Επιβίωση σε δόσεις, αγώνας με δόσεις;

Η άθλια συγκυβέρνηση δεν πέφτει εάν δεν την ρίξουμε

Φοβού τους ΔουΝουΤούδες και δόση φέροντες… Πολύ περισσότερο όταν συνεργάζονται με τους ευρωκράτες Βρυξελλών και Βερολίνου. Η κυβερνητική επιχείρηση χαμόγελο – διαφήμιση οδοντόπαστας για την «επιτυχή καταβολή της δόσης» απέτυχε πανηγυρικά. Όχι μόνο γιατί όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι η παραμονή στο μονόδρομο εξυπηρέτησης του χρέους, του κέρδους και του ευρώ οδηγεί μόνο σε νέα μνημόνια, σε νέα καταστροφικά για το λαό μέτρα. Ούτε μόνο γιατί γίνεται περισσότερο φανερό πόσο χάρτινο, αλλά και επικίνδυνο για τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς είναι το νέο ημισχέδιο διαχείρισης του ελληνικού .

Αλλά κυρίως γιατί η περιβόητη «επόμενη μέρα» (την οποία τόσο …εξύμνησε ο Α. Σαμαράς) έχει ήδη σφραγιστεί από πολύ πιο πεζά πράγματα και κυρίως από άλλες δόσεις: Από τη δυσβάσταχτη δόση της εφορίας, από τη δόση του δανείου που δεν βγαίνει, από τον μισθό που δίνεται σε δόσεις ή μοιάζει πια με δόση κανονικού (παλιότερου) μισθού, από το νέο προκρούστειο φορολογικό νομοσχέδιο, από το άθλιο επίδομα ανεργίας και τη συντριπτική πλειοψηφία του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων που δεν παίρνουν ούτε αυτό, από τις απολύσεις που έρχονται σε μεγάλες πια δόσεις.

Την ίδια ώρα που ο Α. Σαμαράς κουνά τα καθρεφτάκια μιας μελλοντικής ανάπτυξης (μιας ανάπτυξης με μισθούς 400 ευρώ), είναι η ίδια η συγκυβέρνηση της συμφοράς που έχει προϋπολογίσει βαριά ύφεση για το 2013, ενώ ο ΟΟΣΑ προβλέπει μεγάλη ύφεση και το 2014! Όσο για την ανεργία, αυτή προβλέπεται ότι θα απογειωθεί σε εφιαλτικά επίπεδα…

Αυτή είναι η πραγματική κοινωνική βάση, πάνω στην οποία η τρόικα εσωτερικού σχεδιάζει το μέλλον της. Ο Α. Σαμαράς ενισχύει όλο και πιο πολύ την ακροδεξιά ατζέντα (π.χ. ιθαγένεια) για να ανακόψει τις απώλειες προς τη Χρυσή Αυγή, ενώ θέλει να εμφανιστεί με τη ρομφαία του νόμου και της τάξης, της καταστολής και της μηδενικής ανοχής (βλ. και νέα παραβίαση του ασύλου στην Θεσσαλονίκη), ανάγκη του συστήματος για να τσακίσει τον «εχθρό λαό». Όπως οι εταιρείες δολοφόνων, που όσο περισσότερα εγκλήματα κάνουν, τόσο περισσότερο συνδέονται μεταξύ τους, έτσι και ο Βενιζέλος ονειρεύεται κυβέρνηση τετραετίας, ενώ η ΔΗΜΑΡ αποδεικνύει σε τι μεγάλη ξεφτίλα μπορεί να φτάσει η Αριστερά της διαχείρισης. Ο προεξοφληθείς ουσιαστικά ανασχηματισμός, με πιο μεγάλη και άμεση εμπλοκή ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δεν πρόκειται να προσφέρει πολλά. Ειδικά το υπό αποσάθρωση ΠΑΣΟΚ αποτελεί παράγοντα αστάθειας και όχι στήριξης της συγκυβέρνησης. Παρότι η συγκυβέρνηση είναι κοινωνικά κυρίως και πολιτικά αδύνατη και χωρίς εφεδρείες, θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, υποβασταζόμενοι από τους πραγματικούς κυβερνήτες, τους επικυρίαρχους της ΕΕ και το ντόπιο επιχειρηματικό υπερκράτος, του ΣΕΒ, των ΜΜΕ και των τραπεζών. Είναι καθαρό: Δεν φεύγουν, εάν δεν τους ρίξουμε! Ενώ μπαίνει ο πιο δύσκολος χειμώνας των τελευταίων δεκαετιών, με τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την απελπισία να κτυπούν κόκκινο, το ερώτημα είναι αμείλικτο: Ποιος και πώς θα ρίξει τη συγκυβέρνηση της εξαθλίωσης και συνολικά τη χούντα κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και την πολιτική τους;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να απολαμβάνει τη δημοσκοπική του πρωτιά, να προβάρει συστηματικά το κουστούμι του υπεύθυνου διαχειριστή, να φρενάρει συνειδητά το κίνημα (π.χ. στους ΟΤΑ) να επιμένει δογματικά στη λύση μέσα στο ευρώ και στην ΕΕ (παρά τις απανωτές σφαλιάρες) και να περιμένει να πέσει στα χέρια του η κυβέρνηση ως ώριμο φρούτο. Η εκλογική αναμονή δημιουργεί τον κίνδυνο να σαπίσει η ίδια η κοινωνία.

