Απόφαση του Γραφείου του ΝΑΡ για τις πολιτικές εξελίξεις

 

2.   Το γενικό πρόσημο της κινητοποίησης στις «πλατείες», που ήρθε να ενισχύσει ποιοτικά τις απεργιακές και άλλες αντιδράσεις των εργαζομένων, είναι ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό, αντικυβερνητικό, ενάντια στην τρόικα. Συνθήματα, όπως «πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω», ή «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73», η μαζική επίδραση της πρωτοβουλίας «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε» είναι χαρακτηριστικά αυτού του προσανατολισμού. Η μαζική καταδίκη του πολιτικού κόσμου («κλέφτες») κυριαρχεί.

Φυσικά, παράλληλα με την ισχυρή επίδραση των ιδεών της Αριστεράς μέσα στο κίνημα υπάρχουν ισχυρές αντιπολιτικές, ή αταξικές, πατριωτικές ακόμα και ανοιχτά εθνικιστικές – αντιδραστικές τάσεις.

3.   Καρδιά της κινητοποίησης είναι οπωσδήποτε η πάλη κατά του Μνημονίου, του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος» και της κυβέρνησης. Μέσα από διαφορετικούς δρόμους πλατιά τμήματα του λαού συνειδητοποιούν ότι ο «μονόδρομος» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ είναι δρόμος προς το αδιέξοδο και την καταστροφή, ότι είναι μια βαθιά ταξική επιλογή για τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των βιομηχάνων και όχι μια επιλογή «εθνικής σωτηρίας». Αντίθετα οδηγεί στη συντριβή της εργατικής τάξης και των κατώτερων μεσαίων, στην καταστροφή κοινωνικών υποδομών. Δρόμος προς τη χρεοκοπία και νέα αντιλαϊκά «πακέτα» λεηλασίας.

 

Όμως στο στόχαστρο του κόσμου που κινητοποιείται δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η ΝΔ των αντιδραστικών αλλαγών με ένα αναδιαπραγματευμένο Μνημόνιο, και το πολιτικό σύστημα συνολικά. Η επίθεση στο πολιτικό σύστημα και τους «θεσμούς» είναι το άμεσο αποτέλεσμα ενός «κοινοβουλευτισμού» που έχει χάσει και το τελευταίο δημοκρατικό φύλλο συκής που έχει αδειάσει από κάθε περιεχόμενο, που έχει γίνει ανοιχτά όργανο των συμφερόντων των τραπεζιτών και των «αγορών», του ελληνικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, που έχει εκχωρήσει τις αποφάσεις στους γκαουλάιτερ στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τους τοκογλύφους της Φραγκφούρτης και του Παρισιού, που κυβερνάει με την ιδεολογική καταστολή των δελτίων των καναλιών και την φυσική καταστολή των ΜΑΤ και των απολύσεων στους χώρους δουλειάς.

 

4.   Άμεσος πολιτικός στόχος για την επόμενη περίοδο είναι να μην περάσει το βάρβαρο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα», να φύγει η κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής αυτής της πολιτικής, να ανατραπεί και να ξηλωθεί όλη η πολιτική των Μνημονίων, η συνολική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου – ΕΕ - ΔΝΤ. Οι στόχοι αυτοί αποτελούν άμεσες αιχμές του γενικότερου αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου, της εργατικής απάντησης στην καπιταλιστική κρίση.

 

Το μπλοκάρισμα του προγράμματος και η ανατροπή της κυβέρνησης από το μαζικό κίνημα θα σημάνουν μια μεγάλη νίκη των αγωνιζόμενων δυνάμεων, την αρχή μιας πορείας ριζικής αλλαγής των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών σε όφελος της εργατικής πολιτικής και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στο πλαίσιο του συνολικού και παρατεταμένου αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.

