που παραδίνει την κόκκινη σημαία από γενιά σε γενιά, στην επαναστατική νεολαία, σε αυτή τη φάλαγγα που προχωρά, πότε στα σκοτεινά, πότε σφιχτοδεμένη σαν ανταριασμένη πορεία και κινεί την ιστορία μπροστά.

Γιατί ο Τάκης Τσίτσος αγαπούσε με πάθος τη ζωή και τη δική του και όλων των ανθρώπων του δικού μας κόσμου, των εργαζόμενων και των φτωχών, των καταπιεσμένων και των ανέστιων. Ήταν δύο ζωές σε μία, αξεχώριστες. Και ίσως γι’ αυτό έδωσε με τέτοιο παλικαρίσιο τρόπο την πολύχρονη μάχη του με τον καρκίνο, πάντα όρθιος, πάντα παρών, πάντα με εκείνο το χαμόγελο (το λίγο ειρωνικό, το λίγο καυστικό), που δεν ήταν της άγνοιας, αλλά της επίγνωσης.

Γενναιόδωρος προς τους φίλους και συντρόφους του – και τότε σε εκείνο το ανεπανάληπτο γλέντι που μας χάρισε στην Πετρούπολη, πριν ένα μήνα, για να τον έχουμε στη σκέψη μας όπως του άξιζε – αλλά και τότε, στην πρόσφατη 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ήταν στο προεδρείο μεν και βοηθούσε αποφασιστικά, την ίδια ώρα που πάλευε με την αρρώστια.

Ο Τάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πύργο, πατέρας του ο Γιώργης Τσίτσος οικοδόμος και κομμουνιστής, πρωτοπόρος εργάτης, πρόεδρος για πολλά χρόνια του Εργατικού Κέντρου –με συμβολή στη συγκρότηση του ΝΑΡ μετά το 89- και μητέρα του η Σία εργαζόμενη στο ΚΤΕΛ, στη μεταφορά των δεμάτων, μέσα στην πιάτσα, μέσα στη λαϊκή καρδιά του Πύργου.

Ίσως από κει να πήρε αυτό το χιούμορ το λίγο οικοδομικό, το λίγο πυργιώτικο που είπε ο Παναγιώτης – αυτή την αψάδα στην έκφραση, που δεν ήταν κακία, αλλά ντομπροσύνη, άρνηση του σαβουάρ βιβρ, του στρογγυλέματος, για την οποία συχνά μας έκανε κριτική.

Από μικρός έρχεται σε επαφή με τις ιδέες του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Ο Δημήτρης ο Δεσύλλας μας έλεγε πως έκοβε βόλτες, παιδάκι, στο σαλονάκι του σπιτιού όταν συνεδρίαζε το τομεακό γραφείο εργαζομένων της ΚΝΕ και πως απάγγελνε ποιήματα στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις. Αργότερα, θα εργαστεί κι ο ίδιος στην οικοδομή, σιδεράς μάλιστα, πακτώνοντας με ταξικό κριτήριο και ένστικτο την πολιτική του τοποθέτηση.

Μπαίνει από μαθητής στην ΚΝΕ και διαλέγει το δρόμο του επαναστατικού αγώνα. Δεν ήταν μια επιλογή ρουτίνας και οικογενειακής συνέχειας στα ήσυχα χρόνια της δεκαετίας του 80. Είχε ανάψει η φλόγα του ασίγαστου πάθους.

Η χρονιά τομή του 1989, που σφραγίζεται από την κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού σε διεθνές επίπεδο, από τη σφαγή στην Τι Εν Ανμέν και από την ανοικτή υποταγή του ΚΚΕ και του ενιαίου Συνασπισμού, με αποκορύφωμα τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη – Ζολώτα, βρίσκει τον Τάκη νέο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη στη Νομική σχολή.

Την ώρα που πετούν την κόκκινη σημαία της Αριστεράς και του κομμουνισμού στο βούρκο της συναίνεσης, ο Τάκης με τα «ξυπόλυτα τάγματα» συμμετέχει στη δημιουργία του ΝΑΡ και μπαίνει στη συναρπαστική περιπέτεια της επαναθεμελίωσης και αντεπίθεσης του κομμουνιστικού κινήματος.

Είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι, σε άνυδρο πεδίο ειδικά τα πρώτα χρόνια κι ο Τάκης διακρίνεται για τη σταθερότητά του, για την επιμονή του.

