Έφυγε πολύ νωρίς ο σύντροφος Θανάσης Φώτης

Έφυγε την Τετάρτη 26/1 από τη ζωή ο σύντροφος Θανάσης Φώτης σε ηλικία μόλις 48 χρόνων. Μια μεγάλη απώλεια για όλους μας!

Η κηδεία του έγινε την Πέμπτη 27 Ιανουαρίου στο νεκροταφείο Γλυφάδας.

.

Για την απώλεια του συντρόφου Θανάση Φώτη, το Γραφείο του ΝΑΡ εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
Μεγάλη απώλεια για την αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ρεύμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, για τους αγώνες των εργαζομένων και των κατοίκων της Γλυφάδας και όχι μόνο, για όλους όσους πορεύτηκαν μαζί του και μοιράστηκαν τις ίδιες ελπίδες για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, αποτελεί ο θάνατος του συντρόφου Θανάση Φώτη, στελέχους του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, νεοεκλεγμένου δημοτικού συμβούλου Γλυφάδας με την Αριστερή Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία. Ο Θανάσης έφυγε πολύ νωρίς από κοντά μας, σε ηλικία μόλις 48 ετών, αλλά άφησε το στίγμα του. Από μαθητής στον πολιτικό αγώνα, ύστερα στον εργατικό τομέα της ΚΝΕ, αργότερα στην Πολιτική Επιτροπή και στην οργάνωση Αθήνας του ΝΑΡ, έφερνε τον εργατικό πολιτισμό της αντίστασης και της χειραφέτησης στην Αριστερά και στο κομμουνιστικό κίνημα.
Αρνήθηκε να δεχθεί ως δεδομένο το σύστημα της εκμετάλλευσης και πάλεψε για την ανατροπή του. Αρνήθηκε να συμβιβαστεί με τον εκφυλισμό της ηττημένης Αριστεράς, στις εποχές του Τζαννετάκη – Ζολώτα και των Γκορμπατσόφ – Τιεν Αν Μεν, και μπήκε στη δύσκολη προσπάθεια για την επαναστατική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.

 

Στα «πέτρινα χρόνια» της δεκαετίας του ΄90 ξεχώρισε για τη σταθερότητά του, τη λαϊκότητα, την απλότητα και την ουσία. Σκορπούσε γύρω του το χαμόγελο και την αισιοδοξία, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα μιας ζωής όπου οι άνθρωποι θα αγωνίζονται για να χαμογελούν όλοι και θα χαμογελούν επειδή αγωνίζονται.

Τα τελευταία χρόνια, καθώς η ταξική πάλη ανέβαζε πάλι στροφές και οι απαιτήσεις για την επαναστατική Αριστερά ανέβαιναν, ο σύντροφος Θανάσης βρέθηκε μέσα στις αναζητήσεις και στους αγώνες των εργαζομένων και των κατοίκων. Με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο μπόλιασε και μπολιάστηκε απ’ αυτές, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη αγώνων, στο δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη δημοτική παρέμβαση.

Το κενό που αφήνει είναι τεράστιο. Πρώτα και κύρια στους δικούς του ανθρώπους, στην οικογένειά του, στους φίλους του, σε όλους εμάς, στο κίνημα.

Για όλους εμάς, ο σύντροφος Θανάσης Φώτης θα μείνει αξέχαστος. Η καλύτερη τιμή σε έναν τέτοιο άνθρωπο και αγωνιστή είναι να συνεχίσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τον κοινό μας αγώνα, έχοντας πάντα μέσα μας – μαζί μας την ανατρεπτική κληρονομιά του.

Εκ μέρους του ΝΑΡ, στην κηδεία, τον Θανάση αποχαιρέτησε ο σ. Παναγιώτης Μαυροειδής, λέγοντας:

 

Αποχαιρετισμός στον σύντροφο Θανάση

Στο ραντεβού του αποχαιρετισμού για το τελευταίο ταξίδι του Θανάση στην επέτειο των 48 του χρόνων, βρεθήκαμε όλοι εκεί. Η Βάσια, ο Χρήστος, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, τα παιδιά από την Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια, σύντροφοι από το ΝΑΡ και την Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, αλλά και σύντροφοι από την κοινή διαδρομή στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ παλιότερα.