Το ΚΚΕ εφαρμόζει μια ιδιότυπη αγωνιστική αναμονή (μέχρι να αλλάξουν –πως;– οι συσχετισμοί) υποτιμώντας συνειδητά τις δυνατότητες μιας μεγάλης κοινωνικής έκρηξης, φοβούμενο πρακτικά ότι αυτή θα ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ (που δεν τη θέλει). Τελευταία ανακάλυψε κι αυτό (μετά τον Σαμαρά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ) το «λόμπι της δραχμής», αφοπλίζοντας το μαζικό κίνημα από ανατρεπτικούς πολιτικούς στόχους για την αναγκαία έξοδο από ευρώ και ΕΕ.

Παρά τις δυσκολίες, δεν υπάρχει περιθώριο για την αντικαπιταλιστική Αριστερά να μείνει σε μια στάση καταγγελίας και μιας αναμονής της επαναστατικής επαγγελίας. Έχοντας συνείδηση και αντλώντας αυτοπεποίθηση από το γεγονός ότι αντιπαλεύουμε μια πρωτοφανέρωτη και ιστορική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος (γι’ αυτό και οι γελοιότητες στυλ Γιούρογκρουπ), που δεν ξεπερνιέται με γιατροσόφια και διαχειριστικές ευρω-ασπιρίνες, αλλά χρειάζονται επαναστατικές στρατηγικές απαντήσεις ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού μετώπου και κομμουνιστικού ρεύματος, χωρίς αυτάρκεια αλλά με διάθεση τομής, πρέπει να μπει πρωτοπόρα στον αγώνα: Για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα, για το μπλοκάρισμα του μνημονιακού εφιάλτη και την ανατροπή της άθλιας συγκυβέρνησης και της πολιτικής της, την εκδίωξη της τρόικας και την απελευθέρωση από το καθεστώς της εποπτείας – κηδεμονίας και της θηλιάς χρέους και ΕΕ. Για ένα κινηματικό – πολιτικό αντάρτικο διαρκείας, που θα διαμορφώνει τους όρους για τον αναγκαίο παλλαϊκό – πανεργατικό ξεσηκωμό και μια συνειδητή εξέγερση του λαού. Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και το άνοιγμα του δρόμου την επαναστατική διαδικασία. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Πρέπει όλες οι δυνάμεις που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστική κατεύθυνση, ο κόσμος του πρωτοπόρου αγώνα και που διαφοροποιείται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αλλά και οι συγκροτημένες πολιτικές κινήσεις (από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής μέχρι τις αξιόμαχες δυνάμεις της εκτός των τειχών Αριστεράς), να βρουν δρόμους πολιτικής συσπείρωσης και αναβαθμισμένης κοινής δράσης στα κοινωνικά – πολιτικά μέτωπα και συνολικά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.

Ταυτόχρονα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να θέσει σε όλο το κίνημα και την Αριστερά, «το ζήτημα ότι αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική δεν θα φύγει μόνη της, αλλά πρέπει να πέσουν “από τα κάτω και από τα αριστερά”. Αυτό σημαίνει “πολεμική αντιμετώπιση” κάθε μέτρου της κυβέρνησης, αντίσταση – διεκδίκηση – αλληλεγγύη, γραμμή πανελλαδικού ξεσηκωμού, με προετοιμασία και συγκρότηση οργάνων αγώνα, με την αναγκαία πολιτική κατεύθυνση και περιεχόμενο και ενοποίησής τους σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα, σε μια “βουλή των κάτω”» (βλ. και απόφαση ΠΕ ΝΑΡ). Το κάλεσμα αυτό πρέπει να τεθεί ανοικτά κι ενωτικά στις μαχόμενες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ, σε όλη την Αριστερά, τα συνδικάτα και τα κινήματα κ.λπ. Για την αποφασιστική στήριξη όλων των αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη τώρα, για το άνοιγμα νέων μετώπων και προετοιμασία για την επόμενη σκληρή συνολική αναμέτρηση.

Γιάννης Ελαφρός, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 2 Δεκέμβρη 2012