Κατεβαίνει στην Αθήνα και συμβάλλει στην οργάνωση δικαιοσύνης του ΝΑΡ, αλλά και στην Εναλλακτική Κίνηση Δικηγόρων, σε όποια καθήκοντα θέτει η οργάνωση.

Ο Τάκης ξεχώριζε από την μεγάλη προσοχή που έδινε στην οργάνωση, στη συλλογικότητα, ακόμα και σε περιόδους μεγάλης υποτίμησης που δεν έλειψαν και ίσως δεν λείπουν ακόμα από το ΝΑΡ. Είναι αδιαμφισβήτητη η πολύχρονη συμβολή του στη συγκρότηση της οργάνωσης Αττικής.

Οργάνωση και με τις δύο πλευρές – της συγκέντρωσης δυνάμεων, της αποτελεσματικότητας, του σχεδιασμού, της ενιαίας δράσης σε αυτό που συλλογικά αποφασίσαμε.
Αλλά και της αξεχώριστης πλευράς – της δημοκρατίας, για να εκφραστεί η γνώμη όλων των συντρόφων και να αποτελεί οδηγό για όλους – συλλογική δέσμευση – μια αντίληψη εργατικής δημοκρατίας στηριγμένη στην αξία όλων των συντρόφων, όλων των Ο.Β., της συλλογικότητάς μας – ανώτερη και πιο δημιουργική από μια παλιά λογική διαχείρισης της συγκατοίκησης ομάδων, παρεών και παραγόντων. Γι’ αυτό και μας έκανε κριτική στην καθυστέρηση να υπερβούμε την «αρχαία σκουριά».

Εξάλλου ο Τάκης είχε αλλεργία στους παράγοντες, στα «πολιτικά κόλπα». Γι’ αυτό και παρότι ήταν μπροστάρης στη δουλειά, καθόταν λίγο πιο πίσω. Του άρεσε η προσφορά η ουσιαστική, όχι η θορυβώδης. Μπροστά στις διαδηλώσεις, απέναντι στην καταστολή, πρώτος στη ΓΑΔΑ για να στηρίξει σαν δικηγόρος όσους έπιανε η αστυνομία, τελευταίος έφευγε, πάντα με ανιδιοτέλεια.

Ο Τάκης Τσίτσος επέμενε σταθερά και συνέβαλλε αποφασιστικά στη γραμμή του πολιτικού πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και υποστήριζε την ανάγκη να ξεπεραστεί και ο κινηματισμός ή ο απομονωτισμός / σεχταρισμός, αλλά και η προσκόλληση – δορυφοροποίηση γύρω από τη ρεφορμιστική και διαχειριστική Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της. Μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια όταν οι Σειρήνες του ΣΥΡΙΖΑίικου συμβιβασμού και της νέας μεταμοντέρνας Βάρκιζας της ευρωαριστεράς ηχούσαν γλυκά και δίπλα μας, χωρίς να αφήνουν ανεπηρέαστους –όχι μόνο ευρύτερες δυνάμεις- αλλά και νεώτερους ή παλιότερους αγωνιστές, ο Τάκης υποστήριξε με θέρμη την ανάγκη αποφασιστικού διαχωρισμού της αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ και σύγχρονης κομμουνιστικής Αριστεράς και την αυτοτελή μετωπική της συγκρότηση.

Έδωσε τις καλύτερες δυνάμεις του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δίνοντας απλόχερα εργατοώρες. Ήταν πολύ «ΝΑΡίτης» στην ΚΣΕ και στις διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και πολύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνολικά (και στο ΝΑΡ) – με την έννοια πως υπερασπιζόταν τη δυναμική και τις δυνατότητες του μετώπου παρά τις αδυναμίες του. Πάντα ουσιαστικός και πολιτικός, αποφασιστικός στην άποψή του, αλλά και συνθετικός, με αντίληψη της έννοιας του μετώπου, κέρδισε την εκτίμηση όσων συνεργάστηκαν μαζί του, εκτός των άλλων για τη ντομπροσύνη του. Στεκόταν με αρχές και πολιτική ουσία, με πολιτική στόχευση τον αντικαπιταλιστικό πόλο και όχι με επιφανειακές προσεγγίσεις του στυλ «στενός» ή «πλατύς». Γι’ αυτό συνέβαλε στην προσπάθεια της μετωπικής συσπείρωσης δυνάμεων σε αντιΕΕ, αντικαπιταλιστική βάση, ενώ αντιτάχθηκε σε λογικές χρησιμοθηρικών συνεργασιών που στόμωναν το ανατρεπτικό περιεχόμενο.