Το λόγο αυτής της μεγάλης συγκινητικής συνάντησης τον ξέραμε όλοι πολύ καλά, ακόμη και αυτοί που δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας και δεν είχαμε αλλάξει κουβέντα. Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια, δεν χωράει σε κάποιες λέξεις. 

Είχε όμως να κάνει με την επιλογή ζωής του Θανάση: Δεν διάλεξε μια ζωή δήθεν ήσυχη, δήθεν ουδέτερη, χωρίς δεσμούς με τους γύρω του. Δεν πορεύτηκε σαν απλός υπηρέτης ενός βασανιστικού χρόνου και μιας άχαρης ζωής σε ένα βάρβαρο κοινωνικό σύστημα. Αντίθετα, έδωσε, όχι μία, αλλά δύο φορές τον εαυτό του. Διάλεξε να ζει, να αναπνέει, να χαίρεται, να πονά και να αγωνιά μαζί με τον κόσμο.

Από τότε που οργανώθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα, μόλις στα 14 του, ονειρευόμενος ένα καλύτερο κόσμο μέσα από την συλλογική στράτευση και τον επαναστατικό αγώνα. Και βρέθηκε σε κάθε αγώνα, με την ίδια θέρμη. Απλά, χωρίς κομπορρημοσύνες και μεγάλα λόγια. Από την «Ολύμπιγκ Κέτερινγκ» ενάντια στις απολύσεις, έως το μάζεμα του καφέ στην Νικαράγουα για να νικήσει η επανάσταση. Από τον ΟΑΕΔ έως την μάχη για την σωτηρία του Υμηττού και της παραλίας της Γλυφάδας.

Παρών, σε όλες τις προσπάθειες και τις αναζητήσεις της κομμουνιστικής αριστεράς. Αδιαπραγμάτευτα κριτικός και απαιτητικός. Αταλάντευτα δοσμένος στο συλλογικό όνειρο. Χωρίς εγωισμούς, χωρίς εμμονές, με απόλυτη ανιδιοτέλεια και περισσή συντροφικότητα. Αυτό που ήταν και είναι η μεγάλη δύναμη, αλλά και το μεγάλο ζητούμενο στο αριστερό κίνημα και τις οργανώσεις του. Ταγμένος και ακούραστος μαχητής για την αριστερά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και όχι απλά να της αναγνωριστεί ένας ρόλος στο σημερινό σύστημα.

Αυτός είναι που μας εμπνέει στο παράδειγμα του Θανάση. Αρνήθηκε περήφανα και σταθερά την βολική λογική της απόστασης, της αποστασιοποίησης. Αυτή την ψεύτικη πανοπλία που φοράμε όταν λυγίζουμε. Προτίμησε την προσφορά, την εμπιστοσύνη, την δέσμευση σε γνώμη και πράξη, την προθυμία να προσφέρει τον εαυτό του και να θυσιάζεται για τους άλλους.

Την βρώμα μπορείς να την αγνοείς, αν θες, αλλά αυτή δεν φεύγει… Ο Θανάσης δεν ήθελε να την αγνοεί, ήθελε να την πολεμήσει.

Περπατήσαμε μαζί, 20 χρόνια στο ΝΑΡ, σε αυτό που ο Θανάσης φαντάστηκε σαν μια νέα όμορφη περιπέτεια για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Ο σύντροφός μας αυτός, τον θυμόμαστε καλά από τις συνδιασκέψεις, τα συνέδρια, τις διαδηλώσεις, δεν είχε την ασφάλεια του μακρόσυρτου διανοουμενίστικου λόγου. Άλλη ήταν η πάστα του. Δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη μας και την αγάπη μας με μεγάλες κουβέντες και εύκολα λόγια. Ήταν όμως εκείνο το πρωτογενές του πάθος για τον αγώνα για το καλό. Η μεγάλη του αγάπη για τον απλό κόσμο της δουλειάς. Άνδρες και γυναίκες. Πολιτικοποιημένους και μη. Μορφωμένους και αμόρφωτους. Έλληνες και μετανάστες. Είχε την αγωνία να τους σεβαστούμε, να τους καταλάβουμε, να επικοινωνήσουμε, να περπατήσουμε μαζί.