 

5.   Απ’ αυτή την άποψη το πλαίσιο στόχων και συνθημάτων που το μαζικό κίνημα πρέπει να κατακτά πανελλαδικά, με βάση τις δικές του εμπειρίες και διαδικασίες, είναι:

 

-     Να μην τολμήσουν να ψηφίσουν το άθλιο Μνημόνιο ΙΙ – Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

-     Να φύγουν τώρα κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ και η πολιτική τους. Όχι σε κάθε διαχειριστή της αντιλαϊκής πολιτικής, όχι σε κάθε κυβέρνηση επίθεσης κατά του λαού.

-    Παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους των τραπεζών – διαγραφή του δημόσιου χρέους. Διαγράψτε το χρέος και όχι τους μισθούς και τις ζωές μας.

-      Ανυπακοή στην ΕΕ, όχι στο Ευρωσύμφωνο. Ρήξη - έξω από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ.

-      Φέρτε πίσω τα κλεμμένα – κατάργηση όλων των νόμων του μνημονίου- αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.

-      Δουλειά – κοινωνική προστασία στους ανέργους, στην ανεργία οι πολιτικοί – υπηρέτες του πλούτου. Απαγόρευση των απολύσεων, σταθερή δουλειά για όλους, άμεση μείωση του χρόνου εργασίας και συνταξιοδότησης.

-       Πραγματική δημοκρατία τώρα, δημοκρατία «των κάτω», του λαού, των πλατειών και του κινήματος. Κάτω η κοινοβουλευτική χούντα του κεφαλαίου. Κάτω τα κόμματα του επιχειρηματικού υπερκράτους. Ένας είναι ο αρχηγός – ο μαχόμενος λαός.

-     Κάτω τα χέρια από το δημόσιο πλούτο, όχι στην εκποίηση, ιδιωτικοποίηση όσων δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Όλες οι ΔΕΚΟ, οι τράπεζες, οι υποδομές και οι υπηρεσίες στο δημόσιο.

-     ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ - ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ! ‘Η αυτοί ή εμείς….

-     Οργή λαού – εξέγερση παντού – να διώξουμε κυβέρνηση - ΕΕ και ΔΝΤ

 

Οι πολιτικές αυτές αιχμές συνδέονται με το συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που έχουν διαμορφώσει και προβάλλει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

Το κίνημα πρέπει με τον πολιτικό του εξοπλισμό και τα όργανά του να αντιμετωπίσει τους ελιγμούς της κυβέρνησης, τους πολύπλευρους εκβιασμούς, την ιδεολογική τρομοκρατία και την απόπειρα καταστολής, περιφρουρώντας τη μαζικότητα και αποφασιστικότητά του από κάθε είδους προβοκάτσια. 

 

Το πρώτο ζήτημα είναι η έντονη αντικοινοβουλευτική στάση των συγκεντρωμένων, ενάντια σε όλο το πολιτικό και κομματικό σύστημα.

Η άμεση αντίδραση σε αυτό το πολιτικό σύστημα είναι η «δημοκρατία των δρόμων», η «δημοκρατία των πλατειών», το «τώρα μιλάμε εμείς». Ας τρέξουν άλλοι να υπερασπιστούν έναν «κοινοβουλευτισμό» που έχει εξευτελίσει τον εαυτό του ως εκεί που δεν παίρνει. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα σταθεί μαζί με τον κόσμο που παλεύει στην αναζήτηση της πραγματικής δημοκρατίας, της «δημοκρατίας των κάτω», του πολιτικού συστήματος της «εργατικής δημοκρατίας» που θα έχει αφετηρία και τέρμα τον κόσμο της δουλειάς και κοινωνική βάση την κοινωνική ιδιοκτησία, και στην οικοδόμηση εκείνων των θεσμών, «φύτρων» της λαϊκής δράσης που από σήμερα χαράζουν αυτόν τον δρόμο.