Ο Τάκης ήταν βαθιά λαϊκός, με την παρέα, το τραγούδι, το καλαμπούρι, αλλά και μια ανεκτίμητη στάση αλληλεγγύης σε όσους σκόνταφταν ή είχαν ανάγκη.

«Δεν μπορώ να φανταστώ το ΝΑΡ χωρίς τον Τάκη», μου είπε μια συντρόφισσα την Τρίτη. Είναι δύσκολο. Το κενό είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο. Γιατί ο Τάκης δεν ήταν δήθεν, ήταν υλική δύναμη, συνέπεια, παρουσία, ουσία. Ήταν εκεί!

Ας φανταστούμε το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το λαϊκό κίνημα με τον Τάκη μαζί μας, με τον καθένα από μας να σηκώνει και το μερίδιο του Τάκη και να σηκωνόμαστε όλοι ψηλότερα,
ας φανταστούμε το νέο κομμουνιστικό φορέα, το νέο κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στο οποίο θέλουμε να συμβάλουμε, υπερβαίνοντας και τις δικές μας ανεπάρκειες, μαζί με εκατοντάδες και χιλιάδες ακόμα εργάτες, εργαζόμενους, νέους, μαζί με τους Τάκηδες της νέας εποχής, και θα έχουμε μαζί μας «φυλαχτό» και τον Τάκη και τον Γιώργο και τον Κώστα και τον Τάσο από τη νεολαία και τον Θανάση, και τον Χρίστο, και όλους όσους συνέβαλαν σε αυτή τη δύσκολη διαδρομή, που δεν έχει πει ακόμα τα πιο όμορφα τραγούδια της.

Θα μας λείψει ο Τάκης. Πολύ!

Αλλά, όπως λέει ο ποιητής, ο Γιάννης Ρίτσος,

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει, 
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ όλο τον κόσμο…

_________________________________________________________

Η ομιλία του Σπύρου Χαϊκάλη, μέλους του γραφείου του Κ.Σ. της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση:

Εις το επανιδείν…

Το να μιλάς για έναν σύντροφο, για έναν άνθρωπο που μοιράστηκες κάτι πολύ περισσότερο από ορισμένο χρόνο μαζί του σε παρελθοντικό χρόνο είναι από μόνο του μια δύσκολη διαδικασία. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον σύντροφο Τάκη, έναν από τους ζωντανότερους συντρόφους που μπορεί να τύχει να συναντήσει κανείς στη ζωή του.

Τον Τάκη τον πρωτογνώρισα πριν από 3 χρόνια, όταν είχα πρωτοέρθει στην Αθήνα. Όχι μέσα σε κάποια πολιτική διαδικασία, αλλά μετά από αυτήν σε ένα μπαράκι των Εξαρχείων και όπως κατάλαβα στη πορεία αυτή ήταν και μια συνήθεια που την αγαπούσε, η συνέχιση δηλαδή μια όποιας διαδικασίας με συντρόφους σε κάποιο μπαράκι ή κουτούκι. Αυτός μόλις είχε τελειώσει συνεδρίαση του γραφείου Αττικής και εγώ, νομίζω πως μόλις είχε ολοκληρωθεί η πρώτη μου διαδικασία ως μέλος του γραφείου του ΚΣ.

Από τον πρώτο διάλογο, αν ήθελες, καταλάβαινες ότι είχες να κάνεις με έναν ευθύ, γνήσια λαϊκό (όχι λαϊκίστικο), ντόμπρο άνθρωπο.

Ο δικός μας πρώτο διάλογος ήταν κάπως έτσι:

– Τάκης: Είσαι μέλος του γραφείου της νεολαίας; και πώς λέγεσαι; (με διερευνητικό ύφος που αισθάνεσαι να διαπερνά όλο σου το είναι)
– Σπύρος του απαντώ
– Τάκης: Σπύρος τι ρε μεγάλε; επίθετο δεν έχεις; τι είσαι και δεν έχεις επίθετο; ποιος δεν έχει επίθετο σήμερα;

Κάπου εκεί η συντρόφισσα η Στέλλα πήγε να με προειδοποιήσει να μην “ψαρώσω” και να μην τον “κακολογήσω”. Βέβαια πριν ολοκληρώσει την προειδοποίησή της είχα προλάβει να δώσω μια απάντηση ανάλογη της ερώτησης (η οποία όμως δεν λέγεται δημόσια μάλλον). Του Τάκη του άρεσε η απάντηση, πήρε αυτό το αινιγματικό χαμόγελο που πάντα είχε (σήμα κατατεθέν του) ανακάθισε στη καρέκλα ικανοποιημένος και επέκτεινε ένα βήμα παραπάνω την απάντηση που του έδωσα, λες και ήθελε να ακούσει μια απάντηση σαν αυτή που του έδωσα.