Το κριτικό του πνεύμα ήταν πανταχού παρόν. Δεν μας άφηνε ποτέ να ευλογήσουμε τα γένια μας. Φώναζε για την οργάνωση πως δεν είναι όσο πρέπει δυνατή. Για την συλλογικότητα και την κοινή συντροφική δράση, πως δεν ήταν κατακτημένα. Δεν ήθελε εύκολα να δέχεται τους παλιούς τύπους, τους τυπικούς καθησυχασμούς, τις παλιές συνταγές και ερμηνείες, τις πρόχειρες τακτοποιήσεις. Απαιτούσε δείγματα γραφής για τον νέο κομμουνισμό. Στον λόγο μας, στην πράξη μας, στην οργανωτική μας ζωή, στις συντροφικές μας σχέσεις. Με τις θεωρίες δεν τα πήγαινε καλά. Με ένα καλαμπούρι του μπορούσε όμως να γκρεμίσει στη στιγμή τις εύκολες φαντασιώσεις μας, τις εμμονές και τους εγωισμούς, τις αλόγιστες εσωτερικές αντιπαραθέσεις μας. Απαιτώντας πάντα, το ίδιο: ΄΄Να δούμε βαθύτερα τα πράγματα, όχι μία από τα ίδια…’’

Αλλά πάνω από όλα ήταν αυτό το αστείρευτο κέφι του, η ευχάριστη διάθεση, η δύναμη, το κουράγιο, η αυτοπεποίθηση, η αισιοδοξία που μετέδιδε. Ακόμη και την τελευταία στιγμή, στο κρεβάτι του νοσοκομείου μας φαινόταν τόσο δυνατός. Έτοιμος να πεταχτεί ξαφνικά πάνω και να αρχίσει τις φωνές, τα καλαμπούρια και τα γέλια. Οι πιο κοντινοί του, η Βάσια πριν από όλα, ξέραμε ότι όλα αυτά δεν ήταν εύκολα και χωρίς κόστος για τον Θανάση. Πονούσε, αγωνιούσε, αγχωνόταν και για τον αγώνα και για την οργάνωση, αλλά και για κάθε σύντροφο και συντρόφισσα χωριστά. Αλλά δεν το διαπραγματευόταν. Μας θύμωνε όταν το λέγαμε πως πρέπει να μην τα παίρνει όλα πάνω του.

Είναι αλήθεια πως η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου εξαρτάται από τις σχέσεις του με τον κόσμο, με τους γύρω του. Δεν έχουν νόημα επιθυμίες και συναισθήματα που κακοφορμίζουν εσωτερικά, χωρίς να τα νοιώθει κανείς άλλος δίπλα. Δεν έχουν νόημα πολιτικές αρχές που ευλογούνται σε κλειστές εκκλησίες ή μουχλιάζουν στα ράφια, αν δεν δοκιμάζονται στην πολιτική πράξη. Ο Θανάσης, στην ζωή του και στην πράξη του, πορεύτηκε με αξιοπρέπεια, ‘’έξω καρδιά’’. Πραγματικά επαναστατικά και κομμουνιστικά. Για αυτό τον αγαπήσαμε. Αυτό είναι που θα κάνει πάντα περήφανο τον γιό του Χρήστο. Αυτό είναι που θα στηρίζει πάντα την αγαπημένη του Βάσια. Έφυγε νέος, όμορφος, λεβέντης, περήφανος. Αυτή την εικόνα του κρατάμε όλοι οι σύντροφοι του στο ΝΑΡ, τον ευχαριστούμε και του ευχόμαστε καλοτάξιδος. 

Σύ

ντομο Βιογραφικό Θανάση Φώτη

 
Γεννήθηκε το 1962 στην Καλαμάτα με καταγωγή από την Άνω Μέλπεια Μεσσηνίας.

Στη συνέχεια με τους γονείς του και τον αδελφό του Δημήτρη, ήρθαν στην Αθήνα και έμειναν στην Καλλιθέα.

Ο σ. Θανάσης Φώτης από μικρός συμμετείχε στους κοινωνικούς αγώνες και εντάχτηκε στην πολιτική δράση. Σε ηλικία μόλις 14 ετών οργανώθηκε στην ΚΝΕ, αρχικά στους μαθητές και μετά στην Ο.Β. της Καλλιθέας.