 

Από αυτές τις θέσεις, μιας άλλης σχέσης με την πολιτική, από τις θέσεις της εργατικής δημοκρατίας και της επαναστατικής πολιτικής θα επικοινωνήσει με τις ριζοσπαστικές τάσεις του «αντιπολιτικού ρεύματος», που αναζητούν την «άμεση δημοκρατία» και θα αντιπαλέψει τις αντιδραστικές και ακροδεξιές τάσεις που υπάρχουν και αναζητούν την βαθιά αντιδημοκρατική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Δεν είναι κυρίως η ακροδεξιά, όσο το «επίσημο» πολιτικό σύστημα που επιδιώκει να μεταλλαχθεί άμεσα σε αντιδραστική κατεύθυνση (βλ και προτάσεις Δρούτσα, Βορίδη κλπ).

 

7.   Αποτέλεσμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος είναι και η αντιφατική «αντιπολιτική στάση» που ενυπάρχει στο κίνημα, και εκφράζεται και στην απόσταση, την κριτική και την άρνηση της ανοιχτής δράσης των πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων -και της Αριστεράς- εντός του.

Αν, όμως, καταλόγιζε κανείς στο κίνημα α-πολιτικότητα, ή «αντιδημοκρατικότητα» δεν θα είχε καταλάβει καθόλου τον χαρακτήρα και τα προβλήματά του. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν στις διαδικασίες ανά την Ελλάδα είναι διατεθειμένοι να ακούσουν και να συζητήσουν τα πάντα, άλλωστε οι συζητήσεις και –σε ένα βαθμό οι αποφάσεις στις συνελεύσεις- έχουν εξαιρετικά πολιτικό χαρακτήρα.

Θέλουν, όμως και απαιτούν να είναι συνδιαμορφωτές στο αύριο του κινήματος, όχι παθητικοί δέκτες και ψηφοφόροι της πλατείας, να είναι «παραγωγοί» και όχι «καταναλωτές» για μια ακόμα φορά «έτοιμων απαντήσεων». Θέλουν να νοιώθουν «συναγωνιστές» και όχι «δυνητικοί ψηφοφόροι». Θέλουν, τέλος να έχουν ανοιχτή την δυνατότητα της υπέρβασης των υπαρχόντων συλλογικοτήτων, όχι της παθητικής αναπαραγωγής τους.

Σε αυτά τα σημεία «συγκρούονται» και με τα όρια και την κατακτημένη φυσιογνωμία όχι μόνο της ρεφορμιστικής, αλλά και της αντικαπιταλιστικής και της «εκτός των τειχών» Αριστεράς.

Πάνω σε αυτό το «δημοκρατικό αίτημα», του να κάνουν τελικά πολιτική οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι και το οποίο εμφανίζεται σε κάθε πραγματικό αγώνα, επενδύουν με αντιδραστικό τρόπο, οι δυνάμεις του συστήματος («αυθεντικό κίνημα, χωρίς καπέλα και κόμματα, μόνο με ελληνικές σημαίες» είπε ο Σαμαράς, αλλά και κυβέρνηση, ΜΜΕ,), δυνάμεις της ακροδεξιάς, αλλά και συνειδητές δυνάμεις μια αντικομματικής και σε τελική ανάλυση αντιαριστερής, αναρχίζουσας «αυτονομίας».

Η τάση αυτή πατά και στην 20χρονη επικράτηση των ατομοκεντρικών ιδεών του νεοφιλελευθερισμού, στον ατομικό και κοινωνικό κατακερματισμό. Επίσης, πατά στον κοινωνικό και ατομικό ανταγωνισμό για την κοινωνική άνοδο, που τώρα, όμως, κλονίζεται και αναζητά το συλλογικό αγώνα ως τρόπο υπεράσπισης της ατομικής και κοινωνικής θέσης πολλών στρωμάτων. Ωστόσο, αυτός ο πρωτόγνωρος συλλογικός και κοινωνικός αγώνας για μεγάλα λαϊκά ρεύματα, κουβαλάει στα πρώτα του βήματα, τα βαθιά σημάδια της προηγούμενης κατάστασης. Κατανοείται από αυτά τα ρεύματα ως συλλογικός αγώνας ατόμων. Για αυτό έχουμε και πρακτικές, όπως να καταψηφίζονται προτάσεις σε συνελεύσεις να πάνε ως σωματείο στο Σύνταγμα με το σκεπτικό ότι "στην πλατεία πάμε ως άτομα".