Το ίδιο βράδυ φεύγοντας λίγο νωρίτερα από τους υπόλοιπους, είπε πως φεύγει γιατί έχει πρωινό ξύπνημα για κάτι εξετάσεις – όχι τίποτα σοβαρό μας είπε βιαστικά – λες και ήθελε να μην υπάρξει ερώτηση για το τι εξετάσεις πάει να κάνει. Προσωπικά έμαθα πως αυτές οι εξετάσεις που πήγε τότε να κάνει ήταν περισσότερο σοβαρές απ’ ό,τι τις παρουσίαζε πολύ αργότερα. Αυτό είναι και το επόμενο στοιχείο που χαρακτήριζε τον Τάκη. Ήταν άνθρωπος δυνατός, που δεν αναζητούσε ούτε στο ελάχιστο κάποιο συμπονετικό βλέμμα. Αντίθετα διαρκώς διεκδικούσε και το κέρδιζε και με το παραπάνω να τον αντιμετωπίζεις ως έναν από αυτούς που θα τα καταφέρουν! Ως μαχητή της ζωής και όχι ως δειλό στα παιχνίδια της τύχης.

Είναι σίγουρο πως το κενό που αφήνει πίσω είναι δυσαναπλήρωτο, και αυτό δεν είναι κλισέ αλλά η αλήθεια. Το πάθος του για την ζωή, όπως είναι προφανές αντανακλούσε και στη πολιτική του σκέψη και δράση. Δεν υπήρξε ποτέ από τους ανθρώπους που θα στρογγύλευε την γνώμη μου για να γίνει αρεστή. Δεν τον φόβιζαν οι αποφάσεις, το αντίθετο, διεκδικούσε να τις παίρνει ανεξαρτήτως κόστους. Υπήρξε ένας σύντροφος παλικάρι με όλη τη σημασία της λέξης.

Για όλους εμάς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της νεολαίας ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, τους νέους κομμουνιστές και τις νέες κομμουνίστριες, ο Τάκης θα αποτελεί αναμφίβολα πυξίδα για την πολιτική μας σκέψη και δράση. Ευελπιστούμε να μπορέσουμε να συμβάλουμε και εμείς στην αναπλήρωση του κενού που αφήνει πίσω του.

Θα αποτελέσει πυξίδα η ανθρώπινη αυστηρότητα με την όποια στεκόταν απέναντι στα βάρβαρα γεγονότα που μας κατακλύζουν, η πολιτική του επιμονή για την ανάπτυξη και το βάθεμα της προσπάθειας για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, η ζωντάνια με την οποία αναζητούσε τους δρόμους συγκρότησης ενός νέου επαναστατικού άλματος που όμοιό του δεν θα έχει ξανασυναντήσει η ανθρωπότητα.

Όσοι γνώρισαν τον Τάκη ξέρουν – και καλύτερα από εμένα – πως αυτό το οποίο κέρδισε στο σύντομο σεργιάνι του είναι να μπορεί να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Δεν λογάριασε ούτε στιγμή την επιβάρυνση που μπορεί να φέρουν στον εαυτό του οι διαρκείς διαδιακασίες, η παρουσία του σε πορείες και συγκρούσεις που μας ψέκαζαν τα δακρυγόνα και ασφυξιογόνα της κυβέρνησης Τσίπρα και των άλλων. Πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή.

Γιατί όπως λέει και ο Λειβαδίτης:

“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς σου δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα 
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
….
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου 
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.”

Εις το επανειδείν λοιπόν, αγαπημένε μας σύντροφε. Όχι με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, στη μετά θάνατον ζωή, αλλά με τον ουσιαστικότερο και πιο πραγματικό τρόπο. Η σπορά που συνέβαλες και εσύ από το δικό σου μετερίζι να φυτρώσει, εμείς οι νεότεροι θα φροντίσουμε να συμβάλουμε στο να ανθίσει. Αυτό θα είναι το αντάμωμα που σου δίνουμε υπόσχεση ότι θα έχουμε.

Προς το παρόν σε χαιρετούμε όπως και εσύ θα ήθελες. Με μια γιορτή λαϊκή, με μουσική, ποτό και γλέντι!