Δούλεψε στην "Ολύμπικ  Κέτερινγκ", όπου και γνώρισε τη συντρόφισσα της ζωής του, Βάσια Κωνσταντάκου, που ήταν μαζί στη δουλειά, στους αγώνες, στην οργάνωση. Παντρεύτηκαν αργότερα και απέκτησαν το μονάκριβο  γιό τους, Χρήστο. 

Μετά τις εργατικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων του Κέτερινγκ και τις απολύσεις, έμεινε άνεργος και μαζί με άλλους απολυμένους μετατάχτηκε αργότερα στον ΟΑΕΔ όπου δούλευε μέχρι τώρα.

Συμμετείχε το 1988 ως επικεφαλής στην μπριγάδα αλληλεγγύης της ΚΝΕ στη Νικαράγουα και αναδείχτηκε σε στέλεχος της οργάνωσης.

Το 1989 διαφώνησε με τις συγκυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα, αποχώρησε-διαγράφτηκε από το ΚΚΕ και μαζί με την πλειοψηφία των μελών της τότε οργάνωσης της ΚΝΕ εντάχτηκε στην προσπάθεια δημιουργίας του Νέου Αριστερού Ρεύματος. 

Ήταν πάντα ενεργός και συνέβαλε ουσιαστικά και αποτελεσματικά στη λειτουργία και στη δράση της  οργάνωσης  του ΝΑΡ από όσες θέσεις είχε περάσει. Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ, υπεύθυνος οικονομικών, μέλος της Επιτροπής Πόλης και του Γραφείου της Οργάνωσης  Αθήνας και της Οργάνωσης Δημοσίων Υπαλλήλων.

Με το χιούμορ και το κέφι που τον διέκρινε, μετέδιδε σε όλους μας ευχάριστη διάθεση, δύναμη και κουράγιο. Ψύχραιμα και νηφάλια αντιμετώπιζε όλες τις δύσκολες καταστάσεις, χωρίς να πολώνεται. Βοηθούσε όλους μας να βλέπουμε τα πράγματα με αισιοδοξία και  ρεαλισμό. Μας γέμιζε κουράγιο, δύναμη και υπομονή. Δεν βιαζόταν, ήξερε και έλεγε ότι έχουμε μακρύ δρόμο. Δεν τσιγκουνεύτηκε ποτέ να προσφέρει το χρόνο, την ενέργεια και τη δράση του για όσα απαιτούσαν οι ανάγκες. Έδινε τη ζωντάνια και την ενεργητικότητά του στο χώρο δουλειάς του και στη γειτονιά του. Παντού και σε όλους ήταν αγαπητός. Γείτονες, συναδέλφους, φίλους, συγγενείς, συντρόφους. Πάντα προσιτός, μαζί και πειραχτήρι.

Τα τελευταία χρόνια που έμενε στην Γλυφάδα, συμμετείχε δραστήρια στην Πρωτοβουλία Κατοίκων στα Νότια και στις  επιτροπές κατοίκων για τα προβλήματα της περιοχής.

Αυτή η διαδρομή τον έφερε και επικεφαλής της νεοδημιουργημένης Αριστερής Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας Γλυφάδας, με την οποία εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Ο σ. Θανάσης μόλις πρόλαβε  να είναι παρών σε μια συνεδρίαση και να δείξει τη διαφορετικότητα της άλλης πολιτικής αντίληψης στα του δήμου, με την αντισυμβατική, μαχητική, πολιτική του στάση και θέση, με την πολιτική ορκωμοσία και την άρνηση συμμετοχής στα όργανα διοίκησης του δήμου.

Άνθρωποι, γεγονότα, καταστάσεις σφραγίστηκαν από την παρουσία του σ. Θανάση. Θα είναι πάντα παρών ανάμεσά μας. Αλλά ταυτόχρονα θα μας λείψει.  Και παρά τα όσα λέμε κατά καιρούς, ότι «ουδείς αναντικατάστατος», για το σ. Θανάση ισχύει ότι το κενό που άφησε είναι τεράστιο και δεν αναπληρώνεται.

Θα μας λείψεις μπαγάσα.