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να κατανοήσει τις βαθιές και αντιφατικές αιτίες αυτών των φαινομένων, συμπεριλαμβανόμενων των δικών της προβλημάτων, για να τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Χρειάζεται με σεβασμό στις διαθέσεις, ακόμα και τα όρια του κινήματος, να πείσει ότι η δημοκρατία των δρόμων έχει σαν απαράβατο στοιχείο της την ανεμπόδιστη, πλατιά, υπεύθυνη και ανοιχτή έκφραση των πολιτικών απόψεων, που αλλιώς θα εκφράζονται έμμεσα και καλυμμένα. Ότι η «συνέλευση αποφασίζει» δημοκρατικά προϋποθέτει την πιο ανοιχτή συζήτηση των απόψεων, οργανωμένων η μη. Ότι πρέπει η συνέλευση να κινηθεί, παράλληλα, σε μια κατεύθυνση όπου θα εκφράζονται και οι συλλογικότητες του μαζικού κινήματος (επιδίωξη με συνελεύσεις) ή των νέων μορφών (συνελεύσεις γειτονιάς, εργασιακών χώρων κλπ.), κατακτώντας το προβάδισμα. Να περνά σε δεύτερο πλάνο η τυπική "άμεση δημοκρατία" των ατομοκεντρικών προσωπικοτήτων, όπως προωθούν διάφορα ρεύματα κυρίως από τον χώρο της αυτονομίας.

Παλεύοντας για την ανάπτυξη της δημοκρατίας του κινήματος, αλλά με σεβασμό στο κάθε φορά «κεκτημένο επίπεδο», μπορεί να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά και αποφασιστικά η συνειδητά αντιπολιτική και αντιαριστερή στάση των δυνάμεων του συστήματος και των αντιδραστικών παραφυάδων του. Επιπλέον, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι μέσα στις πλατείες δρουν και συγκροτημένες συνειδητές ομάδες, που καλύπτουν πίσω από την «αντιπολιτική» ρητορεία, το αντιαριστερό τους μένος, εξυπηρετώντας αντικειμενικά την προσπάθεια του συστήματος να ευνουχίσει πολιτικά τον κόσμο που βγαίνει στις πλατείες, να αποκοπεί από το μαχόμενο αριστερό και κινηματικό δυναμικό.

 

8.   Εκτός από «αντιδημοκρατικό» το κίνημα κατηγορείται από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και από «διανοούμενους της συμφοράς» σαν «λαϊκίστικο» και «εθνικιστικό». Όμως η διαρκής και χυδαία επιβολή των διεθνών κέντρων του ιμπεριαλισμού, το καθεστώς «διεθνούς οικονομικού ελέγχου» που επιβάλλεται, η γλοιώδης παράδοση των πάντων στην τρόικα και τους «δανειστές» ενεργοποιούν «πατριωτικά αισθήματα» όχι πλέον της επιθετικής Ελλάδας του 90, αλλά ενός λαού αμυνόμενου και εξευτελιζόμενου από τις κυρίαρχες τάξεις και τον ιμπεριαλισμό.

Η σημερινή κατάσταση θέτει επομένως το πρόβλημα της εργατικής και λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή του δημοκρατικού δικαιώματος ενός λαού να αποφασίζει για το μέλλον του με όρους εργατικού κινήματος και άλλης εξουσίας και δημοκρατίας. Το δημοκρατικό δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν για το μέλλον τους, χωρίς να έχουν το πιστόλι της πείνας και της καταστροφής στον κρόταφο, περνάει μέσα από την σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συνασπισμούς - ολοκληρώσεις και την ντόπια ολιγαρχία που σε άρρηκτη ενότητα, μας πάνε στον μεσαίωνα.

Από αυτές τις θέσεις επικοινωνούμε με τον «εργατικό» και τον «μικροαστικό αντιιμπεριαλιστικό πατριωτισμό» των κάτω επιδιώκοντας να ηγεμονεύσει το ταξικό - αντικαπιταλιστικό - διεθνιστικό στοιχείο και αντιπαλεύουμε τις συνειδητές δυνάμεις του συστήματος που επιδιώκουν στο έδαφος του κινήματος την ανάπτυξη ενός επιθετικού, ρατσιστικού εθνικισμού της «Ελλάδας». Που θα αποτελέσει τελικά και όχημα διαπραγμάτευσης με τις κυρίαρχες δυνάμεις, αντί σύγκρουσης και ανατροπής τους.

 

9.   Με την ίδια μεθοδολογία θα αντιμετωπίσουμε και την στάση απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα και τις άλλες «οργανωμένες μορφές» του κινήματος. Γιατί πράγματι οι «αποδοκιμασίες απέναντι στα συνδικάτα» αφορούν ένα γραφειοκρατικοποιημένο κίνημα, που έχει δώσει αποτυχημένες εξετάσεις στα λαϊκά συμφέροντα. Όμως η εξέλιξη της συζήτησης πολύ γρήγορα έθεσε και θέτει την ανάγκη της εργατικής πάλης και της συμμαχίας με τους εργατικούς αγώνες, του «ανοίγματος» στους εργατικούς χώρους και αυτό είναι πολύ σοβαρό στοιχείο για την εξέλιξη και τον προσανατολισμό του κινήματος. Χρειάζεται όμως να κατανοούμε ότι αυτές οι τάσεις ακόμη αγκαλιάζουν ένα σχετικά μικρότερο κομμάτι της "κάτω πλατείας".

 

10.  Οι δυνάμεις του ΝΑΡ, της νΚΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ολόκληρου του ταξικού ανατρεπτικού ρεύματος του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, συνέβαλαν σημαντικά στην διαμόρφωση αυτού του ρεύματος, τόσο γενικά με την μέχρι τώρα πρωτοπόρα πολιτική, ιδεολογική και κινηματική δράση στον τιτάνιο αγώνα που δίνουν έναν χρόνο τώρα οι εργαζόμενοι ενάντια στην λαίλαπα, όσο και με την διαρκή παρέμβαση και παρουσία του τελευταίου διαστήματος.

 

11.  Η στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων και του πολιτικού συστήματος. Είναι φανερό ότι οι δυνάμεις του συστήματος, αφού πέρασαν μια περίοδο αγνόησης, το τελευταίο διάστημα κάνουν μια οργανωμένη και πολύμορφη προσπάθεια φθοράς και ηγεμόνευσης πάνω στο πλατύ αυτό ρεύμα.

Το κόμμα του Μνημονίου και οι ιδεολογικοί του εκπρόσωποι έχουν σταθερά εχθρική στάση. Οι συνήθεις κατηγορίες αφορούν την «απολιτικότητα», την «έλλειψη εναλλακτικής λύσης», τον «λαϊκισμό», τον «αντιδημοκρατισμό-αντικοινοβουλευτισμό», ακόμα και την επώαση τάσεων εκτροπής.

Άλλες δυνάμεις του συστήματος (ΝΔ ή άλλες που επιδιώκουν μια από τα «δεξιά μεταπολίτευση»), το «στηρίζουν», στηρίζοντας ταυτόχρονα τα πιο καθυστερημένα και αντιδραστικά του στοιχεία (εθνικισμός, απολιτικότητα κλπ).

Τις τελευταίες μέρες αναπτύσσονται και τάσεις «αφομοίωσης», όπως οι προτάσεις συνάντησης με τα κόμματα, τον πρόεδρο της Βουλής κλπ, τυχόν υιοθέτηση των οποίων θα ήταν καταστροφική για την εξέλιξη του αγώνα.

 

12.  Η αριστερά δεν έχει την ίδια στάση απέναντι στο κίνημα.

-     Το ΚΚΕ δεν συμμετέχει στις συγκεντρώσεις και τις λαϊκές συνελεύσεις. Χωρίς στον επίσημο λόγο του να είναι ανοιχτά εχθρικό κυριαρχεί το στοιχείο της αφ’ υψηλού κριτικής και της απόστασης. Έτσι για μια ακόμα φορά δεν συμβάλλει στην γενίκευση και κλιμάκωση της μάχης. Ανεξάρτητα από το ότι αυτό ντύνεται με τα χρώματα της «συνέπειας» και του «στρατηγικού βάθους» (λες και υπάρχει κανένα κίνημα που γεννιέται με «στρατηγικό βάθος»), η στάση εντάσσεται στην γενικότερη πολιτική σταθερότητας που διαμορφώνει αυτό το διάστημα το ΚΚΕ –όπως εκφράστηκε με την πλήρη αποδοχή των εκβιαστικών διλημμάτων του αντίπαλου, περί «καταστροφικής εξόδου από το ευρώ», «και αδιέξοδου της καταγγελίας του Μνημονίου».

-     Ο ΣΥΝ πιο «ευέλικτος» πάντα, συμμετέχει στις λαϊκές συγκεντρώσεις και συνελεύσεις. Στα πλαίσια της γενικής του γραμμής δίνει μάχη για την ηγεμονία του δικού του προσανατολισμού, που έχει σαν κύρια στοιχεία την «κοινοβουλευτική-θεσμική διέξοδο» (π.χ απανωτές προτάσεις για «δημοψήφισμα για το μεσοπρόθεσμο», αντί της λογικής της ανατροπής), αλλά και αποφασιστική μάχη να μην υπάρξει καμιά κριτική στην ΕΕ ή λογική άρνησης του χρέους. Αυτά είναι και τα τρία κύρια στοιχεία της ιδεολογικής μάχης που δίνεται με τις δυνάμεις του ΣΥΝ, που επιδιώκουν να περιοριστεί το κίνημα στα πλαίσια μιας «αντιμνημονιακής ενότητας», με κοινοβουλευτική-κυβερνητική διέξοδο, έξω από την ζωντάνια της συγκρότησης «αντι-θεσμικών» ανεξάρτητων μορφών του κινήματος και βαθύτερης αντισυστημικής αντικαπιταλιτικής στόχευσης.

-      Οι δυνάμεις του Μετώπου συμμετέχουν και ενισχύουν το κίνημα, όμως δεν συμβάλλουν όπως θα μπορούσαν στην μάχη για τον προσανατολισμό του, και την αντιμετώπιση των πιο αρνητικών στοιχείων του, διατρέχονται από μια στάση ιδιόμορφης υπόκλισης απέναντί στα στοιχεία αυτά.

 

13.  Για να μπορέσει το κίνημα να αναπτυχθεί παραπέρα, να αντέξει στους ελιγμούς και την τεράστια ιδεολογική πίεση και να αναπτυχθεί έτσι που να εμποδίσει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου απαιτούνται ορισμένες προϋποθέσεις:

Και πρώτα από όλα στην ενίσχυση και το βάθεμα του πολιτικού προσανατολισμού του που κρίνεται κατά την γνώμη μας:

-   Στη γενίκευση του πολιτικού του στόχου. Παρά το γεγονός ότι η μη ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» παραμένει βασική αιχμή, το κίνημα θα είναι ευάλωτο στους ελιγμούς της κυβέρνησης, αν δεν κατακτά τον στόχο της συνολικής ανατροπής της επίθεσης, της άμεσης απεμπλοκής από το Μνημόνιο και τα μέτρα που το συνοδεύουν, της πτώσης της κυβέρνησης, της σύγκρουσης με το πολιτικό σύστημα και την ανάγκη διαρκούς πάλης γι’ αυτό.

-   Στην επιδίωξή μας να βαθαίνει η συζήτηση στα κρίσιμα πεδία της στάσης απέναντι στο «πολιτικό σύστημα» και την δημοκρατία και τον «πατριωτισμό» από τις θέσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ειδικά στην ανάγκη να ανοίξει το μέτωπο προς τη ΝΔ, που κάνει από τα δεξιά κριτική στο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, προτείνει φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου και πιο επιθετικές ιδιωτικοποιήσεις και προαλείφεται από τμήματα της αστικής τάξης ως εναλλακτική λύση. Αντίστοιχο μέτωπο χρειάζεται και στο ΛΑΟΣ και σε όλους τους πρόθυμους του Μνημονίου.

-   Στην αποφασιστική ενίσχυση του κριτικής στην ΕΕ, για τον ιδιαίτερο ρόλο της σαν δύναμη κρούσης και πολυεθνικός οργανωτής της βάρβαρης επίθεσης στους εργαζόμενους, στην ανάδειξή της, σε εχθρό κάθε κοινωνικού δικαιώματος.

-   Στη διαρκή ενίσχυση του ταξικού στοιχείου, της ανάδειξης του ρόλου του ΣΕΒ και των τραπεζιτών σαν τον πυρήνα των υπερασπιστών του Μνημονίου, με τις τοποθετήσεις και τις πρωτοβουλίες μας.

-   Στην προσπάθεια υιοθέτησης βασικών σημείων του αντικαπιταλιστικού προγράμματος, όπως να μην ψηφιστεί η δανειακή σύμβαση, να φύγουν κυβέρνηση-τρόικα-μνημόνιο, παύση πληρωμών-μη αναγνώριση-διαγραφή του χρέους, ρήξη ανυπακοή με ΟΝΕ-ευρώ-ΕΕ, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις-μείωση των ωρών και των χρόνων δουλειάς, μέτρα για την ανεργία, επαναφορά όλων των κλεμμένων.

 

14. Δεύτερη προϋπόθεση είναι η κατά το δυνατόν καλύτερη συγκρότηση των οργάνων του κινήματος. Οι λαϊκές συνελεύσεις έχουν αντικειμενικά ένα στοιχείο προσωρινότητας. Αντανακλούν την διάθεση μιας πρωτοπορίας, αλλά στόχος είναι να αποκτούν όσο το δυνατόν πιο σταθερά χαρακτηριστικά.

Η απόκτηση σταθερών δεσμών με τον κόσμο που συμμετέχει, η όσμωση των «λαϊκών συνελεύσεων» με τις άλλες οργανωμένες μορφές του κινήματος, ειδικά στις γειτονιές όπου το τελευταίο διάστημα έχουν αναπτυχθεί σημαντικές μορφές από τα κινήματα ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων, «δεν πληρώνω», τοπικών σωματείων κλπ. ώστε όλα να συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο λαϊκό ρεύμα, που με τις διάφορες μορφές του θα συγκροτείται σε μια όλο και ανώτερη πολιτική βάση. Σε συνολικό επίπεδο θα λειτουργήσει θετικά η ενίσχυση της δράσης και του συντονισμού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και της Επιτροπής «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε».

Συνολικά, βλέπουμε τη δυνατότητα να διαμορφώνεται μια «βουλή των κάτω», μια πολιτική συνάντηση αιρετών και ανακλητών αντιπροσώπων των συλλογικοτήτων του πολιτικού μαζικού κινήματος.

.